closing title
Η Amy Winehouse δεν ήταν μια καλλιτέχνιδα με μακρόχρονη πορεία στο μουσικό στερέωμα, σίγουρα. Πριν από 10-12 χρονάκια περίπου άρχισε να απασχολεί τους μουσικούς βρετανικούς κύκλους. Θυμάμαι πριν από καμιά δεκαετία κοντά, να παρακολουθώ το Later με τον Jools Holland, ένας από τους νονούς της μουσικής σκηνής στη Βρετανία να παρουσιάζει την Winehouse ως μια από τις πλέον υποσχόμενες νέες μουσικούς, που θα βγάλει ασπροπρόσωπο το Ηνωμένο Βασίλειο στον ιδιαίτερα δύσκολο και ανταγωνιστικό, κυρίως αμερικανοκρατούμενο, κόσμο της μουσικής βιομηχανίας.
Με τον πρώτο της δίσκο απέκτησε αρκετούς οπαδούς, δεν είχε γίνει όμως ακόμα το μεγάλο ντου. Με το Back to Βlack όμως, έναν δίσκο που έγραψε η ίδια μέσα σε 6 μήνες και με την έμπνευση του παραγωγού Μαρκ Ρόνσον, εκτοξεύθηκε. Δεν έφτασε ποτέ στο νούμερο ένα των αμερικάνικων τσαρτς, αλλά οι Βρετανοί την λάτρεψαν. Το παράδοξο σε αυτό το τελευταίο, είναι πως η βρετανική μουσική βιομηχανία ήθελε να περπατάει πάντα χέρι-χέρι με την αμερικανική. Είχαν πάντα μια σχέση μικρότερου και μεγαλύτερου αδερφού. Το ένα ήθελε να γίνει το άλλο με την αμερικάνικη βιομηχανία και τις κοκακόλες της και τους μπιγκ-φατ χορηγούς της και τα μακντόναλντς της να παίζει τον ρόλο του μεγαλύτερου αδερφού. Με την Winehouse όμως, η βρετανική μουσική βιομηχανία ανακάλυψε μετά από μια περίοδο που βυθιζόταν το εξαγώγιμο καλλιτεχνικό προϊόν της, ότι μπορεί να σταθεί σε άλλου είδους πόδια από αυτά των αμερικάνων. Και για πρώτη φορά για πολύ καιρό, η βιομηχανία αποφάσισε να στηριχτεί σε ένα καινούριο μοντέλο μουσικού. Όχι και τόσο γυαλισμένου.
Σαν μουσικόφιλη, έχω πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις από τις γυναίκες σε αυτή τη βιομηχανία, άσχετα με το είδος που τραγουδούν. Έχω-σίγουρα-πολλές περισσότερες απαιτήσεις από τις γυναίκες της βιομηχανίας αυτής. Σαν μουσικόφιλη, δεν με ενδιαφέρει αν πίνεις, αν περνάει από την μύτη σου το χημείο του κράτους, αν είσαι λούζερ, αν έβγαλες τα κέρατά σου μέσα από κομπίνες. Στην ίδια γραμμή, δεν με ενδιαφέρει αν υποστηρίζεις κάποια φιλανθρωπική οργάνωση, αν έσβησες το χρέος των κρατών του Τρίτου Κόσμου, αν έχεις ντι-ες-ελ με την μια άκρη της στον κώλο σου και την άλλη στον Παράδεισο.
Θέλω να έχεις μουσικό ταλέντο. Θέλω να σε ακούω και να ξέρω ότι έχεις ταλέντο. Δεν χρειάζομαι να αναγνωρίζεται από όλους το ταλέντο σου. Θέλω εγώ, να ακούω το ταλέντο σου, να φαίνεται, να συνθέτεις, να γράφεις, να αποδίδεις. Θέλω να βλέπω πως έστω για μία φορά στον μουσικό σου βίο, έστω παρακολουθώντας σε μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή, στάθηκες στο ύψος αυτών που άφησαν πίσω σου οι Μεγάλοι. Δεν είναι δύσκολο από έναν μουσικό να του ζητήσεις – να απαιτήσεις – να είναι μουσικός.
Επιστρέφω ξανά, με τον θάνατό της, σε εκείνο το μέρος που θέλω να πιστεύω πως το ταλέντο της μεταπήδησε στην επόμενη καλλιτέχνη, για να το κουβαλήσει. Μια γυναίκα που δεν ήταν όμορφη, με όρους όμορφης. Μια στιχουργός που μιλούσε ωμά για τις γυναίκες και το ταλέντο που έχουν να αυτοκαταστρέφονται. Μια μουσικός που συνέθετε μελωδίες ανεξήγητα απλές με πολύ σημαντικό πυρήνα. Μια perfomer εξαιρετικά άβολη πάνω στη σκηνή την οποία κυριολεκτικά κυριαρχούσε με την φωνή της όταν ήταν νηφάλια αλλά ακόμα και τις φορές που δεν ήταν εντελώς. Μια πραγματική τραγουδίστρια, με όρους αντίθετους από αυτούς που επέβαλλε ίσως πολλές φορές η βιομηχανία που την προωθούσε. Μια εξαιρετικά ταλαντούχα – κατά τη γνώμη μου – μουσικός με όλη την έννοια της λέξης, περισσότερο Λονδρέζα από όσο άντεχαν ίσως τα media μερικές φορές.
Η Amy Winehouse ήταν μια από τις μεγαλύτερες φωνές της δεκαετίας που την ανέδειξε ανοίγοντας τον δρόμο για ιδιαίτερα ταλαντούχες γυναίκες μουσικούς που ίσως επιτέλους να μην εξαρτώνται πια από την εικόνα τους αλλά από το μουσικό τους αποτύπωμα. Τα υπόλοιπα είναι μουσική.
sonic death monkey 