sonic death monkey

Σάββατο μεσημέρι, μια και είκοσι λέει το ρολόι του laptop. Το ημερολόγιο παραδίπλα λέει αισίως 13 Αυγούστου, δηλαδή δυο βδομάδες μετά το προηγούμενο post. To SDM σε πλήρεις αυγουστιάτικους ρυθμούς, δεν πλησίασε καν στη σκέψη του να γράψει κάτι. Μου φαίνεται πάντα περίεργη αίσθηση να τελειώνουν οι διακοπές μου πριν τον δεκαπενταύγουστο, συνήθως αδειεύω προς το τέλος Αυγούστου αλλά φέτος υπήρξαν άλλα σχέδια. Όχι ότι μας βγήκε σε κακό δηλαδή, μην είμαι και αχάριστος. Η επιστροφή όμως από την επαρχιακή Ελλάδα συνέπεσε με την αναχώρηση όλων των υπόλοιπων Αθηναίων, με αποτέλεσμα το σημερινό, πρωινό περπάτημα για τις κλασσικές σαββατιάτικες δουλείες/ψώνια/προμήθειες να γίνει σε ημι-άδειους δρόμους. Η γοητεία της αυγουστιάτικης Αθήνας είναι από τα κλισέ που μ’ αρέσει να αναπαράγω, ακόμα περισσότερο όταν ο κενός χώρος γύρω μου, συνδυάζεται με μια καλοδεχούμενη δροσιά τις βραδυνές ώρες των δυο τελευταίων ημερών. Παραδόξως δεν με έχει πιάσει ακόμα τρομερή μελαγχολία λόγω της επιστροφής, μάλλον γιατί δεν γύρισα κατευθείαν από τις διακοπές στη δουλειά. Προβλέπω βέβαια ότι αύριο θα υπάρξει post υπερ-συμπυκνωμένης κυριακίτιδας που θα προκαλέσει και βροχή.

Οι υπόλοιποι μοιάζουν και αυτοί να μπαίνουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, σε ρυθμούς μετα-διακοπικής περισυλλογής. Δυστυχώς επαγγελματικοί λόγοι δεν επέτρεψαν να είναι πλήρες το επιτελείο του SDM καθόλη τη διάρκεια των διακοπών, αλλά οι εκδρομικές μας περιπέτειες ήταν πλήρεις ημερών και επιτέλους πήραμε ομαδικώς βουνά, παραλίες, λίμνες και κάναμε πραγματικότητα το ελληνικό όνειρο!

Πριν ξεκινήσει αυτό το δεκαήμερο αποκοπής οποιασδήποτε σχέσης με το γύρω κόσμο είχα αφήσεις κάποιες εκκρεμότητες και δε μ’ αρέσει να κάνω μισές δουλειές (not). Σε μια άσχετη παρατήρηση παρακαλείται ο δημιουργός της διαφήμισης της Vodafone για τον γιαννη_τον_σλοου (μόνο με ελληνικούς χαρακτήρες, κατά το ροκ) να πάρει αγκαζέ το δημιουργό των διαφημίσεων των Jumbo και να προσέλθουν προς άμεσο τουφεκισμό. Επίσης κάποια στιγμή πρέπει να αναλύσουμε για την προσβολή που αποτελούν οι συλλογές του Compact Disc Club για το όνομα κάθε καλού mix tape. Βλέπω επίσης με ενδιαφέρον ότι το Drowned in Sound δημοσίευσε και άρθρο για τα αγαπημένα albums του για το πρώτο μισό του 2011 και έχει ενδιαφέροντα πράγματα. Από την δική μας πλευρά, τόσο τα albums του προηγούμενου post, όσο και αυτά του σημερινού δεν αποτελούν μέρος κάποιας ιδιαίτερης λίστας, παρά μόνο επιλογές από πράγματα που άκουσα τις τελευταίες εβδομάδες και απόλαυσα σε τεράστιο βαθμό.

Arrange – Plantation
Νομίζω ότι σιγά σιγά έφτασε η ώρα να δούμε την ψηφιακή εποχή να εισχωρεί και στη χώρα των ρομαντικών τροβαδούρων. Ο Malcolm Lacey aka Arrange μπορεί να τοποθετήσει τη μουσική του σε μια θέση της ατέλειωτης εκείνης σειράς μουσικών που υπηρετούν την τέχνη της δημιουργίας τραγουδιών (να σημειώσω εδώ πόσο ωραία έκφραση είναι το song-craft). Αυτό που τον διαχωρίζει από τους Tom McRaes, Damien Rices, Rufus Wainrights και λοιπούς αυτού του κόσμου είναι ότι αντί να πιάσει την κιθάρα του για να τραγουδήσει γύρω από μια φωτιά σε δάσος ή παραλία, χρειάζεται καλές μπαταρίες για το laptop και το sampler του. Ο δίσκος πέρα από τις αντλούμενες από τα διάφορα sub-genres της σύγχρονης electronica, διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά ενός singer/songwriter δίσκου (πείτε το και indie folk αμα θέλετε), καταλήγοντας σε ένα ωραιότατο και συναισθηματικότατο αποτέλεσμα.

Pleq – Ballet Mechanic
Σε περίπτωση που θα πίστευε κανείς ότι θα περάσει χρονιά ή έστω εξάμηνο χωρίς αναφορά στον Bartosz Dziadosz, πρέπει να είχε κατανοήσει και ο ίδιος ότι πιθανότατα ήταν οικτρά γελασμένος. Το «Ballet Mechanic» είναι το μόνο (μέχρι στιγμής), κανονικό full-length για φέτος (ενώ έχει κυκλοφόρησε/κυκλοφορεί 3-4 splits και μια συλλογή με remixes του «Good Night») και συνεχίζει στις πιο καθαρές ambient φόρμες του «Our Worlds Are Frozen». Αργά κινούμενο και σχεδόν μονολιθικό σε σημεία, παίζει με τις λεπτομέρειες των λεπτομερειών, αποδομώντας τους ήχους του μέχρι να μείνουν απλές σπίθες που εμφανίζονται εδώ και εκεί για κλάσματα του δευτερολέπτου. Χαίρομαι που διαβάζω παραλληλισμούς με το φετινό δίσκο του Tim Hecker, αν και το «Ballet Mechanic» μου φαίνεται ακόμα πιο απογυμνωμένο. Όσο περνάει ο καιρός εντυπωσιάζομαι όλο και περισσότερο από τους μουσικούς που παίζουν με τη διάθεση του ακροατή χρησιμοποιώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Περίμενω εναγωνίως να ακούσω και τα split.

The Singing Skies – Routine And War
Δεν ξέρω πότε άρχισε να γίνεται τόσο διαδεδομένη η συνήθεια, οι μουσικοί να ηχογραφούν ακόμα και τις solo δουλειές τους με ονόματα συγκροτημάτων, αλλά όσο ωραίο και αν είναι αισθητικά, πάντα προβληματίζομαι για το τι αντωνυμίες θα χρησιμοποιήσω. Το όνομα The Singing Skies διάλεξε ο Kell Derrig-Hall για την πρώτη προσωπική δουλειά του (το όνομά του το είχα πρωτοακούσει στους Seaworthy, αλλά τώρα βλέπω ότι γενικά είναι πολυάσχολος). Το «Routine And War» μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως καθρέφτης του «Plantation», μια που ο Αυστραλός παραμένει πιστότατος στις indie folk παραδόσεις, κυκλοφορώντας ένα δίσκο που περηφανεύεται για τις μελωδίες και τραγούδια του, αλλά και την αμεσότητά του. Βοηθάει το γεγονός ότι ο Derrig-Hall δείχνει να έχει γνώση της pop ποσότητας που πρέπει να βάλει στη μουσική του, χωρίς να της στερήσει τον πιο «εξοχικό» (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) χαρακτήρα της. Και για να μην τα πολυλογώ, τραγούδια όπως το «Say your goodnights to the moon» δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να τα χαζεύεις.

Near The Parenthesis – Japanese For Beginners
Τον Tim Arndt, ή αλλιώς Near The Parenthesis, τον είχα μάθει και αγαπήσει με το τρίτο του album, το «L’ Eixample», αλλά κάπου στην πορεία τον έβαλα στην άκρη και δεν έψαξα περισσότερο τη δισκογραφεία του. Φέτος πέτυχα μπροστά μου το πέμπτο του album, «Japanese For Beginners» και θυμήθηκα τι με είχε γοητεύσει στη μουσική του από την αρχή. Η μίξη electronica/idm, post rock και μινιμαλομοντέρνας κλασσικής δημιουργεί ένα συνδυασμό που αν ο μάγειρας είναι ταλαντούχος δυσκολεύομαι πολύ να αντισταθώ. Αυτή είναι μουσική για χαλάρωση αλλά όχι chill-out, μουσική που μπορεί να λειτουργήσει και ως βασικό σου σημείο συγκέντρωσης αλλά και ως υπόβαθρο. Αυτή τη φορά θα ακούσω και τα υπόλοιπα, αλήθεια λέω. Το μόνο κακό με τέτοιους δίσκους είναι ότι ενώ σου προσφέρουν πολλές ώρες ευχαρίστησης, στο τέλος είναι υπερβολικά γλυκοί για να σε συγκλονίσουν.

She Keeps Bees – Dig On
Όταν πρωτοσκεφτόμουν το δίσκο, είπα από μέσα μου ότι επιτέλους μπήκε και λίγη ενέργεια στην παρέα, αλλά ας μη γελιόμαστε, η ατμόσφαιρα του «Dig On» των She Keeps Bees (ως blues rock ντουέτο θα τους δείτε να περιγράφονται) είναι ακριβώς εκείνη η χαλαρότητα των καλοκαιρινών ωρών ανάμεσα στο απόγευμα και το βράδυ, όταν κάθεσαι στη βεράντα σου και απλά ατενίζεις το άπειρο. Λατρεύω το groove που έχουν μπάντες όπως οι αμερικάνοι, ακόμα και στις πιο ήρεμες στιγμές τους, αυτή η αίσθηση του ρυθμού που κατακλύζει την ολότητα της μουσικής τους. To γενεολογικό τους δέντρο μοιάζει να ξεκινάει κάπου στην PJ Harvey και στους White Stripes, αλλά μπορώ να βρω και αναλογίες με πιο σύγχρονα πράγματα όπως οι Wye Oak ή ακόμα και σε κείνους τους Black Keys. Τι ξεχωρίζει; Η ερμηνεία της Jessica Larrabee φυσικά, η οποία με τη χαλαρότητά της, την έλλειψη οποιασδήποτε επιτηδευμένης προσπάθειας και με την έμφυτη δύναμή της, μπαίνει μπροστά και πάει το «Dig On» πολύ ψηλά. Αν και σε κομμάτια όπως το «Vulture» μάλλον είναι οι ρυθμοί του Andy LaPlant που δίνουν προσταγές.

Son Lux – We Are Rising
Τελευταίο album για σήμερα, μια που σιγά σιγά πέρασε η ώρα, το «We Are Rising» του Ryan Lott (πες με και Son Lux). Παράγωγο ενός ιδιότυπου στοιχήματος του National Public Radio, ο διάδοχος του (ό,τι και να γράψω λίγο θα είναι) «At War With Walls And Mazes) γράφτηκε και ηχογραφήθηκε μέσα σε 28 ημέρες. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν μια σωστή απόφαση, αν σκεφτεί κανείς το τι είχε επιτευχθεί στο μεγάλο αδερφάκι του, αλλά τελικά οι πραγματικά μεγάλοι συνήθως αναγνωρίζονται από τα άλματα στο κενό που κάνουν ακόμα και όταν γκρεμοτσακίζονται. Ο Lott τεχνικά κατέχει όλα τα εφόδια για να χειρίζεται τα εργαλεία του όπως ακριβώς αυτός θέλει και αυτό κάνει τη δουλειά του αρκετά πιο εύκολη. Το «We Are Rising» δεν ακούγεται ούτε βεβιασμένο, ούτε προϊόν ξεπετάγματος πράγμα που σημαίνει ότι το μισό στοίχημα το κέρδισε ο Son Lux. Είναι καλοδουλεμένο, πολυποίκιλο, με εναλλαγές σε διαθέσεις και ύφος και με προφανή τη μαεστρία που έπεσε στη δημιουργία του, αλλά δε σκίζει τον ουρανό στα δυο με την άνεση που το έκανε ο προκάτοχός του. Είναι μαγευτικός δίσκος και αν η σειρά κυκλοφορίας ήταν αντίστροφη σήμερα θα παραμιλούσαμε ακόμα περισσότερο για την περίπτωση του Son Lux. Απλά εδώ και εκεί νιώθεις ότι έπεσε λίγο παραπάνω ή λίγο λιγότερο από τα υλικά που ήθελε να βάλει ο μάγειρας, και παρόλο που θέλεις και δεύτερο πιάτο, η τελειομανία που ο ίδιος σου έχει καλλιεργήσει σε κάνει να το ξανασκέφτεσαι. Κομμάτια όμως όπως το «Leave the riches» με το τρεμόπαιγμα της φωνής και την σχεδόν αυτιστική επανάληψη του στίχου «leave the riches, take the bones» δείχνει με περισσή μεγαλοπρέπεια ότι η πτήση θα συνεχιστεί και στο μέλλον. Και, παραδόξως για μένα, ακόμα και προς τέλος που γίνεται πιο υμνικός ο χαρακτήρας του δίσκου, συνεχίζει να με κερδίζει με ευκολία.

Και επειδή στα μέσα του Αυγούστου είναι πάντα λίγο μπερδεμένη η κατάσταση, κάπου ανάμεσα στις ζέστες και στην αίσθηση ότι το καλοκαίρι τέλειωσε, ανάμεσα στη χαλαρότητα των διακοπών και στην σχεδόν μεγαλύτερη χαλαρότητα της αυγουστιάτικης αθήνας, πηγαινόντας προς και επιστρέφοντας από τους προορισμούς των διακοπών, με τρεξίματα και μεσημεριάτικους καφέδες, ας μην κλείσω τόσο απότομα. Κάπου στα μέσα του Ιουλίου έκανα μια συλλογή η οποία λόγω κακής διάθεσης και ευρύτερης γκριζάδας, έμεινε στο συρτάτι. Ήρθε η ώρα να την ξεθάψουμε πιστεύω, μια που μέσα από την περίεργη, δικιά μας οπτική έχει αρκετά καλοκαιρινά πράγματα.

les coquillages
01. Bodies Of Water – Like a stranger
02. Fredrik – Naruto and the end of the broken ear
03. Arrange – Medicine Man
04. Blue Sky Black Death – In the quiet absence of god
05. Laki Mera – Solstice
06. Sarabeth Tucek – Smile for no one
07. Sole – Teepee on a highway blues
08. Sin Fang – Fall down slow
09. Jamie Woon – Shoulda
10. Gregory And The Hawk – Soulgazing
11. Fielded – Another time
12. Timber Timbre – Bad ritual
13. Pat Mastelotto & Pamelia Kurstin – Annunciation of an angel
14. O’ Death – Look at the sun
15. Fovea Hex – Love for the uncertain
16. The Doomed Bird Of Providence – The massacre… part III
17. Esmerine – Last waltz
18. Ô Paon – Raffinerie (métal sur mer)

summer’s end

~ από KsDms στο 13 Αυγούστου, 2011.

Αναρτήθηκε στις SDMixtape