sonic death monkey

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κουράγιο να κάνω αυτό το post. Για την ακρίβεια ακόμα δεν έχω το κουράγιο, αλλά είπα για μια φορά να κάνω την υπέρβαση και να ξεπεράσω την αδράνεια που τείνει να με κατακλύσει. Μου τη δίνει η ανούσια εξουθένωση που προκαλείται στη δουλειά από παράγοντες που δεν σε αφορούν και όμως καταλήγουν να σε κατακλύζουν. Είναι 10 παρά κάτι και νιώθω ότι είναι ξημερώματα. Γυρίζοντας το κεφάλι δεξιά και αριστερά διακρίνω παρόμοιες αντιδράσεις. Ίσως να ήταν γενικά μια κακή ημέρα. Θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι και η αρχή μιας ακόμα κακής περιόδου. Σήμερα αποφάσισα ότι θα πρέπει να ακούσω περισσότερη μουσική μέχρι το τέλος του χρόνου. Το σύμπαν αποφάσισε να γελάσει μαζί μου φυσικά, και μια που έβαλα το «El Camino» των Black Keys (έψαχνα καιρό ένα τόσο ωραίο album για να κάνει παρέα στον πρωινό καφέ και, φυσικά, το «Little Black Submarines» είναι μια μεγάλη ομορφιά), μια που έφτασε έξι το απόγευμα και συνειδητοποιούσα ότι παρά το γεγονός ότι έπρεπε να εχω φύγει πριν δυο ωρες, είχα ακόμα δουλειά μπροστά μου. Άκουσα και το καινούριο Roots στα πεταχτά, δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά, έτσι και αλλιώς, δεν το είχα κατεβάσει κυρίως για δική μου χρήση.

Ξεκίνησε η διαδικασία της λίστας φυσικά. Έχουμε 25 ημέρες μπροστά μας, έγινε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, μπορεί να μπουν και άλλα, να γίνουν αλλαγές, να γνωρίσουμε την κυκλοφορία της χρονιάς που μέχρι στιγμής αγνοούσαμε, αλλά σιγά σιγά ξεκαθαρίζει το τοπίο. Προειδοποιώ ότι φέτος θα υπάρξει πολυ μινιμαλισμός. Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα, νομίζω πως το 2011 υπήρξε μια Καλή μουσική χρονιά. Περισσότερα βέβαια σε κάποιες ημέρες. Ελπιζω με την ξεκούραση της άδειας να μας δημιουργηθεί και η όρεξη για περισσότερες αναλύσεις.

Αυτό το σαββατοκύριακο η ευρύτερη Οικογένεια του Sonic Death Monkey έχει βάλει ως στόχο να στολίσει. Μη με ρωτάτε γιατί. Ίσως είναι μέρος της δικιάς μας επανάστασης στο κατεστημένο. Ή ίσως απλά μας αρέσουν τα γυαλιστερά πράγματα. Ίσως και να χρειάζεται ένα διάλειμμά από τις μεταφορικές κηδείες που πλανούνται στον αέρα. Σε αντίθεση με τους στόχους μας όμως, οι τελευταίες κυκλοφορίες είναι ότι πρέπει για περισυλλογή, κρύες νύχτες του χειμώνα και απλανή βλέμματα. Θες το «Broken Man» του Matt Elliott, το «If Then Not When» των King’s Daughters and Sons, το τελευταίο της Susanna με τον μεγάλο νορβηγικό τίτλο που βαριέμαι να γράψω τώρα ή ακόμα και το αναπάντεχο «Darker My Love» του Guerre. Από τις εκπλήξεις της χρονιάς, το «50 Words For Snow» της Kate Bush. Δεν πίστευα ότι θα υπήρχε κάτι που θα με έκανε να ενδιαφερθώ ουσιαστικά για την Kate Bush το 2011, αλλά ρε γαμώτο, δεν μπορώ να προσπεράσω αυτό το album έτσι. Και ακόμα δεν το έχω απορροφήσει πλήρως.

Εδώ και μπόλικη ώρα στην τηλεόραση παίζει το High Fidelity. Είμαστε μια βροχερή μέρα σε ένα ξέφωτο και ο Rob με την Laura ετοιμάζονται να κάνουν σεξ μέσα στο αυτοκίνητο. Υποθέτω ότι όλοι έχουν την ανάγκη να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα κατά καιρούς. Δεν νομίζω ότι είναι αρκετές οι φορές που το κάνουμε με μεγάλη επιτυχία. Το «I’m too tired not to be with you» ακόμα φαντάζει δυσθεώρητη φράση για να ειπωθεί με τόση απλότητα.

Ακόμα νιώθω κουρασμένος και αρκετά αγχωμένος για την αυριανή μέρα. Οι αντοχές μας εξαντλούνται σιγά σιγά και δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουμε πέρα από το να συνεχίσουμε να προχωρούμε, βήμα-βήμα. Όσο προχωράτε εσείς να ακούσετε απαραιτήτως το «Teufelskamin» των Kammerflimmer Kollektief. Δυστυχώς δεν βλέπω να προλαβαίνουμε και το Mumford and Sons για φέτος, αλλά ας έχουμε και κάτι να περιμένουμε για του χρόνου εκτός από το τέλος του κόσμου. Με τόσα που βγήκαν φέτος, δεν ξέρω πόσα μπορούν να κυκλοφορήσουν το 2012. Ελπίζω να έρθει επιτέλους το Burial. Το «Untrue» έχει αρχίσει να νιώθει βαριά τα χρόνια του και να το κουράζουν τα αλλεπάλληλα ξενύχτια. Δεν θα το αφήσουμε να ξεκουραστεί ακόμα όμως.

Καλή βδομάδα; Ας γελάσω.

~ από KsDms στο 5 Δεκεμβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized