sonic death monkey

Ανάμεσα στην κλασσική τρέχουμε-να-προλάβουμε-να-ακούσουμε-όλα-τα-καινούρια-που-βρηκαμε (είναι λιγότερο χαζό από ότι ακούγεται το να αγχώνεσαι γι’ αυτό, αλήθεια σας λέω, πιστέψτε με), τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια τεράστια όρεξη/ανάγκη για γενικότερη ρετροσπεκτίβα των Black Heart Procession. Βοηθάει σημαντικά σε αυτό και ο καιρός των τελευταίων ημερών που προσπαθεί με συγκινητικές προσπάθειες να μας πείσει ότι μπήκαμε στον Οκτώβριο, αλλά και η γενικότερη διάθεση που έχει κάτι ημι-ανεξήγητες μεταπτώσεις. Ανάμεσα στις ακροάσεις των δίσκων τους που έχω λιώσει σχετικά λιγότερο (δηλαδή τα «1», «Amore Del Tropico» και «Six»), έσπαγα το κεφάλι μου προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος μου τους έμαθε. Δυστυχώς δεν τα έχω καταφέρει ακόμα, αλλά είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι δεν είχα διαβάσει απλά σε κάποιο περιοδικό γι’ αυτούς, οπότε μάλλον κάποιος καλός άνθρωπος με έπρηξε αρκετά ώστε να τους ακούσω. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος όμως. Ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα ήταν το «2» και οι επαναλήψεις του χαρακτήρισαν μια αρκετά μεγάλη περίοδο της ζωής μου, της οποίας αυτός ο δίσκος έμοιαζε το καταλληλότερο soundtrack. Ατέλειωτες ακροάσεις, τεράστιο κόλλημα με τις ιστορίες του, δυο τραγούδια («Blue Tears» & «It’s a crime…») που το σύμπαν συνομώτησε για να γραφτούν για μένα (δεν δέχομαι αντιρρήσεις, εγώ ξέρω καλύτερα), στρώσιμο του δρόμου για το εξίσου συγκλονιστικό «3» και αρκετή συναισθηματική καταστροφή (από αυτή που μας αρέσει όμως).

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που νιώθουν μια ακατανίκητη ανάγκη να κατηγοριοποιήσω καθετί που ακούω, αλλά μ’ αρέσει σίγουρα να βρίσκω σημεία αναφοράς στις μουσικές μου. Οι Black Heart Procession όμως μοιάζουν να ξεγλιστούν ιδιαιτέρως εύκολα και να αποφεύγουν με μεγάλη άνεση οποιαδήποτε κατηγορία. Δεν είναι ότι χρησιμοποιούν εξωτικα υλικά για τις συνταγές τους, δεν είναι ότι έχουν πειραματικές ανησυχίες, ούτε ότι ξεχνάνε μια σαφώς pop αισθητική στις συνθέσεις τους, παρόλ’ αυτά ακόμα δεν μπορώ να τους καταλάβω πλήρως. Αν και παραμένουν μια βασικά rock μπάντα, τη μουσική τους δεν θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσως με μεγάλη σιγουριά rock. Έχουν πολύ βαλς μέσα τους, μοιάζουν να αγαπάνε υπερβολικά το ακορντεόν και τους διακατέχει ένας ρομαντισμός που δεν τους φέρνει σε rock ‘n’ roll περιπάτους. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ με τίποτα να τους χαρακτηρίσω μια ακόμα indie folk μπάντα, ούτε μου δημιουργούν άμεσα στο μυαλό την εικόνα των ρομαντικών τροβαδούρων που κάνουν καντάδες. Ακόμα και οι εικόνες που χρησιμοποιούν στους στίχους τους είναι παρελθοντικές χωρίς να γίνονται όμως παλιομοδίτικες. Χαζεύοντας τώρα τη δισκογραφία τους, συνειδητοποιώ όμως ότι λείπει από τη ρετροσπεκτίβα το «In The Fishtank» με τους Solbakken, το οποίο φτάνει επίσης σε ύψη κατάλληλα για πρόκληση ιλίγγων. Να σημειώσω λοιπόν να το προσθέσω και αυτό στη λίστα.

Για τώρα θυμόμαστε μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες και πάμε στο…

01. earth – old black
02. the builders and the butchers – lullaby
03. the twilight singers – she was stolen
04. van der graaf generator – bunsho
05. jethro tull – stormy monday blues
06. the decemberists – rox in the box
07. nicolas jaar – balance her in between your eyes
08. jenny hval – portrait of the young girl as an artist
09. dakota suite & emanuele errante – a loveless moment
10. fleurety – summon the beasts
11. wye oak – civilian
12. ben frost – understanding why it hurts…
13. arbouretum – the highwayman
14. the black heart procession – blue water-blackheart

I can see the ship’s reflection in your eyes

~ από KsDms στο 17 Απριλίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized