sonic death monkey

Δεν ξέρω και γω πόσες φορές έχει πέσει στο τραπέζι η συζήτηση περί μοναδικότητας ή πρωτοτυπίας στη μουσική δημιουργία. Πόσες διαφωνίες έχουν ξεκινήσει όταν οι μεν θεωρούν συμβιβασμό την προσήλωση σε γνωστές φόρμες, ενώ οι δε φέρνουν επιχειρήματα για το πως οι εξαιρετικές δημιουργίες δεν θα πρέπει να ντρέπονται για τις επιρροές τους και τις ομοιότητες με αυτές. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μάλλον κατά καιρούς έχω βρεθεί και στα δυο στρατόπεδα, αδυνατώντας να διατηρήσω ένα σταθερό κανόνα στο ζήτημα. Αναποφασιστικότητα; Ηθελημένος συμβιβασμός σε κάποια πράγματα που μου αρέσουν; Μπορεί και τίποτα από αυτά. Παραμένει όμως το γεγονός ότι όσο και ειναι ωραίο να έχεις την ηθικη θέση ισχύος, μερικές φορές τα γεγονότα σε κάνουν να μην σε πολυ-ενδιαφέρει αν την ξεχνάς.

Προς τι όλες αυτές οι απορίες; Τι έφερε στο προσκήνιο τούτη την αναζήτηση; Victor Ferrreira λέγεται, εδρεύει στο Λουξεμβούργο και μόλις κυκλοφόρησε τον δίσκο του «Everything Could Be Fine» υπό το όνομα Sun Glitters. Θυμάστε όλες τις συζητήσεις για το πότε θα κυκλοφορήσει το νέο Burial; Ή τις γκρίνιες για το «Street Halo» και τις συνεργασίες με τους Massive Attack; Όσοι απογοητευτήκατε (ή τουλάχιστον δεν ενθουσιαστήκατε) από τις τελευταίες ενασχολήσεις του αγαπητού μας Αγγλου, μάλλον θα βρείτε αρκετή ευχαρίστηση στο «Everything Could Be Fine». Εδώ έρχεται και η συζήτηση περί αντιγραφής όμως. Το να χαρακτηρίσει κάποιος τον Ferreira απλά επηρεασμένο από τη μουσική του Burial, θα ήταν το λιγότερο μετριοπαθές. Όλος ο δίσκος φωνάζει από μακριά ότι στην καρδιά του βρίσκεται οι τεχνική του Άγγλου. Στο cut and paste, στη sample-αρισμένη χρήση των φωνητικών, στις μελωδίες. Το Sun Glitters πατάει στα βήματα του «Untrue» (κυρίως), χρησιμοποιεί τις πινελιές του, βασίζει την ύπαρξη του σε αυτά που δημιουργήθηκαν πριν από αυτό.

Και όμως παραμένει ένα ομορφότατο album, το οποίο βρήκα τον εαυτό μου να ακούει ξανά και ξανά, απολαμβάνοντας αυτά που του θύμιζε αλλά απολαμβάνοντας και την ίδια την δουλειά που έπεσε για να βγει τόσο ωραία αυτό το αποτέλεσμα. Η μόνη σαφής διαφορά είναι ότι πρόκειται για ένα σαφώς πιο φωτεινό δίσκο από τον μέντορά του. Αυτό παραδόξως δεν μειώνει την γοητεία του στα μάτια μου, αλλά αντιθέτως το κάνει να μοιάζει πιο ευχάριστο και πιο εύκολα ακολουθήσιμο. Ίσως να γερνάω, δεν ξέρω. Αξίζει της προσοχής σας όμως. Έστω και ως έναυσμα για περισσότερες συζητήσεις περί πρωτοτυπίας και αντιγραφής.

Πλησιάζει και το τέλος της χρονιάς. Ώρα να οργανωνόμαστε.

~ από KsDms στο 21 Νοεμβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized