autumn’s here in winter season
Έπρεπε να φτάσει 19 Δεκεμβρίου για να αποφασίσει ο καιρός να θυμηθεί ότι είναι φθινόπωρο. Γιατί ακόμα και με τη σημερινή βροχή, χειμώνα δεν το λες. Είχε ξεκινήσει αρκετά ελπιδοφόρα φέτος η εποχή αλλά κάπου στη μέση πήρε μια στραβή στροφή και παραλίγο να ξαναθυμηθούμε τα κοντομάνικα. Να πει κανείς ότι δεν έχουμε συνηθίσει βέβαια; Θα χρησιμοποιούσα τη φράση «μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια» αλλά δεδομένης της παρούσας κατάστασης, τείνει να ακούγεται αρκετά ειρωνική. Είχα σχετικά καιρό να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας και σήμερα υπήρξε μια σύντομη βόλτα εν μέσω βροχών και κυκλοφοριακού. Η Αθήνα, όπως και κάθε μέρος γεμάτο σκουπίδια, είναι ακόμα πιο αποπνικτική όταν βρέχει. Θαρρείς μια που δεν υπάρχει αρκετό νερό για να την καθαρίσει, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι απλά να διασπείρει τη βρωμιά σε μεγαλύτερη έκταση. Και η αλήθεια είναι ότι εδώ και κάμποσο καιρό η ίδια η Αθήνα μοιάζει να περιέχει μόνο σκουπίδια.
Δεν ξέρω αν είναι πιο έντονη η εικόνα λόγω εορτών ή λόγω γενικότερης κατάστασης, αλλά η δυστυχία είναι μάλλον το κυρίαρχο συναίσθημα που παρατηρείς όταν κοιτάς γύρω σου. Τι και αν τα καταστήματα μοιάζουν να επιμένουν στους στολισμούς, προσπαθώντας με πέντε λαμπάκια παραπάνω να δείξουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα; Οι γενικότεροι στολισμοί στην πόλη μοιάζουν σαν μια εντυπωσιακή κορνίζα που περιβάλλει έναν ημι-κατεστραμμένο πίνακα. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα αρκούμαστε στο «ημι-«. Περπάτησα αρκετά σήμερα στους δρόμους της Αθήνας, με παρέα και χωρίς, και οι ματιές τριγύρω δεν έδωσαν μεγάλη ελπίδα για τη συνέχεια.
Σε μια σύντομη νοητική κίνηση προς πιο ευχάριστα πράγματα σκεφτόμουν την φετινή λίστα, η οποία σχεδόν ετοιμάστηκε. Ομολογουμένως το 2011, μουσικά, ήταν μια πολύ καλή χρονιά. Όχι οτι δεν υπήρχαν και οι απογοητεύσεις, αλλά μετά απο αρκετό καιρό, έμοιαζαν να υπάρχουν μόνο για να τονίζουν το μεγαλείο όλων αυτών που δεν χάθηκαν. Άκρατος μινιμαλισμός στη λίστα φέτος, αλλά δεν λέω περισσότερα για να εχουμε και κάτι να πούμ και στο τέλος του χρόνου. Έτσι οι επιλογές για μια φθινοπωρινή ημέρα στα τέλη του Δεκεμβρίου ήταν αρκετές και ιδιαιτέρως ταιριαστές. Δεν θα πω που κατέληξα, άλλωστε θα υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά στο άμεσο μέλλον, αλλά σίγουρα έκανε τις βρεγμένες διαδρομές πιο υποφερτές.
Καθώς άκουγα τους δίσκους συνειδητοποίησα ένα ακόμα πράγμα. Ότι ενώ η χρήση του θορύβου ως ένα ακόμα εργαλείο στη δημιουργία μουσικής μου μοιάζει τρομερά γοητευτική και χρήσιμη, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να τον ακολουθήσω όταν αποτελεί αυτοσκοπό. Αν και είναι από τα καλύτερα θέματα για φιλοσοφικές αναλύσεις πάνω στην φύση της μουσικής και της συναισθηματικής της επίδρασης, ο θόρυβός μου μ’ αρέσει να είναι η έκρηξη στο τέλος που εκφράζει με τον πιο έντονο τρόπο την ένταση που χτιζόταν προηγουμένως. Όταν αποτελεί μια έκφραση της αναπόφευκτης εντροπίας στην οποία είναι καταδικασμένα να καταλήξουν όλα, μου φαίνεται αρκετά πιο κουραστικό.
Πήρα την απόφαση για πρώτη φορά στη ζωή μου, μια που μου ήρθε η όρεξη και έβγαλα νωρίς τη λίστα, η playlist αυτών των δυο εβδομάδων να αποτελείται μόνο από τα album που την απαρτίζουν. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα μπορέσει να δημιουργήσει και μια συναισθηματική ανασκόπηση της χρονιάς, μια που εδώ και αρκετά χρόνια δυσκολεύομαι να συνδέσω τους ήχους με τις εικόνες που τους συνόδεψαν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Λίγα είναι αυτά που ακούγονταν ενδιαφέροντα και δεν κατάφερα να ακούσω φέτος, οπότε νομίζω ότι είναι αρκετά ασφαλής η επιλογή. Βέβαια είναι αναμενόμενο οι πρώτες μέρες του νέου έτους να αφιερωθούν στην ακρόαση όλων αυτών που κοιτώντας τους τίτλους τους δεν μας θυμίζουν ακριβώς τι ήταν. Είμαι σίγουρος ότι θα ανακαλύψουμε και εκεί πράγματα που μας ξέφυγαν, αν και το 2011 γενικά ήταν μια χρονιά που κατάφερα να ακούσω προσεκτικά μουσική.
Το συγκεκριμένο post ξεκίνησε χτες το βράδυ αλλά η νύστα δεν το άφησε να ολοκληρωθεί, οπότε αυτό που ξεκίνησε ως καληνύχτα, θα ολοκληρωθεί ως καλημέρα, μαζί με τον καφέ, τα μελομακάρονα και το BBC 6 να ξεκινάει την ημέρα. Πρώτη ημέρα της άδειας, ίσως η πιο ευχάριστη αυτής, γιατί είναι ημέρα μόνο προσμονής και σχεδιασμού. Δεν έχω καταλήξει ακόμα γιατί το BBC 6 κάθε φορά με γεμίζει με μια αίσθηση νοσταλγίας. Έχω κάποιες υποψίες αλλά δεν εχω καταλήξει ακόμα.
Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 2011. Και το φθινόπωρο πάλι έδωσε τη θέση του στην άνοιξη. Ώρα για καφέ και σχέδια.
sonic death monkey 