Wednesday’s child is full of woe..
Τώρα δεν ξέρω τι προβλέπει η μοίρα για τον πρωθυπουργό της Τετάρτης, αν και όπως το βλέπω μάλλον για αύριο πάμε πάλι και βλέπουμε. Εδώ και καμιά εικοσαριά ημέρες έχουμε σιωπήσει, αλλά έχουμε καλές δικαιολογίες ζώντας σε αυτό το σουρεαλιστικό όνειρο που λέγεται Ελλάδα. Νομίζω πραγματικά ότι τις τελευταίες δυο βδομάδες έχω δει/διαβάσει/ακούσει περισσότερες ειδήσεις από τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Δυστυχώς πάλι δεν φαίνεται να βγαίνει κάποια άκρη (όχι ότι δεν το περιμέναμε δηλαδή, αλλά να έχουμε να λέμε βρε αδερφέ). Τετάρτη όμως και σπιτική θαλπωρή. Δεν μας έφταναν όλα τ’ αλλα, αλλά αποφάσισε και η δουλειά να ζήσει το δικό της εφιάλτη αυτές τις ημέρες (ας είναι καλά οι άδειες ελέω ανάγκης για δημιουργία οικογένειας) και φαίνεται πως προχωρούμε με ένα κεφάλι ακόμα πιο χαμένο από ό,τι συνήθως.
Μέσα σ’ όλα αυτά δεν έχουμε προλάβει να μιλήσουμε για πάρα πολλά πράγματα. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι ο Μανώλης δεν έχει βρει χρόνο να σχολιάσει το «Biophilia» (ας είναι καλά η κβαντομηχανική) ή ο άλλος Μανώλης να κάνει κανένα post χείμαρρο για τον τελευταίο (ανανεωμένο) ενθουσιασμό του για τους National (ας είναι καλά αυτά τα περίεργα οικονομικά που κάθεται και ασχολείται). Αλλά και οι υπόλοιποι δεν πάμε πίσω εδώ που τα λέμε. Την τελευταία βδομάδα, είχα πάνω από 3-4 φορές στο μυαλό μου την αρχή ενός post καθώς γυρνούσα από τη δουλειά, μόνο και μόνο για να μην βρίσκω το κουράγιο στο σπίτι να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου σε οποιαδήποτε σαφή δομή. Οι υπόλοιποι δυο φαντάζομαι ότι κινούνται σε παρόμοια πλαίσια, άσε που οι Μεγάλοι Άνθρωποι σπανίζουν και στις μέρες μας.
Ο Νοέμβριος πάντα μου άρεσε ως μήνας. Είχες ξεχάσει την ξενέρα του τέλους των καλοκαιρινών διακοπών, είχες πιο έντονη την προσμονή των Χριστουγέννων, χωρίς όμως το αναγκαίο άγχος του να τελειώσεις τις δουλειές σου πριν το τέλος του χρόνου, είχες το κρύο που έκανε σιγά σιγά αισθητή την παρουσία του, είχες τα χαλιά που έκατσες να στρώσεις, αυτό τον αδιανότητο κύκλο ανεβο-κατεβάσματος καλοκαιρινών και χειμωνιάτικων ρούχων, την πλήρη εξαφάνιση ζωυφίων, τις πρώτες σκέψεις για τις λίστες της χρονιάς.
Μιλώντας για λίστες, πρέπει να είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω κάνει σχεδόν καμιά αναδρομή στο τι έχει γίνει μουσικά τούτη τη χρονιά. Ίσως γιατί και οι σκέψεις μας τείνουν να μιμηθούν την χαοτική κατάσταση του περιβάλλοντός μας και δεν μπορούν να ασχοληθούν με κάτι τόσο αυστήρο (και σημαντικό) όσο μια λίστα. Γενικά πάντως μου φαίνεται ότι φέτος έχω ακούσει αρκετή μουσική και αρκετά πιο συστηματικά σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Δυστυχώς οι αγορές δεν συμβαδίζουν με τις ακροάσεις και αυτό έχει αρχίσει να μου στοιχίζει κάπως. Ελπίζω τα Χριστούγεννα να αναπληρώσουμε λίγο χαμένο έδαφος, αν και δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. Εξάλλου ετοιμαζόμαστε για την πρώτη Σοβαρή Μετακόμιση της ζωής μας και το 2012 προβλέπεται να χρειαστεί πιο αυστηρό προυπολογισμό και από του ελληνικού κράτους. Όλα αυτά με την προϋποθεση βέβαια ότι δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου οπότε άδικα αγχωνόμαστε.
Βγάζουν dvd και οι Ulver παιδιά. Και Blu-ray. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κουνήσω σκεφτικός το κεφάλι μου. Δεν ξέρω αρκετά πράγματα φυσικά, αλλά αυτό είναι ένα από τα κυριότερα πιστεύω. Έρχονται και για live. Ακόμα το ψιλο-σκέφτομαι, και αυτή ίσως θα είναι μια φορά που θα ελπίζω η βαρεμάρα μου να πάρει το πάνω χέρι. Το γεγονός πάντως ότι το νέο της κυκλοφορίας του dvd δεν με έκανε να τρέξω, δεν ξέρω αν είναι ενδεικτικό μιας αρχής αποστασιοποίησης ή απλά δείγμα μέτριας οικονομικής κατάστασης. Θα σας απαντήσω όταν έχω λίγο περισσότερο χρόνο για φιλοσοφία και ενδοσκόπηση.
Αυτές τις ημέρες αποφάσισα να κάνω μια βουτιά στην Πολωνική σκηνή με αφορμή το «Glimmer» του αγαπημένου μας Jacaszek. Αυτός ο δίσκος μπορεί να οδηγήσει σε δυο post όρεξης θελούσης. Ένα για τον πανικό minimal ηλεκτρονικο-περίεργων κυκλοφοριών που έχουμε μπροστά μας φέτος, και οι οποίες έχουν προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού και ένα αναφοράς σε ωραία πολωνικά πράγματα. Ένα απλό χάζεμα στο last.fm οδήγησε σε αρκετές ανακαλύψεις, δεν μπορώ να φανταστώ τι διαμάντια θα βγουν αν κάτσει να ασχοληθεί κάποιος πιο σχολαστικά.
Και να ήταν μόνο αυτά; Γίνεται ένας πανικός κυκλοφοριών αυτή την εποχή, οι περισσότερες εκ των οποίων παρουσιάζουν ένα αρκετά σημαντικό ενδιαφέρον. Πραγματικά δεν ξέρω πότε θα τις προλάβουμε όλες, αλλά δεν νιώθω και πολύ καλά ξέροντας ότι δεν έχουμε ασχοληθεί εδώ με πολλά από αυτά που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αφήστε που έχουμε καιρό να φτιάξουμε και καμιά συλλογή. Δεν ξέρω τι θα πρωτοπρολάβουμε αλλά έχουμε να οργανωθούμε. Σήμερα έχει και Nadja το πρόγραμμα αλλά δυστυχώς δεν θα τα καταφέρουμε. Ελπίζω το συνάχι να επιτρέψει στο Sonic Death Monkey να έχει μια συμβολική παρουσία στη συναυλία τουλάχιστον.
Επίσης αυτές τις ημέρες διαβάζω στα πεταχτά και το «Olivetti Chronicles» του John Peel. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί αλλά θα έδινα πολλά πράγματα για να μπορούσα να γράψω με την άνεση και το στυλ του. Δεν πρόκειται να τα καταφέρω ποτέ, αλλά όλοι χρειάζονται τις ονειροπολήσεις τους πότε πότε. Είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε περιμένοντας να μας ανακοινώσουν τον νέο πρωθυπουργό ή εναλλακτικά το νέο νόμισμα. Ό,τι προτιμάτε καλύτερα.
sonic death monkey 