sonic death monkey

Είναι Κυριακή (ξανά!) και πιστό στις παραδόσεις το Sonic Death Monkey επιστρέφει στις βραδινούς μονολόγους του. Αν και κουραστική αυτή η Κυριακή (ξανά!), τουλάχιστον να περηφανεύεται ότι ήρθε να κολλήσει στο τέλος δυο άλλων γεμάτων ημερών που τουλάχιστον μας έκαναν να ευχαριστηθούμε. Δεν είμαι ιδιαίτερο party animal, αλλά το party της Παρασκευής ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή να μαζεύεσαι με τους δικούς μας ανθρώπους, να ακούς τη μουσική σου (ή και τις μουσικές των άλλων εδώ που τα λέμε), να γίνεσαι όμορφα κομμάτια (κάπου στο «Monster» o Dylan Moran λέει ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να μετράνε το πόσο καλά πέρασαν με το πόσο σκατά είναι το επόμενο πρωινό – στηρίζουμε αρκετά αυτή την άποψη) και μετά να επιστρέφεις μαζί με αυτούς για να καταρρεύσεις σε μια απολαυστική ζάλη, και ας καταριέσαι το επόμενο πρωινό την άδικη μοίρα που σε άφησε να ξυπνήσεις. Ευχαριστούμε λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μας την απαράμιλλη φιλοξενία του Σπιρτόκουτου, όσους ήρθαν να μας κάνουν παρέα και όσους ήρθαν χωρίς να έχουν φιλοδοξία να μας κάνουν παρέα, αλλά ένιωσαν με τη ΦΑΣΗ.

Ο πονοκέφαλος την επόμενη μέρα δεν πέρασε πολύ γρήγορα, αλλά τουλάχιστον πέρασε αρκετά γρήγορα ώστε να μας επιτρέψει να απολαύσουμε και τον καφέ μας και ένα απογευματινό γεύμα στο ωραιότερο μπαλκόνι της Αθήνας. Προσωπικά είχα καιρό να νιώσω τέτοια χαλάρωση, στις αναπαυτικές καρέκλες και με τη βοήθεια ελκυστικότατης κουβέρτας όταν έκανε κάπως πιο ψύχρα, κάτω από έναν ουρανό που επέμενε να είναι εντυπωσιακά καθαρός σε μια από εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες που σου θυμίζουν τη χρησιμότητα της εποχής αυτής. Αρκετό γέλιο, αρκετή συζήτηση, όχι για τα πολύ σοβαρά ευτυχώς (αυτά έχουμε βαρεθεί να τα συζητάμε εδώ και αρκετό καιρό) αλλά με μια άνεση που μόνο σε μια ωραία παρέα μπορείς να βρεις. Μ’ αρέσει όταν ακούγομαι γλυκανάλατος μερικές φορές, η γλυκύτητα στην ατμόσφαιρά μας είναι κάτι που δεν επιζητούμε πολύ συχνά, αλλά, υπό κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να ομορφύνει μια ημέρα σε δυσθεώρητα ύψη. Βοήθησε και η μουσική και αυτή τη φορά, αν και δεν ήταν επιλογές του Sonic Death Monkey. Είναι ωραίο να βάζεις μουσικές για άλλους, αν και ομολογώ ότι οι απόπειρές μου σε πιο διασκεδαστικές στιγμές είναι μάλλον αποτυχημένες. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα βεβαίως και, τουλάχιστον, οι δυο της παρέας τα καταφέρνουν παραπάνω από απλά καλά. Ευχαριστούμε λοιπόν και την ιδιοκτήτρια του πιο ωραίου μπαλκονιού της Αθήνας για τη φιλοξενία και το τάισμα και την ανεπίσημη dj της βραδιάς για τις μουσικές. Κρίμα που έπρεπε να αποχωρήσουμε σχετικά νωρίς αλλά ας όψεται η σκληρή εργασιακή πραγματικότητα που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε.

Και κάπως έτσι φτάνω σε ένα ακόμα κυριακάτικο βράδυ. Εικάζω ότι και οι υπόλοιποι της παρέας βρίσκονται ή κατευθύνονται προς ένα ανάλογο, ελαφρώς μοναχικό κυριακάτικο βράδυ. H εβδομάδα τουλάχιστον για μένα προβλέπεται δύσκολη και γεμάτη άβολες καταστάσεις τις οποίες σιχαίνομαι αλλά είναι η τελευταία δοκιμασία πριν το πολυπόθητο αεροδρόμιο. Είμαι ένα στάδιο πριν το να βγάλω ημερολόγιο και να αρχίσω να σβήνω ημέρες. Μετά την βδομάδα που μας έρχεται ψιλιάζομαι ότι θα είμαι ένα βήμα μετά από αυτό. Προς το παρόν ελπιζω να είναι σχετικά αναίμακτες οι επόμενες μέρες, έχω μαζέψει αρκετή μουσική προς ακρόαση και το μόνο που χρειάζομαι είναι κανένα βιβλίο γιατι η εκ νέου ανάγνωση του Polysyllabic Spree α) τελειώνει και β) με γεμίζει ενοχές γιατί έχω πολύ καιρό να αγοράσω βιβλία.

Επειδή ο αγαπητός Αλέξανδρος όμως έκανε παράπονα για το post videos από το youtube, θα του κάνω τη χάρη, κυρίως για να μη νιώθει τόσο άσχημα για την απώλεια του «Karma Killer» και δηλώσω τον την αγάπη μου για το παρακάτω, το οποίο δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο καλύτερα μπορεί να περιγράψει αυτό το Παρασκευο-σάββατο.

Wond’ring aloud —
will the years treat us well.
As she floats in the kitchen,
I’m tasting the smell
of toast as the butter runs.
Then she comes, spilling crumbs on the bed
and I shake my head.
And it’s only the giving
that makes you what you are.

H πρόταση της ημέρας από το Sonic Death Monkey είναι να κατσετε να κατεβάσετε και να ακούσετε τo «20 Years of Jethro Tull» να νιώσετε και εσείς τη ΦΑΣΗ.

~ από KsDms στο 10 Απριλίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized