short and random reminiscence (in 5 parts)
Αποφεύγοντας για μια ακόμα φορά με περίτεχνο τρόπο την έγγραφη ενασχόληση με το «Wars Of The Roses», το Sonic Death Monkey αποφασίζει να πάρει για μια ακόμα φορά το φτυαράκι του, το κουβαδάκι του και να βγει προς αναζήτηση χαμένων θησαυρών. Το φιλόδοξο σχέδιο για το άμεσο μέλλον μιλάει για λεπτομερειακή αναζήτηση στο back catalogue και σημείωση των δίσκων που πρέπει να ξεσκονιστούν αλλά και των συγκροτημάτων που έχουμε χάσει τις εξελίξεις και λυπούμαστε γι’ αυτό. Φυσικά με την αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει, είναι πολύ πιθανό να μην γίνει τίποτα από αυτά αλλά είναι ένας στόχος που με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. Είναι ίσως μια καλή ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε παλιές (εντάξει, όχι και αρχαίες) κυκλοφορίες και να τις μοιραστούμε με τους (τρεις) αναγνώστες μας (για να καταλήξουμε να συζητάμε για black metal πάλι βέβαια.
a Beautiful Machine – Solar winds, white noise, antigravity
Είχα πέσει πάνω σε αυτό το δίσκο αρκετά χρόνια πριν όταν η Embryo Recordings είχε δώσει προς download μεγάλο μέρος του καταλόγου της και είχα εντυπωσιαστεί από τις πρώτες ακροάσεις με τους Αυστραλούς. Τεράστιο συγκρότημα (δεν παίρνω όρκο, αλλά παίζει να είχαν και κάποια συγγένεια με τους Halo) που συνδυάζει εξόχως το post rock και την πιο space ψυχεδέλεια (και έντεκα χρόνια πριν όλα αυτά ε). Μεγαλείο και συγκίνηση, ειδικά με το «The sound of her wings».
Imogen Heap – Speak for yourself
Προχωράμε πέντε χρόνια μπροστά και βρισκόμαστε στο 2005. Η γνωριμία με την Imogen Heap, αν δεν κάνω τραγικό λάθος, πρέπει να είχε έρθει λίγο νωρίτερα όταν είχα πρωτοακούσει την ελκυστικότατη διασκευή των Frou Frou στο «Holding out for a hero» για το soundtrack του Shrek. Εξαιρετική φωνή και ωραίοτατη pop και songwriting και στις δικές της δουλειές και από τους Frou Frou. Το «Speak for yourself» το είχα λιώσει ένα φεγγάρι πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί. Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος της.
Olafur Arnalds – Found songs
Προχωράμε ακόμα μερικά χρόνια μπροστά και φτάνουμε στην απόφαση του Olafur Arnalds (για τον οποίο τα λέγαμε πάλι περισυ) να διαθέσει μια σειρά καινούριων κομματιών μέσω του Twitter, τα οποία θα συνοδεύονταν από artwork οπαδών του. Τα εφτά κομμάτια της κυκλοφορίας που ονομάστηκε «Found Songs» παρουσιάζουν όλες τις ομορφότερες πλευρές της μουσικής του Arnalds, ορχηστρικός μινιμαλισμός και γοητευτική απλότητα. Αναρωτιέμαι πότε όλοι αυτοί οι βόρειοι νεο-κλασσικοί θα αρχίσουν να γράφουν περισσότερα soundtrack.
Marillion – Childhood rehearsals (bootleg)
Και από το 2009 επιστρέφουμε στο 1984 και τους Marillion που είχα παραμελήσει εδώ και πολύ καιρό. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα live albums αλλά υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις που όχι απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά που τον κάνουν να μοιάζει ανούσιος. Το συγκεκριμένο bootleg είναι από μια συναυλία στο Hammersmith λίγο πριν κυκλοφορήσει το «Misplaced Childhood». Τα 6 μόλις κομμάτια του ορίζουν την έννοια υπερ-τέλειο setlist. «Cinderella search», «Jigsaw», το μισό «Misplaced Childhood», «Chelsea Monday», «Incubus» και «Garden Party». Ωραίος ήχος, μεγαλειώδεις εκτελέσεις και ο Fish σε αποδόσεις που θα έκαναν περήφανους και τους δυο θειους Peter. Ωραίες αναμνήσεις από την πρώτη ακρόασή του σε διακοπές στη Jena και περιπάτους σε δάση και στοιχειωμένο όσο δεν πάει κομμάτι το «Cinderella search».
Alex Tiuniaev – I knew her
Και κλείνουμε με κάτι εντελώς άγνωστο (ακόμα και για μένα) αφού δεν είχα ιδέα (ή δε θυμόμουν) περί τίνος πρόκειται όταν το ξαναπέτυχα μπροστά μου. Ο εκ Ρωσσίας ορμώμενος Alex όμως έκρυβε μια ωραιότατη έκπληξη στον δίσκο του. Ξεκινώντας μινιμαλιστικά ηλεκτρονικός για να γίνει όσο προχωράει ελκυστικά συμφωνικός (δηλαδή να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στο να σε παρασύρει με την έντασή του αλλά να μην υποπέπτει σε μπαροκ γελοιότητες). Εξαιρετικός δίσκος που για μια ακόμα φορά εμφανίστηκε από το πουθενά. Μικρό bonus η αναφορά στους Stars of the Lid στο site της εταιρείας του.
Ώρα για ύπνο σιγά σιγά όμως, μια που η κούραση κερδίζει της όρεξης για χάζεμα. Ευελπιστούμε να ανακαλυφθούν και περισσότεροι θησαυροί στο κυνήγι μας.
sonic death monkey 