a betterband
Άλλες φορές μπορείς, άλλες δεν θέλεις. Κάθεσαι στην διάβαση και περιμένεις να ανάψει το φανάρι της έμπνευσης. Άλλες φορές δεν σε νοιάζει. Κάποιες φορές οργανώνεις το πάρτυ του εσωτερικού διάλογου και ανυπομονείς να λύσεις τα θέματά σου. Ψάχνεις, βρίσκεις, χάνεσαι και σε όλο αυτό δεν έχεις ποτέ συνταξιδιώτη.
Η μπάντα όμως.
Η μπάντα – το συγκρότημα – μπορεί, ακόμα και όταν δεν θέλει καθόλου. Η μπάντα δεν στέκεται στην διάβαση. Βρίσκει τον τρόπο ό,τι και να σημαίνει αυτό. Λασπώνεται από πάνω ως κάτω αν χρειαστεί, ξεκινά το ταξίδι λαθρεπιβατικά. Αυτός ο ανθρώπινος σχηματισμός, είναι αυτό που είναι ή ξεκινά έτσι όπως ξεκινά, ενώνοντας τελείες. Μικρά σημεία που στο τέλος φτάνουν να σχηματίζουν έναν ορίζοντα από προοπτικές.
Αυτό το ποστ προκύπτει μεν από την πρόσφατη ντοκυ-ταινία PJTwenty των Pearl Jam, αλλά δεν είναι για τους ίδιους.
Υποθέτω πως πάντα είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στις καλλιτεχνικές συνεργασίες. Θεωρώ πως μάλλον αυτό δείχνει μια εξαιρετικά και ηθελημένα αφελή κοσμοθεωρία πως χωρίς τις γενικότερες συνεργασίες αυτού του κόσμου τίποτα δεν θα στεκόταν όρθιο και τίποτα δεν θα γινόταν με φαντασία. Πορεύεσαι ως αυτοσχεδιαστικός τύπος και θεωρείς το πάρε-δώσε μεταξύ των ανθρώπων μια αποκαλυπτική διαδικασία, θεωρείς πως σηκώνουμε το βάρος ο ένας του άλλου, σκαρφαλώνουμε ομαδικά εκείνες τις σκάλες που σε πάνε κάπως πιο κοντά σε κάτι ανώτερο. Και καλά να πάθεις.
Στο καλλιτεχνικό σύμπαν, βρίσκω αντανάκλαση όλων αυτών, στα συγκροτήματα. Λίγα είναι αυτά που ξέρω σχετικά με την αστρονομία και θα έκανα μάλλον καλύτερους παραλληλισμούς αν ήξερα περισσότερα αλλά ίσως αρκεστώ στο να σκέφτομαι τα συγκροτήματα σαν πλανήτες συνεχώς σε κίνηση. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, η αρχή του συλλογισμού μου είναι τα επιτυχημένα συγκροτήματα και φυσικά αυτός ο συλλογισμός μάλλον τελειώνει στο ερώτημα, τί θεωρείται επιτυχημένο συγκρότημα. Αλλά θα προτιμήσω να μην το τελειώσω εκεί.
Είναι ένα συγκρότημα αυτό μέσα στο οποίο πρέπει να σταθεί ένας μουσικός όταν πρωτοξεκινά γιατί αλλιώς μόνος του ίσως να είναι απλά αόρατος; Απλά δεν φτάνει; Είναι μοιραίο να συμβεί η ένωση; Η μουσική συμβαίνει ακριβώς λόγω της ένωσης; Είναι τραγουδιστής γιατί αυτό κάνει καλύτερα; Είναι ντράμμερ γιατί δεν είναι αρκετά καλός κιθαρίστας; Πως θα ήταν οι άνθρωποι που απαρτίζουν το αγαπημένο σου συγκρότημα αν δεν είχαν βρεθεί ποτέ μέσα σε αυτό; Ο frontman είναι αυτός που ακονίζει την κόψη του συγκροτήματος;
Η μουσική είναι το ένα είδος τέχνης που μοιάζει πολλές φορές να μηδενίζει την απόσταση μεταξύ της ανθρώπινης ακρότητας και του ίδιου του ανθρώπου. Δεν περπατάς όλη μέρα ουρλιάζοντας όπως ουρλιάζεις όταν ακούς το αγαπημένο σου κομμάτι. Όμως το να ουρλιάζεις, να κλείνεις τα μάτια, να βουρκώνεις, να οργίζεσαι, να χοροπηδάς σαν πίθηκος, είναι πράγματα που σου δίνουν ευχαρίστηση. Κι όμως δεν τα κάνεις κάθε μέρα. Θα ήθελες.
Θα ήθελες αυτή την ειλικρίνεια της στιγμής.
Το συγκρότημα είναι το σύνολο αυτό για το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να φέρει αυτού του είδους το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχει η σύγκρουση, οι διαφορετικές ανησυχίες, οι διαφορετικές αδυναμίες, οι διαφορετικές δυνάμεις, οι ισορροπίες, τα όρια, το υπερβολικό, οι απαιτήσεις και το πως να διαχειριστείς αυτές. Το ίδιο όνειρο που ονειρεύτηκε μια ομάδα ανθρώπων αλλά στην πορεία φαίνεται ότι το τέλος του ή η πορεία του είναι διαφορετική. Γι’αυτό τον λόγο όταν ακούω την μουσική ενός συγκροτήματος να επικοινωνεί με επιτυχημένο τρόπο κάποια αλήθεια, ενθουσιάζομαι.
Ένα μουσικό σχήμα αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη κατάσταση. Σίγουρα, η μουσική είναι το ρεύμα που τροφοδοτεί την λειτουργία της μηχανής, αλλά η μηχανή – ο άνθρωπος – άλλες φορές λειτουργεί ομαλά και πολλές φορές όχι.
Και ποιά η ανθρώπινη κατάσταση; Χιλιάδες άνθρωποι κάτω από μία σκηνή. Χιλιάδες ιδρωμένοι άνθρωποι, καλωδιωμένοι, συνδεδεμένοι με μια και μοναδική μπάντα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Χιλιάδες πεινασμένοι για αλήθεια μάλλον, έτοιμοι να χώσουν έναν καθρέφτη μπροστά στον χειρότερο και καλύτερο εαυτό τους. Χιλιάδες φωνές να συνοδεύουν μια μελωδία, χιλιάδες διαφορετικές φωνές, χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι να φωνάζουν την κατάστασή τους.
Στον κόσμο μου θα ήθελα οι άνθρωποι να λειτουργούσαν σε «μπάντες». Θα ήθελα πολύ να προσπαθούσαν περισσότερο ο ένας για τον άλλον. Γι’αυτό και ίσως θαυμάζω πάρα πολύ το έργο που παράγει μια μπάντα. Δεν λέω πως είναι πάντα αξιοθαύμαστο έργο. Αλλά όταν είναι, μπορεί να γίνει σαρωτικό.
Σκαρφαλώνεις λοιπόν για να αγγίξεις κάτι που υποθέτεις ότι σε φέρνει πιο κοντά σε κάτι πιο θεϊκό, σε κάτι άλλο από αυτό που έχεις, σε κάτι άλλο από αυτό που νιώθεις, ρισκάροντας το μοναδικό πράγμα από το οποίο κρατιέσαι. Σκαρφαλώνεις εκείνο το βράχο και ρίχνοντας το μοναδικό βλέμμα πίσω σου βλέπεις ότι έχεις συνταξιδιώτες. Μια μπάντα από μόνοι τους.
sonic death monkey 