sonic death monkey

Ο ταπεινός πρόλογος

Όσο και αν σιχτιρίζει το μικρό ανθρωπάκι μέσα στο στομάχι μου για την εκθετική αποδοχή των μέχρι πρότινος –σχετικά- μοναχικών μουσικών του ηρώων, υπάρχουν άλλα τέσσερα-πέντε ανθρωπάκια που χαίρονται για το γεγονός. Ό,τι αποκτά όνομα αποκτά και αξία, και έτσι υπάρχει δραστηριότητα και κίνηση. Πολλές φορές είναι ηλίθια τα αποτελέσματα όλου αυτού, άλλες φορές όμως είναι δεόντως πρέποντα. Κανένα από τα ανθρωπάκια μέσα μου πάντως δεν θα φανταζόταν πίσω στο 2003, όταν επισκεπτόμασταν όλοι μαζί καθημερινά και επί διμήνου όλα τα αθηναϊκά metal δισκάδικα για να πάρουμε πρώτοι το “Carheart” album της νέας μπάντας του Carl Michael, πως αυτή η μπάντα θα έβγαζε τρία albums και θα την βλέπαμε ζωντανά. Το ότι την ίδια μέρα θα βλέπαμε και τους Ulver θα έφτιαχνε ένα καλό ανέκδοτο. Αν προστίθετο δε η οψιόν πως μια βδομάδα πριν θα ουρλιάζαμε με τους Dodheimsgard όταν αυτοί θα έπαιζαν live το “Remembrance of Things Past” των Ved Buens Ende σαν εισαγωγή του δικού τους “Traces of Reality”, ξέρω γω, υποθέτω τότε, στην τρίτη λυκείου, θα έκλεινα το “Silencing the Singing” μόνιμο soundtrack του μανιακού πανελλήνιου διαβάσματος, θα μπούκωνα όσα υπνοστεντόν χρειαζόταν και θα περίμενα να ξυπνήσω στο πρώτο venue της πανηγυρικής αυτής εβδομάδος του 2011. Είναι απλά τα πράγματα. Το “Carheart” των Virus είναι –πιστεύω πια- το αγαπημένο μου album των 00’s, ενώ οι Ulver η σημαντικότερη μπάντα που λάτρεψα και είδα να εξελίσσεται με τα μάτια μου από ένα σημείο και μετά, χωρίς περιγραφές και ανάγνωση αφιερωμάτων. Ο Zweizz είναι το ήμισυ των Fleurety, μέλος των Dodheimsgard στο “666 International”, και στο πρώτο του album είχε “σηκώσει” ένα πολύ χαριτωμένο σημείο από το καλύτερο album του Lars Pedersen στην Jester, το “Psychedelic Wunderbaum”. Ο Lars Pedersen ο οποίος είναι ένα βήμα πάνω από όλους, και υπήρξε μέλος των Ulver στην περσινή τους περιοδεία και στα πρώτα σκόρπια live τους. Δεν ξέρω από πού εκκρίνεται η σεροτονίνη, αλλά τα ανθρωπάκια μέσα μου έχουν πια πνιγεί από τόση που υπήρξε μέσα μου. Long live. Οι Dodheimsgard κυρίευσαν το Gagarin στις έντεκα του Μάρτη, και λίγες μέρες μετά Λονδίνο όπου ο Zweizz θα άνοιγε την πρώτη πρώτη συναυλία των Virus, η οποία συναυλία αυτή θα άνοιγε την ζωντανή παρουσίαση του νέου album των Ulver.

Το Λονδίνο

Το Λονδίνο είναι ωραίο, μουντό, γεμάτο κόσμο, μας έκανε καλό καιρό και το ευχαριστούμε για αυτό. Χωρίς να ανταποδώσουμε με bigbens, μουσεία κάποιας τέχνης και ιστορίας και art exhibitions, το περπάτημά μας αναλώθηκε στα δισκοπωλεία της πόλης. Ευχαριστώ δημόσια τα Rough Trade, Sister Ray και Vinyl Exchange που με δελέασαν με κάτι ψιλά, αλλά ο Ναός υπήρξε το τεράστιο Second Layer το οποίο ευγνωμονώ για τους διάφορους δίσκους Coil, Mats Gustafsson και handmade συλλογές της American Tapes που με έσπρωξαν σαν hipster σε παλαιοπωλείο (όπως συμφωνήθηκε σαν ορισμός) στην πρέζα του φετιχισμού. Αυτό ήταν το Λονδίνο. Περπάτημα και δίσκοι και περπάτημα και δίσκοι και κάπνισμα και περπάτημα και “πάρε εδώ τύπο, λολ!” για κάποιον x με ημίψηλο καπέλο, μπαστούνι, φουλάρι, χρυσό κασκόλ, τρίπατες μπότες, κοκκάλινο γυαλί και Μουστάκι που λυγίζει τους λεοντόκαρδους. Τι άλλο θα θέλατε να ξέρετε δηλαδή; Ήταν Δευτέρα, στη συνέχεια όπως όλοι περίμεναν έγινε Τρίτη και είμαι στην είσοδο του Koko και καπνίζω και αγχώνομαι και είμαι πάλι δεκαοκτώ χρονών μαλάκας

Η συναυλία

Το Koko είναι καταπληκτικό μαγαζί και όταν είδα εκεί τους Neurosis δεν μπορούσα να κουνηθώ καλά καλά από τον κόσμο και ήμουν πίσω πίσω και παρα ταύτα έβλεπα φίνα. Τώρα είχε λιγότερο κόσμο και έκατσα ψηλά και κέντρο και έβλεπα/άκουγα τέλεια. Νωρίτερα η πρώτη απόπειρα να “σηκώσω” το χαριτωμένο merch πάγκο, ο οποίος περιείχε το νέο album των Ulver, είχε αποτύχει πανηγυρικά. Πάνω που έψαχνα να βρω την κατάλληλη μανούβρα, τον ιδανικό αιλουροειδή ελιγμό για να χωθώ στην πυκνή μάζα των ανθρώπων που τον πολιορκούσαν επίσης με κάθε μέσο, άρχισε ο Zweizz. Ο εν λόγω λοιπόν, είχε αρχίσει πριν κάποια χρόνια να φτιάχνει ένα album με τον Joey Hopkins. Όταν ο δεύτερος απεβίωσε από ατύχημα, σε νεαρότατη δυστυχώς ηλικία, ο Zweizz αποφάσισε να ολοκληρώσει το album προς τιμήν του συνεργάτη του. Το live set που έκανε δεν προήλθε από κομμάτια του εν λόγω album, αλλά αποτέλεσε μια απόπειρα ενός –τυπικού- noise set, σαν αυτά που έκανε με τους Homo Vinter πριν κάτι φεγγάρια στο Oslo. Αποτυπώστε την εικόνα: μεγάλη κονσόλα με πολλά πολλά βύσματα, μια τουαλέτα (όχι το φόρεμα) με κάμερα/μικρόφωνο στον πάτο της που έδινε εικόνα σε προτζέκτορα και ήχο σε ηχεία, και έναν (παντοτινά αγαπημένο) Hatlevik με γουστόζικο καπελάκι να παίζει με όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι πως αυτό δεν ήταν επουδενί μια ενδιαφέρουσα noise παρουσίαση με κάποιο λόγο ύπαρξης και σκοπό, αλλά ένα –οτινάναι- κάτι με απλά πολύ θόρυβο. Στο τέλος γονάτισε στην τουαλέτα (χέστρα ήταν, κρατήθηκα αρκετή ώρα να μην την πω έτσι) σε κλάσικ στάση εμετίκ και με τα ουρλιαχτά του επιχείρησε μια throwing up αναπαράσταση (ξαναλέω, με την φάτσα του σε γιγαντοοθόνη) που έκλεισε με ένα απότομο “πάρτα!” κλείσιμο του απαραίτητου καπακίου για την θέση ισορροπίας του οποίου τόσα και τόσα ζευγάρια έχουν τσακωθεί και αγαναχτήσει. Χτύπησα ένα αντίτυπο του βινυλίου που τόσο καιρό ετοίμαζε γιατί ήμουν βέβαιος πως θα είναι καλύτερο από αυτά που αποφάσισε να παίξει live. Και είναι. Αφού ήταν και ο Nordgaren εκεί ρε θείο όμως, ανέβασέ τον πάνω να βαρέσετε το φρέσκο “Summon the Beasts” (τι κομματάρα), και άσε τα noise. Ποιος θα θυμάται τον Michael Jordan σαν αθλητή του baseball; Κάτι τέτοια σκεφτόμουν όσο έπαιζε ο Zweizz. Έπινα και τη μπύρα μου. Ωραία ήταν. Στο μισάωρο που μεσολάβησε είχε έρθει αναμφισβήτητα η σειρά μου να προμηθευτώ τον νέο Ulver δίσκο, να συζητήσω για το ποια κομμάτια ήθελα να ακουστούν, να στηθώ με τον πιο κατάλληλο τρόπο στην θέση μου ώστε να βλέπω/ακούω καλύτερα, τέτοια πράγματα. Οι Virus που βγήκαν στην σκηνή δεν ήταν όλοι οι Virus. Ήταν ο Einar Sjurso, τρεις σεσσιονάδες ιδιαίτερα πιτσιρικάδες και ο αρχηγός Carl Michael Eide σε πανηγυρική είσοδο με πατερίτσες και καθισματάκι στο κέντρο της σκηνής. Και πολλά ειλικρινή χειροκροτήματα. Ο Bjeima έμεινε στο Oslo. Το ίδιο και ο Plenum. Ο πρώτος γράφει το δεύτερο Yurei album (ακούστε οπωσδήποτε το πρώτο), ενώ ο δεύτερος το τρίτο Audiopain. Όπως και να έχει, ο βασικός πυρήνας των Virus υπήρξε ακέραιος. Με ένα εξαιρετικό νέο album. Ξεκινούμε με “As Virulent as You”. Εικάζω πως είναι το αγαπημένο album του Czral. Τους φοβόμουν απροβάριστους και τρακαρισμένους και τέτοιες ιστορίες, ντεμπούτο live είναι αυτό, αλλά ειλικρινά δεν ήταν έτσι. Το παίξιμο όπως έπρεπε να είναι, και τα φωνητικά αντάξια του δεύτερου και τρίτου album των Virus. Το γεγονός πως δεν υπήρξε τίποτα υπερβατικό στην σαρανταπεντάλεπτη εμφάνισή τους, για μερικούς υπήρξε καθοριστικό πλην αυτής. Η αλήθεια είναι πως ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα υπήρχε συμμετοχή Garm για “Queen of the Hi-Ace” ή “Saturday Night Virus” ή πρόσφατο “Call of the Tuskers”, αλλά δεν έκαναν την χάρη στο Λονδίνο. Κρίμα, διότι ήταν ευκαιρία. Από την άλλη, πιο καθοριστικό μείον για μένα, ήταν που ελέω χρονικού περιορισμού κόπηκε το “επανακαμπτικό” μέρος του ομώνυμου “Carheart”, στο οποίο “Carheart” χτυπιόμουν σαν τον δεκαοχτάχρονο μαλάκα που περιέγραψα γλαφυρά στον πρόλογο. Που πήγαινε επί ένα δίμηνο κάθε μέρα να πάρει το “Carheart” προτού καλά καλά αυτό κυκλοφορήσει; Αυτόν. Οι Ved Buens Ende υπήρχαν μέσα του προτού “Carheart”, αλλά το 2003 δεν ήταν απλά μια καθυστερημένη συνέχεια, ήταν μια έκρηξη . Μεγάλη. Και όπως καταλαβαίνετε όταν παίχτηκε το “and now a lazy instrumental track for you” με τίτλο “ROAD”, δεν ένιωθα πια μικρός, αλλά ήμουν. Όπως ήμουν όταν ο Garm είπε το “I Troldskog Faren Vild” στην Αθήνα. Απλά κάπως περισσότερο. Το νέο τους album εκπροσωπήθηκε επάξια από τα τρία πρώτα κομμάτια του (“The Agent that Shapes the Desert”, “Continental Drift” και “Chromium Sun”). Και τα τρία ήταν υπέροχα, αλλά θα δείξω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο δεύτερο και το τρίτο. Πέραν του εναρκτήριου As Virulent, από Black Flux ακούστηκαν τα “The Black Flux”, “Shame Eclipse” και “Lost Peacocks”. Δυστυχώς όχι το “Strange Calm”, για να θυμηθούμε λίγο και εκείνο το τιμημένο bootleg live cd. Κανένα tribute στο παρελθόν. Θα τολμήσω το σχόλιο πως ζωντανά οι Virus υπήρξαν ένα κλικ πιο γήινοι από ό,τι στα albums και πως παρότι έλειψε κάπως η επαναληπτική μυσταγωγία που κάνει ένα καλλιτέχνη σαν τον Carl Michael πιο απόμακρο στο studio από ό,τι στα δύο μέτρα με το χαμόγελο στα χείλη, οι Virus ήταν οι Virus. Όπως ακριβώς τους ξέρω και τους αγαπάω. Χωρίς την υπέρβαση εκείνη την οποία μεν, αλλά ήρθε και αυτή. Από τους συνήθεις ύποπτους. Οι Ulver ήταν ανέκαθεν μια πληθωρική μπάντα. Μεγαλεπίβολη. Κάποιες φορές με τον απόλυτα ταιριαστό τρόπο, άλλες με λιγότερο. Το 2007 έγινε ο κακός χαμός με το “Shadows of the Sun”, διότι ελεύθεροι από τις επιρροές τους, στην πορεία προς το άπειρο, έβγαλαν ένα απόλυτο Ulver album, από αυτά που σώζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Και μετά ανακοίνωσαν πως τέλος οι Ulver. Οι –όχι πολύ ρομαντικές- συνθήκες, που δεν ήταν άλλο ένα παιχνίδι ανακοινώσεων του Garm προς τους οπαδούς τους (έχω να τονίσω πως όταν οι Ulver βγάζουν μια ανακοίνωση που αφορά στη μπάντα, ο τρόπος αυτής είναι εξωφρενικά ταιριαστός), τους ανάγκασαν να βγουν στον δρόμο. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Είχα κλείσει τη συμμετοχή μου στην συναυλία της 22ης Μαρτίου όμως, δίχως να γνωρίζω πως πρόκειται για την παρουσίαση του νέου album των Ulver, “A Critical Geography” αρχικά και “Wars of the Roses” τελικά. Μετά έμαθα τις λεπτομέρειες. Χωρίς πολλά πολλά : Κάθομαι στο κέντρο και αρχίζω μια κάποια μπύρα. Οι O’Sullivan και Ylwizaker οδεύουν σε πιάνο και κονσόλες αντίστοιχα. Οι Sværen, Halstensgård και ο νεαρός Tomas Pettersen σε διάφορες κονσόλες και τύμπανα. Ο Kristoffer Rygg αριστερά, ανακοινώνει πως δεν πρόκειται να ακούσουμε γνωστά πράγματα, καθώς θα παίξουν όλο το νέο album. Ξεκινάνε με το χλωμό “February MMX”, άσμα που ήταν γνωστό από iTunes, youtube, facebook και λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παραπλανητικό κομμάτι. Θυμάστε τον τύπο που τραγουδούσε στο “Nattens Madrigal”; Το 2011 βγάζει ήχους από iPad. Και έχοντας ακούσει μονάχα αυτό το τραγούδι εκ των προτέρων, είχαμε σιωπηλά συμφωνήσει (με τους όσους το είχαμε συζητήσει) πως οι Ulver κινδύνευαν να εμφανιστούν με μέτριο έως κακό album. Και ας εμπιστεύομαι πλήρως την κρίση του Julian Cope στις πομπώδεις του ανακοινώσεις. Αυτό που ακολούθησε είναι μνημειώδες : μετά το πρώτο κομμάτι, οι Ulver άρχισαν να παίζουν το “Wars of the Roses” με κυρίαρχο το χαρακτηριστικό που τους έλειπε στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις που τους είχα δει : την συναυλιακή συνοχή. Οι Ulver μετατράπηκαν σε μια εντελώς προβαρισμένη και επαγγελματική live μπάντα (τα συγχαρητήριά σας στον υπερμουσικό Daniel O’Sullivan) όπου συνοπτικά γάμησε και έδειρε. Τα νέα κομμάτια ήταν ιδιαιτέρως απλωμένα, ανοιχτά, μεγάλα και μέσω τέτοιας άπλας άφηναν διάφορα ιδιαιτέρως μουσικά στοιχεία (όπως το guest κλαρινέτο του guest κλαρινιτζή τους) στην απροκάλυπτη ambient τους. Αυτό που έβλεπα ήταν αποκαλυπτικό γιατί ομολογουμένως α) δεν περίμενα, όπως προείπα, τόσο ΙΣΧΥΡΟ album και β) δεν τους την είχα τόση live ανεσάρα. Κάτι παραπάνω από μία ώρα μετά, χειροκροτούσα επιληπτικά στο αναμενόμενο “thank you, goodnight”, ελπίζοντας να μην μείνουν πιστοί στον λόγο τους. Πράγμα που όντως δε συνέβη, αφού επέστρεψαν για ένα –από άλλο πλανήτη- “Hallways of Always”. Τόσο καλό στο ηλεκτρονικό του μέρος που θα γίνω βλάσφημος, ναι, θα γίνω βλάσφημος, ένιωθα σαν να βλέπω τους Autechre όπως έχω φανταστεί πως θα ήταν η ιδανική τους συναυλία. Τελειωτικός χαιρετισμός δίχως το απαραίτητο “Not Saved” που θα ταίριαζε όσο τίποτα ως κλείσιμο ενός τέτοιου event. Μετά το πέρας, είχαν λυθεί οι προβληματισμοί περί “σημασίας μίας συναυλίας των Ulver ενώ όλοι γνωρίζουμε πως οι μεγαλύτερες στιγμές τους δεν περιλαμβάνουν τέτοιες κοσμικές στιγμές”. Ναι μεν δίκαιο, και ίσως τελικά να προτιμούσα τους Ulver των late 90’s/early 00’s σε θέματα περί σιωπής και ησυχίας και υπαρξιακής λιτότητος, αλλά μετά το Λονδίνο του μάρτη του έντεκα, και συγκεκριμένα ακριβώς μόλις άναψαν τα φώτα του Koko, δεν είχα πια απορίες. Αυτό που είδα το ένιωσα σαν γεγονός τεράστιας καλλιτεχνικής σημασίας. Και σπανιότητας. Την ευθύνη φέρουν μεν οι συνθήκες, αλλά ο θρίαμβος, ένας θρίαμβος που δεν περιέγραψα όσο καλά θα ήθελα, ήρθε με το νέο album των Ulver, το “Wars of the Roses”. Για αυτό είμαι βέβαιος πως θα υπάρξει ειδική δημοσίευση όμως. Ένα τελευταίο σχόλιο πάει σε ένα ενοχλητικό κίνημα των συναυλιών. Είναι οι γιουτουμπίστας : Αυτοί που αντί να κάτσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι τη φάση, την βλέπουν από την οθόνη του κινητού με τo οποίo τραβάνε. Τους αντιπαθώ, αλλά δεν μπορώ να μην τους ευχαριστήσω για τα βιντεάκια της εμφάνισης των Virus που ήδη γυροφέρνουν στο διαδίκτυο. London calling τέλος, αυτά. Και εις άλλα. Αν και αμφιβάλλω πως έμεινε κάποιος άλλος Νορβηγός εκεί έξω που δεν έχει παίξει ακόμα. Αυτό είναι λαβή για τα comments, για να μου πείτε για Fenriz και Vikernes και να καταλήξουμε –όπως πάντα- να μιλάμε για black metal

~ από kiwiknorr στο 26 Μαρτίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized