the merry month of may
Αυτός ο μήνας δεν έκατσε πολύ καλά στο blog και δεν ξέρω γιατί. Υποτίθεται ότι βγήκαμε λίγο πιο ξεκούραστοι από τις διακοπές του Πάσχα αλλά μάλλον πέσαμε με τα μούτρα ο καθένας στα δικά του. Αυτή η βδομάδα ξεκίνησε ωραία αλλά κατέληξε χείριστα σε εργασιακό επίπεδο με αχρείαστα νεύρα και καταστροφή οποιασδήποτε διάθεσης. Ευτυχώς τελειώνει και ελπίζω η αυριανή μέρα να περάσει όσο πιο αδιάφορα γίνεται. Με την κακή διάθεση ήρθε (αναπόφευκτα) και η αποχή από τη μουσική. Υπάρχει νομίζω ένα επίπεδο μιζέριας σε κάθε άνθρωπο μέχρι το να φτάσεις το οποίο η μουσική είναι ευπρόσδεκτος σύντροφος, αλλά που όταν το ξεπεράσεις θες να αποκλείσεις οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα και να κλειστείς απλά στον εαυτό σου. Φυσικά θα πει κάποιος ότι διαλέγουμε πάντα τους πιο υγιείς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, αλλά, εδώ που τα λέμε, πότε θεωρήσαμε την ψυχολογία πραγματική επιστήμη; Υποθέτω και οι υπόλοιποι είχαν τα, αντίστοιχα, δικά τους τρεχάματα ή σαπίλες και επίσης δεν έβρισκαν συχνά την όρεξη να κατευθυνθούν προς τα εδώ.
Και σήμερα δεν έχω κάτι συγκλονιστικό να πω δηλαδή, αυτή την ώρα προσπαθώ να θυμηθώ τι άκουσα τις τελευταίες μέρες και τα πάντα επιμένουν να μου διαφεύγουν με ένα πολύ εκνευριστικό τρόπο. Για την ώρα επέστρεψα στο «Wars Of The Roses» μετά από αρκετές ημέρες και μοιάζει ευπρόσδεκτα κατευναστικό. Δεν θα γυρίσω τη συζήτηση στους Ulver πάλι πάντως γιατί θα γκρινιάζει ο Μάνος. Αυτό το μήνα παρατηρώ επίσης ότι εκτός από σχετικά μικρή ακρόαση μουσικής, είχαμε και μηδαμινή αγορά. Κάτι τα σχετικά υπερβολικά έξοδα του προηγούμενου μήνα, κάτι το γενικό τρέξιμο, εκτός από καναδυο αγορές από γνωστούς (τις οποίες έχω καθυστερήσει και υπερβολικά να πάρω), απείχα από την αγορά. Ελπίζω να το διορθώσω τον Ιούνιο, αν και οι τελευταίες ημέρες θα φύγουν με αρκετά έξοδα για να με κάνουν να διατηρήσω τις τύψεις μου και τον επόμενο μήνα. Τουλάχιστον αυξήθηκαν οι δίσκοι στο σπίτι ελέω επερχόμενης μετακόμισης και αυτό είναι πάντα καλό πράγμα. Σε λίγο καιρό θα πρέπει να αρχίσουμε πάλι τους αυτοσχεδιασμούς για το που θα χωρέσουν όλοι αυτοί.
Έχετε προσέξει πως είναι πρακτικά αδύνατο να βρεις τη μουσική όταν κάθεσαι σε υπολογιστή άλλου ανθρώπου; Πάντα απολάμβανα το ότι βάζουμε τις παραξενιές μας (αλλά και την προσωπικότητά μας θα μπορούσε να πει κανείς) ακόμα και στο πως ταξινομούμε τη μουσική μας, ακόμα και στον υπολογιστή. Δεν ξέρω τι μπορεί να ανακαλύψει από αυτό ένας μελετητής της γενιάς_του_mp3 (ή όπως πρόσφατα έμαθα της γενιάς_του_youtube – πάνε οι εποχές που μας έφταναν απλά γράμματα για τις κατηγοριοποιήσεις), αλλά ελπίζω σε κάποιο πανεπιστήμιο κάπου στον κόσμο να υπάρξει μια εργασία που να αφορά αυτό το θέμα (βέβαια μάλλον θα γίνει από υποψήφιο ψυχολόγο οπότε δεν θα της δώσουμε και μεγάλη σημασία). Κάπως έτσι, αδυνατώντας να βρω που έχει παραχώσει τη μουσική στο laptop το οποίο δανείζομαι αυτή τη στιγμή, ακούω τα πρώτα πράγματα που βρίσκω μπροστά μου. Σπάνια ακούω τις συλλογές που φτιάχνω, μετά τη δημιουργία τους και αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να ακούσω την τελευταία η οποία έχει και μερικές ωραίες φετινές στιγμές και μερικές ωραιότερες παλιότερες.
Αναρωτιέμαι, μιλήσαμε ποτέ εδώ για το «The North Green Down», τη φετινή συνεργασία των Dakota Suite και Emanuele Errante; Αν όχι, θα έπρεπε. Τους συμπαθώ αρκετά τους Dakota Suite, έστω και αν δεν έχω ασχοληθεί εις βάθος μαζί τους. Ό,τι έχω ακούσει όμως μοιάζει να μπορεί να μεταδώσει μια αίσθηση ομορφιάς εντελώς αβίαστα, πράγμα μεγάλης σημασίας ειδικά για το χώρο που κινούνται. Από την άλλη πλευρά το «Summon the beasts» που ακολουθεί στη συλλογή επιμένει πεισματικά να μου θυμίζει πόσο μεγάλος δίσκος ήταν το «Department Of Apocalyptic Affairs» και να με κάνει και εμένα με τη σειρά μου να επιμένω πεισματικά (με μια μεταλλική επικάλυψη) για το πόσο ανούσια είναι τελικά αυτά που κάνει τελευταίως ο φίλος Svein-Egil. «perfectly able to hold my own hand, but I still can’t kiss my own neck» λένε από την άλλη πλευρά οι Wye Oak και εγώ συνειδητοποιώ ότι στερεύουν και τα λίγα πράγματα που είχα να πω εξαρχής.
Ελπίζω και η αυριανή μέρα να είναι επίσης βροχερή, ώστε να μην έχουν διάθεση και οι τριγύρω για πολλά πολλά. Δεν νομίζω όμως ότι η φύση θα μου κάνει τη χάρη. Για την ώρα στηρίζουμε γνωστές συνταγές
sonic death monkey 
Ρε σεις μην τους σνομπάρετε τους ψυχολόγους είναι καλά παιδιά!
Το blog ακούει Bon Iver? Πώς του φάνηκε το καινούριο;
To blog γενικα συμπαθεί Bon Iver και λοιπα ευαισθητούλια, αλλά εγώ δεν το χω ακούσει ακόμα το καινούριο. Ακόμα γυροφερνω το Fleet Foxes και το Timber Timbre.
Tο κοντινότερο πράγμα που ακούω σε Bon Iver είναι η σόλο καριέρα του drummer του στους Volcano Choir, του Jon Mueller. Οι δύο δίσκοι του στη Type είναι φανταστικοί. Ειδικά αυτό που βγήκε τώρα, το «Alphabet of Movements» παίζει συνεχώς και αδιαλήπτως. Η -επίσης πρόσφατη- συνεργασία με τον Ζ’EV στην important ρίχνει ξύλο, ενώ μαζεύω λεφτά για να πάρω το «Physical Changes» που μου έχει διαφύγει με σπουδαίους ελιγμούς, αλλά εντοπίστηκε στας αθήνας. Κατέβασε το «The Whole» για αρχή. Μια φίλη μου είχε στείλει ένα κομμάτι Bon Iver κάποτε, αλλά ήταν πολύ χρωματιστό και το έκλεισα. Της είπα «χεχε ωραίο στο είδος του» γιατί είναι η αγαπημένη μου απάντηση