sonic death monkey

Έχω πρήξει πολλούς ανθρώπους με διάφορα παραληρήματά μου για το πόσο ωραίες βραδιές ήταν οι Πέμπτες στο MoBetter, τουλάχιστον ως το 2004 που σταμάτησα να πηγαίνω τόσο τακτικά. Σε τι κατάσταση πήγαινα για μάθημα ή δουλειά το επόμενο πρωινό είναι ίσως η καλύτερη φοιτητική μου ανάμνηση. Kyuss, Monster Magnet, Nightstalker, Soundgarden, White Zombie, Fu Manchu, ξεκινούσε το πρόγραμμα από το stoner και περνούσε από grunge, λίγη κλασικούρα με Sabbath, λίγα σουξεδάκια με Tool, πάλι stoner, μια ευτυχία. Πρωτοπήγα στα 19 μου, πεντέξι χρόνια αργότερα άρχισαν τα πολλά numetal που πλέον έπαιζαν οι PsychoGranmamas να με ενοχλούν λίγο (και οι numetalάδες περισσότερο) και χαθήκαμε και με εκείνη την παρέα και τέλος πάντων, τι υπέροχα χρόνια ήταν αυτά τα πεντέξι χρόνια, ακόμα και τώρα μπαίνω μέσα και λίγο συγκινούμαι. Το θέμα είναι ως τότε, δεν υπήρχαν μαγαζιά που να έβαζαν Kyuss και Nightstalker και αν υπήρχαν σίγουρα δεν μάζευαν τόσο κόσμο και σίγουρα ο κόσμος δεν περνούσε τόσο ωραία. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί αλλά. Ίσως γιατί αυτό έφτανε από μόνο του.

Τους Kyuss τους ήξερα από σχετικά νωρίς επειδή από σπόντα έπεσε στα χέρια μου το Sky Valley. Ξέρεις την ιστορία με την ξαδέρφη ή το θείο ή το συμμαθητή που σου δίνει ένα δίσκο και μαζί με αυτό σου αλλάζει το σύμπαν; Ε εγώ είχα τον αδερφό του κολλητού μου τότε που μας έδινε σε μας τα μικρά και ακούγαμε χαζεμένοι περίπου ό,τι μας πλάσαρε. Τίποτε δε μας τάραξε όμως όσο το Sky Valley, και τους δυο και ως συνέπεια μόνο stoner (τι άσχημη ταμπέλα) για πολύ καιρό. Ακούγαμε και στηρίζαμε ακόμα και σκουπίδια και ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, το stoner έχει κάμποσο σκουπίδι μέσα του. Το συζητούσαμε και σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο πρόσφατα πως είναι παράξενο αλλά ουσιαστικά αυτό που παίζουν οι Kyuss ούτε τρομερά πρωτότυπο είναι, ούτε τεχνικά πολύ δύσκολο. Πώς λοιπόν καταφέρνουν και ξεχωρίζουν τόσο άνετα από τον υπόλοιπο σωρό, είναι ένα μυστήριο που δεν έχω λύσει. Από το 1996 λοιπόν, δεκαπέντε χρόνια.

Την πρώτη μέρα που πάτησα το ποδαράκι μου στο στρατόπεδο της Λέρου όταν είχα πάρει μετάθεση εκεί για να φυλάξω τα σύνορά μας από κάθε λογής εχθρούς, μας πήραν «συνέντευξη». Για όποιον δεν ξέρει απ’αυτά (και μέσα από την καρδιά μου εύχομαι να μη μάθει ποτέ) η «συνέντευξη» αυτή είναι ουσιαστικά ένα ερωτηματολόγιο που συμπλήρωνε κάποιος για λογαριασμό του λοχαγού με τις κλασικές και απολύτως προβλέψιμες τυποποιημένες ερωτήσεις έτσι ώστε σε περίπτωση που εγώ τίναζα μια μέρα σε μια σκοπιά τα μυαλά μου στον αέρα, ο αξιωματικός θα είχε το άλλοθι ότι ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για μένανε, με χαρτιά και αποδείξεις: σπουδές, οικογενειακή κατάσταση, οικονομική κατάσταση γονέων, επάγγελμα, πόσο χαρούμενοι είμαστε που φοράμε τα χακί, πόσες γκόμενες αφήσαμε πίσω κτλ. Στη Λέρο λοιπόν με ρώτησε ο λοχαγός και τι μουσική ακούω. Του είπα ροκ. Με ρώτησε «α, δηλαδή αναρχία κετς ε; χεχεχε». Πετυχαίνοντας το ρουόκ αφιέρωμα στον Άλφα αυτή τη στιγμή που κάθομαι και σκέφτομαι και γράφω, τον θυμήθηκα το μαλάκα πρώτη φορά μετά από χρόνια και αναρωτιέμαι τι κάνει, αν είναι καλά, αν βλέπει αυτή την εκπομπή και εκείνος και τέλος αν η μάνα του συνεχίζει να πηδιέται με όλο το χωριό για ένα πιάτο φακιές.

Άσχετο όμως. Συνεχίζω.

Πέρασα χίλια ζόρια να βρω το γαμημένο το εισιτήριο γιατί ξαφνικά μια μέρα μας είπαν σολντ άουτ (ποιος το περίμενε; απίστευτο) αλλά μια μέρα πριν το είχα στα χέρια μου και το κοιτούσα με μια χαρά, άλλο πράμα (ΜΑΓΙΑ αιώνια αγάπη και σαρανταδώδεκα μπύρες). Οι Kyuss Lives! (το θαυμαστικό ήταν μια ξεκάθαρα αχρείαστη προσθήκη) έπαιξαν σε 80 λεπτά τα 15 από τα 18 μπετόν κομμάτια που έπαιξαν οπουδήποτε αλλού σε αυτή την περιοδεία. Περισσότερο επαγγελματίες από όσο θα ήθελα, χωρίς να φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο κέφι, έβγαλαν την υποχρέωση και αντίο παιδιά, τα ξαναλέμε το καλοκαίρι στο χωράφι. Ο κιθαρίστας αξιοπρεπέστατος γιατί αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά της βραδιάς, να τα λέμε αυτά. Οι Garcia μοιάζει πια όλο περισσότερο με έναν πιο παχύ Ray Liotta, ο Oliveri ήταν για κάποιο λόγο που δεν κατανόησα ποτέ αυτός στον οποίον έδιναν μεγαλύτερη σημασία οι γύρω μου αλλά εγώ έβρισκα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην επιστροφή του Brant Bjork πίσω από τα ντραμς. Ξέρω ότι όλοι θα ήθελαν και τον Homme εκεί πάνω, πολλοί τον Reeder στο μπάσο (και εγώ προσωπικά μιας και τον BB τον είχα ξαναδεί, δε θα με πείραζε να ερχόταν ο Alfredo Hernandez) αλλά εκείνη την ώρα όλα αυτά δεν είχαν σημασία. Ήταν η μία ΥΠΕΡΘΕΪΚΗ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ μετά την άλλη, ειδικά στο Whitewater δεν ήξερα που βρισκόμουν, σχεδόν ένοιωθα να μασάω την άμμο της ερήμου. Το Fuzz γεμάτο πέρα από κάθε φαντασία και λογική, πριν το ανκόρ πήγα λίγο προς τα πίσω και μετά κάθε υποψία σκέψης να γυρίσω στη θέση μου καταπνίγηκε βιαίως.

Με εκείνον τον τότε κολλητό που λέγαμε πιο πάνω δε βρεθήκαμε μέσα, είπαμε ένα γεια από μακρυά όπως περίμενα έξω, κάτι σαχλαμάρες να βρεθούμε κάποια στιγμή και αυτά. Δεν ήταν όπως παλιά αλλά ειλικρινά χάρηκα που τον είδα. Σαν τους Kyuss.

~ από νάθινμαν στο 4 Απριλίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized