sonic death monkey

…αλλά θα την κάνω την εξομολόγησή μου για να χω καθαρή τη συνείδηση (και το κούτελο). Κανένα μισάωρο πριν το live, εκεί που καθόμασταν μπροστά στην εκκλησία στο Μοναστηράκι και τυχαίες γιαγιάδες κοροίδευαν τις ζογκλερικές ικανότητες του Sonic Death Monkey, μου φαινόταν βουνό το να έρθω στο live σου, αντί να πάω στο σπίτι να χωθώ κάτω από καμιά κουβέρτα στον καναπέ. Το γεγονός ότι την ίδια διάθεση μοιράζονταν και οι υπόλοιποι (έστω και αν είχαν διαφορετικούς προορισμούς στο μυαλό τους) έκανε πίο έντονο τον προβληματισμό, παρά βοηθούσε την κατάσταση. Το πιο αστείο; Οτι αν δημιουργούσα μια λίστα με τους καλλιτέχνες που θέλω να βλέπω live, το όνομά σου θα βρισκόταν αρκετά ψηλά. Ίσως αυτό να είναι απόδειξη της κούρασης, της κυριακίτιδας, της βαρεμάρας που μας διακατέχει, πραγματικά δεν ξέρω τι. Χρειάστηκε να έρθουν οι δυο θηλυκές παρουσίες της παρέας για να το πάρουμε ολοκληρωτικά απόφαση, καθώς η διάθεση μιλούσε για ταφές ψυχών και εμείς ευγενικά παιδιά είμαστε, χατίρια δε χαλάμε. Το γεγονός ότι οι ταφές ξεκίνησαν με γέλια μόνο ενδεικτικό της κατάστασης μπορεί να θεωρηθεί.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε να κινούμαστε προς τον προορισμό μας. Δεν ξέρω αν το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό, αλλά παιδιά στα πέντε λεπτά που χρειάστηκε να διασχίσουμε την Αθηνάς δεν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ανακαλύψουμε καμιά μεγάλη Αλήθεια της ζωής. Sorry Matt Elliott, αλλά αυτή τη φορά το S.I.X. Dogs έχασε λίγη από την συμπάθεια που του είχα χαρίσει στην συναυλία της Karmakosmetix. Παραμένει ένας ζεστός χώρος (έστω και με λίγο περίεργη διαρρύθμιση), αλλά δεν είναι για τόσα άτομα. Όχι ότι δεν βρήκαμε μια (σχετικά ήσυχη) γωνιά να κάτσουμε, αλλά από εκεί, όχι οι προβολείς δεν μας τύφλωναν, αλλά χρειάζονταν ακροβατικά για να πέσει στο μάτι μας αυτός που ήταν στη σκηνή. Φταίμε και εμείς που πήγαμε κάπως αργά, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, πάνω από 50-60 άτομα είναι υπερβολικά γι’ αυτό το χώρο. Έστω και έτσι όμως, και ζητώντας καθυστερημένα συγνώμη από όσους σκούντησα εγώ και η τσάντα μου κατά την είσοδό μας, η άνετη γωνιά και ο ωραίος ήχος είναι στο μυαλό μου αρκετά πιο σημαντικά από την οπτική επαφή.

Sorry Matt Elliot αλλά η υπερ-μινιμαλιστική έκδοση της «μουσικά μεταβαλλόμενης κολλεκτίβας» των Tango With Lions δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Όχι ότι μπόρεσα να βρω κάτι ουσιαστικά κακό ή αδιάφορο στην μουσική παρουσία της κ. Κατερίνας Παπαχρήστου. Και ωραία φωνή είχε, και τις σωστές λέξεις χρησιμοποιούσε για την δημιουργία της ημι-ρομαντικής ατμόσφαιρας καπνισμένου bar που χρειαζόταν ο χώρος, και τα τραγούδια της είχαν μερικά όμορφα περάσματα, αλλά σε γενικές γραμμές δεν με απορρόφησε. Υποθέτω βέβαια ότι τη δουλειά της την έκανε με το παραπάνω, χαζεύοντας το κοινό βρήκα τουλάχιστον 5-6 ατομα που τα έδιναν όλα, αλλά εγώ επιφυλάσσομαι για να δω μια πιο ολοκληρωμένη μορφή της κολλεκτίβας ώστε να καταλήξω στην άποψή μου. Κάπου εκεί και με το πρώτο πιάσιμο στην πλάτη να έρχεται με φόρα, η διάθεση δεν είχε βελτιωθεί ιδιαίτερα.

Sorry Matt Elliott, αλλά πραγματικά θα προβληματιστώ πολύ για το αν θα ξαναπάω σε κυριακάτικη συναυλία μετά από δουλειά ειδικά. Μερικές φορές πιστεύω ότι παρα-έχουμε γίνει γεροπαράξενοι και στην τελική μπορεί να αδικούμε λίγο και τις καταστάσσεις με την στάση μας. Μετά συνειδητοποιώ ότι έχω δίκιο που είμαι όπως είμαι και κοιμάμαι ήσυχος. Η κηδεία της ψυχής μας προφανώς είχε αναβληθεί, αφού αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το αγαπημένο μας σπορ, το κράξιμο δηλαδή, οπότε ωραία περνούσαμε στο (ομολογουμένως σύντομο) διαλειμμα. Ευτυχώς δεν υπήρξε ιδιαίτερη αναδιανομή του κόσμου, όλοι έμοιαζαν αρκετά ευχαριστημένοι στις θέσεις τους και με την εξαίρεση μερικών επισκέψεων προς το bar δεν είχαμε πολλά πήγαινε-έλα.

Sorry Matt Elliott που σε ξέχασα αλλά κάπου εκεί αποφάσισες να ανέβεις εσύ στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι σου είχα θυμώσει λίγο όταν έμαθα για την πεισματική σου επιμονή να μην μας χαρίσεις και καμιά Third Eye Foundation στιγμή, ειδικά με έναν τόσο ωραίο δίσκο, τόσο πρόσφατα, αλλά όσοι αγαπάνε συγχωράνε και δεν μου φάνηκε και ιδιαίτερα δύσκολο να σε συγχωρέσω. Βοήθησε και η εισαγωγή με το «Dust, Flesh and Bones» σε αυτό, οπότε μπράβο σου για την επιδεξιότητά σου. Φυσικά συνέχισα να μη μπορώ να σε βλέπω, αλλά κάπου εκεί χάθηκε οποιαδήποτε ανάγκη γι’ αυτό. Να σου πω επίσης ότι από τότε στο Synch με είχε εντυπωσιάσει το ένα άτομο πάνω στην σκηνή μπορεί να ακουστεί τόσο πλούσιο, μόνο παρέα με ένα sequencer. Μάλλον οι μέρες σου στα club του Bristol αποδίδουν ακόμα καρπούς και στις μέρες της αγροτικής Γαλλίας.

Thank you Matt Elliott γιατί από εκεί και πέρα φρόντισες να μας πας αρκετά πιο ψηλά (ή ίσως θα έπρεπε να πω πιο χαμηλά), και εκεί στο τελείωμα κατάφερες μια μια κίνηση να με κάνεις να λατρέψω ένα τραγούδι που στην αρχή πίστευα ότι δεν ταίριαζε στο δίσκο του («The maid we messed») αλλά και να μας κλείσεις το μάτι ενώ φορούσες για λίγο το Third Eye Foundation-ικό σου καπέλο. Ήταν αρκούντως συγκλονιστική η επιμονή σε απλωμένες εκτελέσεις των λίγων τραγουδιών που επέλεξες να παίξεις. Ηταν μεγαλειώδες εκ μέρους σου που ξέρεις ότι ακόμα και στις κηδείες είναι απαραίτητα τα ξεσπάσματα για να μην οδηγηθείς σε μια παραιτημένη μιζέρια. Και πάνω από όλα μεγαλύτερο κατόρθωμα από το να με κάνεις να ξεχάσω την κούρασή μου και τους γύρω μου σε εκείνη τη στιγμή, δεν νομίζω να υπάρχει. Νομίζω οτι αν και η συμπάθειά μου για το μαγαζί μειώθηκε κάπως, η συμπάθειά μου για τον συγκεκριμένο τοίχο που με στήριζε κατά τη διάρκεια του live έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη.

Sorry Matt Elliott, αλλά δεν θα αντέξω να μη γκρινιάξω λίγο ακόμα. Βλέπεις μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτονται οι άνθρωποι. Όπως οι δυο δεσποσύνες που αποφάσισαν εκείνη τη στιγμή να αναλύσουν τα σώψυχά τους και να δυναμώσουν τη φιλία τους μέσω της διαλεκτικής τέχνης. Εναλλακτικά που δεν έβγαλαν το σκασμό καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Και από ό,τι κατάλαβα μάλλον δεν ήταν οι μόνες στο χώρο. Δεν θα πρέπει όμως να πεις sorry εσύ που έκραζες πάλι, πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να αρχίσουν να κράζουν λίγο περισσότερο αυτοί που είναι πάνω στη σκηνή όταν αυτοί που είναι κάτω είναι στον κόσμο τους. Το μόνο καλο είναι ότι μπορείς εύκολα να αποβάλλεις το ρατσισμό που ενδέχεται να κρύβεις μέσα σου, με τις καθημερινές παρατηρήσεις ότι ανεξαρτήτως γούστων, κοινωνικής ομάδας, styling, κουλτούρας και λοιπών παραγόντων, η καθυστέρηση είναι γύρω μας και επιβιώνει δυνατή.

Sorry Matt Elliott που με έπιασε η πολυλογία πάλι, αλλά σε κάτι τέτοιες φάσεις δεν μπορώ να το αποφύγω εύκολα. Γι’ αυτό φροντίζω να αναπληρώνω το χαμένο έδαφος σιωπής τον υπόλοιπο καιρό. Ήθελα να σου πω επίσης ότι ελπίζω ακόμα ότι μια μέρα θα σε πετύχω μπροστά μου και με το άλλο σου όνομα. Και ότι η εκφορά της ομιλίας σου είναι απολαυστικότατη, ειδικά όταν γίνεσαι καυστικός. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα παραπάνω. Οι μέρες γενικά είναι γεμάτες από καινούρια μουσικά πράγματα, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο τομέα, οπότε ελπίζω απλά να συγκεντρωθούμε εκεί. Και μια μέρα σου εύχομαι support στον θείο Tom.

~ από KsDms στο 25 Οκτωβρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized