during the storm
Αναρωτιέμαι άραγε γιατί κάθε φορά η όρεξη να γράψω μου έρχεται στο δρόμο. Εκείνες τις στιγμές τα πάντα ρέουν χωρίς καμιά δυσκολία στο κεφάλι μου, ξέρω τι θέλω να πω και πως θα το πω και αυτό διαρκεί περίπου μέχρι να κάτσω μπροστά από την οθόνη μου (το μολύβι και το χαρτί, δυστυχώς, μάλλον το έχουμε ξεχάσει). Μοιραία είναι άπειρες οι φορές που τελικά τα έχω παρατήσει (γενικά δεν φημίζομαι για την επιμονή μου), καταλήγοντας να κάνω κάτι άλλο, πιθανότατα αρκετά ανούσιο. Επειδή κάπου πρέπει να τραβάει ο καθένας της γραμμές του βέβαια, σήμερα αποφάσισα ότι θα σφίξω τα δόντια, θα βάλω επιτέλους να ακούσω τη συλλογή που έφτιαξε ο Μάνος την τελευταία φορά, θα αγνοήσω τη ζέστη που επιμένει να μας χτυπάει τα παράθυρα και θα γράψω. Κάτι. Οτιδήποτε (όπως είναι φανερό).
Για τη σημερινή μέρα ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω αν η πλάστιγγα γέρνει προς το «καλή» ή προς το «κακή». Καλή φυσικά όσο το επιτρέπουν οι ευρύτερες χωροχρονικές συνθήκες, καθότι, ας το παραδεχτούμε, ελάχιστες πτυχές της έννοιας του καλού μας έχουν μείνει εδώ και αρκετό καιρό. Βγήκαμε από ένα κάκιστο καλοκαίρι για να μπούμε σε κάτι που όλα τα σημάδια δείχνουν ότι θα είναι ένα κάκιστο φθινόπωρο. Ακόμα και σήμερα οι σύντομες συζητήσεις με τα δικά μας πρόσωπα αφορούσαν από άσχημα έως μουδιασμένα νέα. Τα περισσότερα από αυτά οικονομικής φύσης φυσικά, και το γεγονός ότι έχουμε φτάσει να ασχολούμαστε συνεχώς με το πόσα βγάζουμε, πόσα δίνουμε, αν βγαίνουμε ή όχι και τι ροή θα υπάρχει στο άμεσο μέλλον, είναι ελαφρώς αποκαρδιωτικό γιατί δεν μπορώ να βγάλω από το κεφάλι μου ότι μας αποσπά από τα πράγματα που έχουν μια κάποια παραπάνω σημασία. Δυστυχώς βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Αυτή τη στιγμή κοιτάω έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να χαζέψω τους γείτονές μου, αναζητώντας αν κρύβεται και εδώ ένας ξάδερφος του μαλάκα της προηγούμενης δευτέρας. Βλέπω μια παρέα από γιαγιάδες που κατασκηνώνουν έξω από το διπλανό παράθυρο συζητώντας τα βράδια, κάτι πιτσιρίκια που παίζουν στο δρόμο (όταν δεν κοιτάνε μέσα στα παράθυρα όταν νομίζουν ότι δεν τα βλέπεις), αρκετά κλειστά πατζούρια και μια γενικότερη ησυχία να κυριαρχεί. Είμαι πεπεισμένος ότι κάπου εδώ θα κρύβεται και ένας δικός μας μαλάκας (νομίζω ότι κάθε γειτονιά θα πρέπει να θεωρεί τυχερό τον εαυτό της αμα έχει μόνο ένα), αλλά συνειδητοποιώ μετά από λίγο ότι δεν ξέρω το παραμικρό για τους περισσότερους από τους γείτονές μου. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, δεν μπορώ παρά να το θεωρήσω κάπως παράδοξο βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι μένω κοντά 30 χρόνια.
Μιλώντας για 30 χρόνια, τη βδομάδα που μας πέρασε μπήκε άλλος ένας της οικογενείας στην παρέα των εισχωρησάντων στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Έρχεται και η σειρά των υπολοίπων σιγά σιγά, αν και τελικά μάλλον του αφιερώνουμε λιγότερη σκέψη από ότι θα περίμενε κανείς. Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον πρέπει να αποφασίσουμε να παρτάρουμε και λίγο πιο οργανωμένα, αλλά τις λεπτομέρειες τις αφήνω στα μεγάλα μυαλά του Sonic Death Monkey. Ποτέ δεν ήμουν καλός στις διοργανώσεις έτσι και αλλιώς. Αυτή τη στιγμή σημειώνω ότι δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι Health, αλλά πολύ ωραίοι ακούγονται και πρέπει να μπουν και αυτοί στη σειρά. Πάλι με το τρέξιμο των τελευταίων ημερών μαζεύτηκαν αρκετά πράγματα, αλλά τουλάχιστον τέλειωσε η μεγάλη αναδιοργάνωση οπότε αντιμετωπίζω τη μουσική μου ελαφρώς ανανεωμένα.
Το απόγευμα άκουγα μια παλιότερη συλλογή, από εκείνες που περιέχουν μόνο τραγούδια που έχεις λιώσει και σκεφτόμουν και πάλι, πόσο ανακούφιση σου προσφέρουν τα τραγούδια που έχεις κάνει δικά σου με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο. Δεν ξέρω αν είναι οξύμωρο, αλλά δεν μπορώ παρά να νιώσω ιδιαίτερη ζεστασιά ακούγοντας τον Pall Jenkins να τραγουδάει «and what holds you now will bury you then/and on what you pray you will lie with them» και να μπορώ να κοιτάξω τριγύρω μου με ελαφρώς πιο καθαρό βλέμμα. Μη νομίζετε, τελευταία αυτό χρειάζεται αρκετά συχνά για να καταφέρεις να διατηρήσεις μια προοπτική απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν καθώς προχωράς.
Εδώ και αρκετά χρόνια η σχέση μου με το θεό είναι κάπως περίεργη. Είμαι αρκετά ειλικρινής για να μη μπορώ να αποκλείσω οποιαδήποτε πιθανότητα ύπαρξής του αλλά και αρκετά ρεαλιστής για να πιστεύω ότι αν υπήρχε, μάλλον θα μπορούσε να είχε κάνει και καλύτερη δουλειά. Τι μένει; Μια γκρίζα περιοχή που δεν μπορεί να έχει την ανακούφιση ούτε της μιας πλευράς, ούτε της άλλης στην πεποίθηση ότι έχουν κατανοήσει ένα κομμάτι της λειτουργίας του κόσμου. Δυστυχώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τις γκρίζες περιοχές, προτιμώ τα απόλυτα στη ζωή μου, ξεκαθαρίζουν περισσότερο τα πράγματα και σου αφήνουν μια καθαρότητα που είναι καλό να διαθέτει κάποιος στη σκέψη του. Πολυτέλειες θα πει κάποιος. Μάλλον δεν θα διαφωνήσω αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να προβάλλω τις αντιστάσεις μου στη μόνιμη ανάμιξη μαύρου και άσπρου. Ακόμα και στη μουσική τώρα τελευταία. Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί όταν μου είπαν ότι το Νοέμβρη θα ξανάρθουν οι Ulver για live στην Ελλάδα και το μόνο που έκανα για μπόλικη ώρα ήταν να στραβομουτσουνιάζω και να κράζω. Πάω να ξαναβάλω το «Wars Of The Roses» για να πειστώ ότι έχω δίκιο (σε περίπτωση που πιστέψετε ότι το «Providence» θα μου αλλάξει γνώμη, το πιθανότερο είναι ότι θα συμβεί το αντίθετο).
Μιλώντας για γνώριμες μουσικές, ένα από τα τραγούδια που άκουγα το απόγευμα ήταν το «Changing Of The Light» του Justin Sullivan. Περίεργη συγκυρία καθώς πρόσφατα αναρωτιόμουν αν κάνουν τίποτα αυτή την εποχή οι New Model Army, ενώ υπήρξε το καλοκαίρι μια γενικότερη αναπόληση παλαιότερων ημερών, ημερών όπου το «Changing Of The Light» έπαιζε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Από όταν τον πρωτογνώρισα, τον εκτιμούσα τον Justin ως στιχουργό, ίσως και περισσότερο από ότι ως μουσικό, μια που ήξερε να τα λέει τα πράγματα όπως θα ήθελα να τα πω και γω αν είχα ανάλογες ικανότητες. Μετά από τις συνεχόμενες συζητήσεις των τελευταίων ημερών, σήμερα καθώς ερχόμουν από τη δουλειά, πέτυχα μια εικόνα που με έκανε να σκεφτώ συγχρόνως πόσο εύκολο είναι να γυρίσει το μυαλό κάποιου αλλά και πόσες ασφάλειες (θέλετε να το πείτε άμυνες, θέλετε να το πείτε πείσμα, δύναμη, δεν ξέρω εγώ τι άλλο) εχει το ίδιο αυτό σύστημα όταν αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις τριγύρω μας. Στο λεωφορείο που πηρα εγώ για να επιστρέψω από τη Δάφνη σπίτι, ανέβηκε και μια αρκετά ηλικιωμένη κυρία (δεν φαινόταν πολύ μικρότερη από τη γιαγιά μου) μαζί με την κόρη ή εγγονή της που είχε μια αρκετά βαριά (όπως φαινόταν) μορφή αυτισμού ή κάποιου ανάλογου συνδρόμου. Η κυρία στην όψη ήταν από εκείνους τους ηλικιωμένουν ανθρώπους που φαίνονται λεπτοί και γεμάτοι ρυτίδες, αλλά αυτό δεν μοιάζει να είναι δείγμα αδυναμίας, περισσότερο μάλλον το ότι ο χρόνος έχει διώξει οτιδήποτε περιττό από πάνω τους, κρατώντας μόνο τον πυρήνα. Δεν διεκδικώ δάφνες ιδιαίτερης αντίληψης ως προς τους χαρακτήρες των άλλων ανθρώπων (είμαι μάλλον χαζός σε αυτόν τον τομέα), αλλά δεν μπόρεσε να μου έρθει η εικόνα ενός καθαρού βλέμματος και μιας φροντίδας απέναντι στον άνθρωπό της. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ανάγω τέτοιες καταστάσεις σε θυσίες, όσο δύσκολες και αν είναι (και πιστέψτε με, είναι). Θεωρώ αυτονόητο ότι γι’ αυτούς που έχουν σημασία θα κινήσεις τη γη με τα ίδια σου τα χέρια χωρίς δεύτερη σκέψη αν χρειαστεί και ας μην νιώθεις ότι έχεις δύναμη. Δεν μπόρεσα όμως να σκεφτώ πόσο τρομακτικό είναι να ξέρεις ότι φτάνεις στο τέλος της ζωής σου και να μην ανησυχείς για τον εαυτό σου, αλλά για κάποιον που θα αφήσεις και δεν θα μπορείς πλέον να του δίνεις την απαραίτητη φροντίδα. Κάτι παρόμοιο είχε γράψει και ο Hornby στο «31 Songs» σχετικά με το γιο του και πάντα τέτοιες εικόνες στριφογυρίζουν περίεργα μέσα στο κεφάλι μου.
Κάποιες ώρες αργότερα ήρθε να κολλήσει και ο Sullivan σε αυτές τις σκέψεις. «Pain is what we live with and try to change the subject» λέει ο τροβαδούρος και μάλλον εκεί ειναι το μυστικό της συνεχιζόμενης ψυχικής μας υγείας. Ίσως αν μια μέρα σταματήσουμε να μπορούμε να αποστασιοποιούμαστε, έστω και στιγμιαία, από το χάος γύρω μας, να έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Εύχομαι να μη συμβεί ποτέ, όπως εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου η κυρία του απογεύματος να βρει τις λύσεις που χρειάζεται.
Τελειώνει και το «Wars Of The Roses» χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά, στο βάθος παίζει ο Πάοκ με την Τότεναμ γιατί πρέπει να κάνουμε και την αναγκαία αναμετάδοση στους εργαζόμενους και η προτελευταία μέρα της εργασιακής βδομάδας σιγά σιγά το παίρνει απόφαση ότι πρέπει να τελειώσει. Συνέχεια θα έχουν μάλλον οι νέες εκτελέσεις του «Ain’t No Sunshine» που βρήκα στο όμορφο internet και η εμπέδωση της φωνής της Lyn Collins, η οποία με εντυπωσίασε όταν τη θυμήθηκα μετά από καιρό στο προαναφερθέν τραγούδι. Περισσότεροι νέοι φόροι από αύριο. Ας νικήσει τουλάχιστον ο Πάοκ ώστε οι στιγμιαίες άμυνες να κρατήσουν λίγο παραπάνω.
sonic death monkey 