tracts of hell
To «The Oath of Black Blood» δεν ήταν λέει το πραγματικό ντεμπούτο των Beherit, αλλά ένα «At the Devil’s Studio» το οποίο ανακαλύφθηκε και κυκλοφόρησε τώρα και screw the rest και this is the kvlt. Γενικά το «The Oath of Black Blood» είναι το ντεμπούτο των Beherit και δεν ακούω τίποτα. Μολαταύτα οι ηχογραφήσεις που βρήκαν στα συρτάρια τους θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και αυτές το ντεμπούτο album, αλλά λίγη σημασία έχει η ταμπέλα, τα εικοσιέξι νέα παλιά τους λεπτά ποτίζουν το δηλητήριο που περιμένεις από τους Beherit. Η τιμή της deluxe κυκλοφορίας είναι κάτι το γελοίο βέβαια, καθώς χάνεται εντελώς το νόημα του underground και πραγματικά ρε παίδες, το blackmetal για πρώτη φορά στη ζωή του παραπαίει αισθητικά. Τόσο «die hard» ούτε ο Bruce Willis, τόσο χρώμα ούτε η Patty. Χρωματιστοί δίσκοι με βούλες, patches, σημαιάκια, και εκατό εκδόσεις για κάθε album που στην καλή θα είναι ένα καλοπαιγμένο ρετρό που θα σε ρίξει λόγω εμφάνισης. Ο υπερπληθυσμός είναι τώρα πιο φανερός από ποτέ, και αν δεχτούμε πως υπάρχει ένα λόγος για τον οποίο οι παλιοί πάντα ξενερώνουν, εικάζω πως κάτι τέτοιες φάσεις είναι τα κερασάκια/σταγόνες. Αν κανείς αναρωτιέται γιατί (μου) συμβαίνει αυτό, είναι γιατί η εποχή Σηκώνει Τόσο Black Metal, που χωράει Όλους όσους πριν δέκα χρόνια δεν (θα) είχαν στον ήλιο μοίρα. Απλά επειδή ήρθε η ώρα τους. Οι Ondskapt έβγαλαν τρίτο album, που δεν μου έκανε κλικ να το ακούσω δεύτερη φορά. Οι Glorior Belli συνεχίζουν να κυκλοφορούν οτιδήποτε. Οι Deiphago κάνουν περιοδείες. Οι Blasphemy και Xibalba ξυπνάνε από τον διψηφιοετή τους λήθαργο για να επανακυκλοφορήσουν τους δίσκους τους και να κάνουν κάνα live. Οι Watain αποθεώνονται τώρα. Τώρα! Αν είναι δυνατόν. Κάθε demo κάθε μπάντας ξανακυκλοφορεί σε δίσκο. Χωρίς λόγο, απλά έτσι, επειδή έτσι πάει. Οι αισχρές επανακυκλοφορίες της κάθε back on black. Είναι απαραίτητα μόνο κακά όλα αυτά; Δεν θα είμαι ισοπεδωτικός, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, και τουλάχιστον το μικρό καλάθι μου θα γεμίσει. Αυτά τα είχα σκεφτεί χτες, μόλις στο τρίτο λεπτό από τα εικοσιέξι των Beherit.
Δεν είμαι «ο παλιός». Δεν ήμουν εκεί όταν οι Von έβγαζαν το «Satanic Blood» σε κασσέτα. Πιθανότατα δεν ήταν και κανείς άλλος. Όμως μια χαρά με Σόκαρε και Μου Έκοψε τα Πόδια όταν το άκουσα Παλιά ως κάτι Παρελθοντικό. Οι Von επανενώθηκαν, κατάλαβαν -ευτυχώς- πως με τα ίδια τραγούδια ξαναπαιγμένα είκοσι χρόνια μετά δεν γίνεται δουλειά, σκοτώθηκαν, το διέλυσαν, και από όλο αυτό έχουμε τους Von Goat. Είναι λογικό. Αν στο λύκειο ερωτευτείς ένα κορίτσι, ας πούμε την Μαρίνα, σου ανάψει φωτιά η Μαρίνα, γνωρίσεις τον κόσμο με την Μαρίνα, πανέξυπνη η Μαρία, σκέφτεσαι μόνο την Μαρίνα, την πιο όμορφη από όλες Μαρίνα, ονειρευτείς τη ζωή σου με την Μαρίνα, νιώθεις Ζωντανός με την Μαρίνα, θες να γαμήσεις μόνο την Μαρίνα, θες να πεθάνουν όλοι και να μείνεις εσύ με την Μαρίνα, όλο αυτό είναι Ωραίο. Μετά φυσικά εξαφανίζεται, σοκ, κλάμα, που είναι η Μαρίνα, γύρνα ρε Μαρίνα, δεν ζω ρε Μαρίνα, πάρε με τηλέφωνο ρε Μαρίνα. Και μετά από είκοσι χρόνια η Μαρίνα γυρίζει, ακούει Πάνο Μουζουράκη, διαβάζει τρομακτικό.μπλογσπότ, είναι ατενίστας ποδηλάτρια με κολλητούς ρασταφάρι, και καλείσαι να πάθεις το ίδιο σοκ. Σου έλειψε η Μαρίνα μαλάκα; Συγνώμη για το παραλήρημα, καταλαβαίνετε επακριβώς τι θέλω να πω. Για να διατηρηθεί η Αξία μερικών πραγμάτων, είναι καλό, ορισμένες φορές να μπαίνουν στον πάγο. Στον πάτο της αβύσσου, κάπου μακριά. Θα πηγαίνατε ποτέ σε σχολικό reunion; Εγώ δεν θα πήγαινα. Το πρώτο album των Von Goat ήταν ωραίο και καλό, σχεδόν ευχάριστο. Χρειαζόταν; Ξέρω γω; Οι Von για μένα ήταν αυτό το σιντί που αγόρασα κάποτε και φοβόμουν να το ακούσω τα βράδια. Το δεύτερο Von Goat το άκουσα τρεις φορές αυτές τις μέρες. Είναι ωραίο και καλό, σχεδόν ευχάριστο. Χρειαζόταν; Ξέρω γω; Υποθέτω πως για κάποιους είναι χρήσιμο. Αλλά για μένα, από τη στιγμή που εκεί στην Αγγλία υπήρξε ένας τύπος που μακριά από κλίκες και παρέες και kvlts έφτιαξε έναν ΟΓΚΟΛΙΘΟ με τίτλο «Marked by the Baron» ως Swine, που κάνει ακριβώς όσα θα έπρεπε να κάνουν οι Von Goat αυτά τα χρόνια ώστε η επιστροφή τους να είναι ανάλογα σοκαριστική με το backround τους, δεν μπορώ να Ενθουσιαστώ παρά μόνο με αυτόν τον τύπο. Αυτό το «Marked by the Baron» κυκλοφόρησε το 2004, και για την ώρα δεν έχουν κυκλοφορήσει τα demos του σε χρωματιστό δίσκο με shirt/patch/button/sticker/εμετό.
Ενδεικτικά :
Η παραγωγή, τα leads, τα τύμπανα, η φωνές, η ηχώ, τα διπλά φωνητικά. Μιλάμε για ακαδημαϊκή αλητεία. Επιληπτικό album. Μεγάλα λόγια. Και άντε γαμήσου Μαρινάκι (και Μαρινάκη).
Όλα αυτά έχουν αρχή, μέση και τέλος. Η αρχή έγινε όταν αγόρασα εισιτήριο για τη συναυλία των Aura Noir και άκουσα τρεις φορές καπάκια το «Deep Tracts of Hell» για να το συνειδητοποιήσω. Τώρα, όπως ίσως μαντεύετε, ακούω Swine. Και χτες το βράδυ που γύρισα σπίτι, ο Lasse Marhaug έβγαλε νέα κασσέτα και μου το έστειλαν σε email με τίτλο «εδώ είσαι», και πράγματι, είχαν δίκιο. Εδώ είμαι. Είναι μια κασσέτα με τίτλο «Angelica» που είναι ένα λάιβ που έδωσε ο αγαπημένος μου νορβηγός εφέτο την ημέρα των γενεθλίων μου, κάπου. Ωραίος ρε Lasse, σ’αγαπάμε ρε Lasse, αλλά κοντεύω να χω ειδικό section Lasse Marhaug στο δωματιό μου. Και δεν μπορώ να κρατηθώ, κρατήσου εσύ. Αυτή ήταν η μέση. Το Τέλος θα έρθει όταν οι Celtic Frost επανενωθούν και βγάλουν album. Τις καλημέρες μου
sonic death monkey 