sonic death monkey

Κακές ημέρες. Μπορεί ο καθένας να βάλει όσα κεφαλαία γράμματα θέλει. Για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Τρέχουμε με δουλειές, σχέσεις, σχολές, νοσοκομεία, φίλους και γνωστούς, οικογένεια, χωρίς να ξέρουμε με κάποια, έστω ελάχιστη, σιγουριά για το που πηγαίνουμε. Τριγύρω μας τρέχουν και όλοι οι υπόλοιποι. Με λιγότερη ή περισσότερη αγωνία αλλά όλοι τρέχουν. Γίνονται debates για το αν αξίζει να μείνεις ή να φύγεις από την Ελλάδα, με λιγότερο ή περισσότερο αστεία επιχειρήματα. Πολλοί ψάχνουν την επόμενη μορφή «αγανάκτησης» (η οικογένεια λέξεων του καλοκαιριού μας), με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία (συνήθως λιγότερη για να λέμε του στραβού το δίκιο). Άλλοι ψάχνουν τον τρόπο επιβίωσης, άλλοι ψάχνουν λύσεις στις εξισώσεις που τους απασχολούν, άλλοι ψάχνουν τη σωστή απόφαση για καταστάσεις που θα επηρεάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα. Κάπου, σχεδόν σε καθημερινή βάση όλοι αυτοί διασταυρώνονται μεταξύ τους, με τεράστια κούραση και πολύ μικρή υπομονή. Στο ενδιάμεσο έχεις να παλέψεις μια μια ορδή από αφεντικά, συναδέλφους, γείτονες, συγγενείς και τυχαίους καθυστερημένουςν αγνώστους που δεν βοηθούν την κατάσταση.

Κοιτάω τον εαυτό μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους εδώ και αρκετές μέρες και το μόνο που βλέπω είναι μια απίστευτη κούραση. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η προοπτική της παραίτησης. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια υπερφυσική σύνδεση όπου το κακό γεννάει και άλλο κακό, αλλά είναι συγκλονιστικά εκνευριστικό το πως γίνεται να πηγαίνουν τόσα πράγματα στραβά τον τελευταίο καιρό. Το χειρότερο; Όλοι στερούνται ψυχικών αποθεμάτων από τα δικά τους προβλήματα για να μπορούν να στηρίξουν τους τριγύρω τους. Μέσα σε όλα αυτά, κάποιοι μιλούν ακόμα για τη «το φως του ελληνικού καλοκαιριού». Μέσα σ’ όλα αυτά η επανάσταση είναι ακόμα σε κατάσταση αναμονής. Μέσα σ’ όλα αυτά, όλοι ψάχνουν ακόμα κάποιον να κατηγορήσουν για όλα τα στραβά που συμβαίνουν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερη ελπίδα, πέραν της αυστηρά προσωπικής. Και αυτό στους περισσότερους δεν αποτελεί στόχο. Ελπίζω να μην είμαστε και εμείς σε αυτή την κατηγορία.

Είχα ξεκινήσει να κάνω μια διαφορετική συλλογή, πιο χαλαρή, με τη σκέψη ότι είχαμε καιρό να κάνουμε μια. Εδώ και τρεις-τεσσερεις ημέρες δεν έβρισκα καν το κουράγιο να την ποστάρω. Χτες το βράδυ, μετά και από μια ακόμα σειρά κακών νέων συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό. Αγνή μαυρίλα, όλα σκατά και μετά πεθαίνεις καταστάσεις, γιατί μάλλον μόνο έτσι μπορεί κάποιος να πάρει ενέργεια. Βέβαια πιθανότατα, με την τύχη που μας δέρνει, και μετά το θάνατο πάλι σκατά, αλλά δεν μπορώ να έχω και μεταφυσικές ανησυχίες τώρα. Μερικές χαραμάδες φωτός μπαίνουν ενσυνείδητα. Είναι στιγμιαία αποστασιοποίηση και όχι απόδραση.

01. Astor Piazzolla – Prelude to the cyclical night (part two)
02. King Crimson – Lament
03. Arab Strap – Autumnal
04. Susanna – Better days
05. The Black Heart Procession – Till we have to say goodbye
06. Unkle – In a broken dream
07. Dirty Three – Some summers they drop like flys
08. Portishead – The rip
09. Erik Enocksson – The state the sea left her in
10. Solomon Burke – Only a dream
11. Arvo Part – Sanctus
12. Emily Haines & The Soft Skeleton – Crowd surf off a cliff
13. Ray LaMontagne – Till the sun turns black
14. Νίκος Ξυλούρης – Μάνα κι αν έρθουν οι φίλοι μου
15. Matt Elliott – What’s wrong
16. The Gutter Twins – Front street
17. Lake Of Tears – Lady Rosenred
18. Jacaszek – Walc
19. Christian Kiefer – Viva ultra
20. Max Richter – Lullaby
21. Madrugada – Look away Lucifer
22. Θάνος Μικρούτσικος – Εσμεράλδα

enjoy it while it lasts

~ από KsDms στο 8 Ιουλίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις SDMixtape