a celebrated moment of weakness
Βρέθηκα να κοιτάζω για ώρες έξω από ένα παράθυρο.
Είμαστε όλοι και μονίμως, σε μια κατάσταση εμπύρετη. Είμαστε όλοι και μονίμως για όλα τα φεγγάρια που μας ταλαιπώρησαν πάντα, μια μπάντα πάνω σε μια σκηνή και το σημαντικότερο που θέλουμε να κάνουμε εκεί πάνω είναι να παρασύρουμε το κοινό μας σε όλα τα τραγούδια μας. Είμαστε όλοι και θα είμαστε πάντα κάτι μουσικάριοι που δεν μας νοιάζουν και πολλά παρά να φύγουμε μαζί με όλους. Το πλήθος αυτό μπροστά μας θα είναι για πάντα το μοναδικό πλήθος με το οποίο θέλουμε να το σκάσουμε.
Κουβαλάμε πάντα και κάτι άλλους ανθρώπους χωρίς ποτέ να το μάθουν. Κουβαλάμε αυτούς και τους εαυτούς μας μαζί και κουβαλάμε και όλα αυτά που ζήσαμε ποτέ. Την μοναδική στιγμή που νιώθουμε πως κουβαλάμε κάποιον είναι μαζί με εκείνο το πλήθος.
Έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό πως όλες οι ευχές έχουν τελειώσει και τα τζίνι αποσύρθηκαν. Έχουμε πάρει χαμπάρι, σου εξηγώ, πως όλα έχουν μια γραμμή τέλους και μια γραμμή εκκίνησης. Μερικοί από εμάς θέλουν να στέκονται πάντα στην άχαρη γραμμή εκκίνησης, στα σημεία που κανείς δεν το παίζει έξυπνος και όλα είναι σε δοκιμαστικό στάδιο. Πόσο μου αρέσει να είναι όλα σε δοκιμαστικό στάδιο. Θέλω για πάντα να δοκιμάζω και να αποτυγχάνω και να ξανασηκώνομαι και να το γιορτάζω το πανηγύρι. Θέλω να παίζω δυό νότες παραπάνω από όσο πρέπει και να θέλω πάντα να αντιδράω. Θέλω να κρατήσω το βάρος όλων αυτών που κουβαλάω.
Είμαστε όλοι και μονιμώς σε έναν πυρετό. Κάτι συγκρατημένοι και καθώς πρέπει κάποιες φορές αλλά κατά κύριο λόγο κάπως συγκρατημένοι. Όσο δυναμώνει η μουσική τόσο πιο πολύ συγκρατημένοι γινόμαστε και τόσο πιο εμπύρετοι. Στην πραγματικότητα, είμαστε συγκρατημένοι λόγω του βάρους. Πού να εξηγείς μετά.
Στην φαντασία μου, ανήκουμε όλοι στην αγαπημένη μας μπάντα και μόνο εκεί. Στην φαντασία μου υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει όλους και δονείται στους ρυθμούς συγκεκριμένης μελωδίας και μόνο αυτής. Στην φαντασία μου είμαστε τόσα χιλιόμετρα μακριά και κουβαλάμε μόνο το δικό μας βάρος γιατί αυτό και μόνο είναι αρκετό για να μας κρατήσει συγκρατημένους και στη θέση μας.
Στην πραγματικότητα, πολλές φορές θέλω μόνο φίλους. Στην φαντασία μου, ποτέ δεν θα χρειαστεί να απολογηθώ και πάντα θα λέω ποιός φταίει.
Στην πραγματικότητα, μας ανήκει πάντα η αγαπημένη μας μπάντα και σε ένα ξέσπασμα θα πω ότι ποτέ δεν θα υπάρξω περισσότερο παρά σε εκείνη την σκηνή. Στην πραγματικότητα, γυρίσαμε την σελίδα σε πολλές εποχές για να φτάσουμε επιτέλους πάνω σε εκείνη τη σκηνή. Στην φαντασία μου, σαν στρατιώτες, περάσαμε πάνω από τα πτώματα εποχών για να βρεθούμε με το πλήθος μας μετά από αμέτρητους πολέμους, αμέτρητες νύχτες. Όταν οι νύχτες έγιναν απογεύματα και οι εποχές πήραν ρυθμό από μόνες τους, εγώ δεν χρειάστηκα για να αλλάζω σελίδες πια. Στην φαντασία μου όμως, το συγκρότημα μου με χρειάζεται πάντα.
Τα μάτια μου βρέθηκαν να κοιτάζουν για ώρες και το μόνο που ήθελαν να δουν είναι πάλι εκείνο το πλήθος. Το μόνο πλήθος μέσα στο οποίο θέλω να χαθώ με τα χέρια ανοιχτά και να μην βρεθώ ποτέ.
sonic death monkey 