one more cup of coffee
Η καφεϊνη μοιάζει να είναι ο καλύτερος φίλος μου τις τελευταίες μέρες. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στον πέμπτο της ημέρας και όμως ακόμα δεν νιώθω να είμαι σε ιδιαίτερη εγρήγορση. Ίσως να φταίει και αυτός ο εντελώς γκριζαρισμένος καιρός, που προσπαθεί να αποφασίσει αν είναι φθινόπωρο ή καλοκαίρι. Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα από μετεωρολογικής απόψεως, αν είχε και περισσότερο τη δροσούλα που άρχισε να βάζει τώρα θα ήταν από τις πιο ιδανικές. Ακόμα και οπτικά ήταν όμορφη, πράγμα που με έκανε να πιάσω τον εαυτό μου να χαζεύω τον ουρανό την ώρα που γύριζα από τη δουλειά σήμερα. Αυτές οι στιγμές που προσπαθεί να αποφασίσει αν προτιμάει τα σύννεφα ή τον ήλιο, ειδικά αν πριν λίγο έχει προηγηθεί ελαφριά βροχή είναι από τις καλύτερες που μπορεί να πετύχει κανείς. Φυσικά μετά το βλέμμα στράφηκε στον περίγυρο και η ομορφιά της προηγούμενης εικόνας, απλά τόνισε την ασχήμια της πόλης που έμελλε να ζήσουμε. Βέβαια, γενικά αυτές οι μέρες δεν είναι και καλύτερες δυνατές για τον κόσμο, αλλά αυτό μπορούμε και εύκολα να το αναγάγουμε στα σημεία των καιρών. Φυσικά και θα υπάρξει σύντομη αναφορά (ως blog που σέβεται τον εαυτό του) στην κατάσταση στην Ιαπωνία, όπου ελπίζουμε να μην καταστραφεί το Τόκυο, αφού συμπαθούμε απεριόριστα την χώρα για πολλούς και διαφόρους λόγους. Αφήστε που άκουγα και το τελευταίο Boris προηγουμένως και συγκινήθηκα λιγάκι. Το οποίο τελευταίο Boris (το «New Album», το πρώτο από τα τρία φετινά που έχουν προγραμματισμένα να κυκλοφορήσουν), δεν πρόκειται ασφαλώς να συγκριθεί με τα αριστουργήμάτά τους, οι περισσότεροι λάτρεις τους (οι εκτός Ιαπωνίας δηλαδή) μάλλον θα το μισήσουν, αλλά εγώ το απόλαυσα αρκετά. Ψυχεδελική j-pop; Όντας nerdy anime φίλος, χασκογέλασα αρκετές φορές ακούγοντάς το. Ελπίζω όμως να μη χάσουμε τη μπάλα και στα επόμενα να υπάρξει ο διάδοχος του «Smile» ή του «Pink».
Δυστυχώς δεν χασκογέλασα ιδιαίτερα ακούγοντας το καινούριο Van Der Graaf Generator. Δεν θέλω να προτρέχω αφού δυο-τρεις φορές το έχω ακούσει μόνο, αλλά νομίζω ότι θα δώσει περισσότερα εφόδια σε όσους υποστήριζαν ότι η φυγή του Jackson θα τους κάνει να χάσουν την ιδιαίτερη ισορροπία που είχε ο ήχος τους. Στο «Trisector» δεν μου είχε φανεί να τους προκαλεί κάποιο μειονέκτημα η απώλειά του, αλλά στο «Α Grounding In Numbers», δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι λείπει το σαξόφωνό του. Πολύ επικεντρωμένο στα keyboards, με ελάχιστες νευρικές εξαιρέσεις, μου φάνηκε λίγο διεκπεραιωτικό το album. Δεν βοηθάει και πολύ ότι έχουν γράψει πολλά, πολύ σύντομα κομμάτια, χωρίς να είναι όμως αρκετά «πιασάρικα» (όσο μπορεί ο όρος να χρησιμοποιηθεί για τη μουσική τους) αλλά και χωρίς να αναπτύσσουν τις ιδέες τους με την ησυχία που τους χρειάζεται και μάλλον έχει δοθεί υπερβολικά μεγάλο βάρος στα keyboards. Δεν θέλω να κάτσω να το αναλύσω περισσότερο πριν το λιώσω γιατί τους αγαπάω υπερβολικά για να τους αδικήσω με βιαστικές εκτιμήσεις.
Από την άλλη πλευρά, μια άλλη μπάντα που συμπαθώ πάρα πολύ και είχα τη συζήτησή τους πριν αρκετές μέρες με πάγωσε με τον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Δεν είχα πάρει χαμπάρι καθόλου ότι οι Lucifer Was είχαν κυκλοφορήσει album πέρισυ, γι’ αυτό με περισσή χαρά έτρεξα να ακούσω το «A Crown Of Creation» μόλις ανακάλυψα την ύπαρξή του. Το «In Anadi’s Bower» ήταν μεγάλη ανακάλυψη για κάποιον που λατρεύει το μονοπάτι των Jethro Tull και τα επόμενα album τους διατήρησαν την αγάπη αυτή. Το «Α Crown Of Creation» όμως είναι πραγματικά κακό album. Μπαίνοντας και αυτοί, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, στο ημι-ξεχασμένο trip του «κάνω-album-με-ορχήστρα» έφτιαξαν ένα, από όσο κατάλαβα, concept album, το οποίο μαζεύει τα χειρότερα στοιχεία όλων των υπερ-φιλόδοξων metal albums που έχουν υπάρξει. Cheesy όσο δεν πάει με γλυκανάλατες μελωδίες και ορχηστρικά κομμάτια τρίτης διαλογής, ο δίσκος με έκανε να μείνω έκπληκτος με το πόσο έχουν αδικήσει τον εαυτό τους. Ευτυχώς που δεν το είχα ακούσε περισυ γιατί η γκρίνια στις λίστες θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Πάντα το έλεγα ότι τα μεγαλεπήβολα σχέδια τις περισσότερες φορές δεν βγαίνουν σε καλό. Ελπίζω απλά να ήταν ένα one-off project.
Αυτές τις μέρες άκουσα, ευτυχώς, μπόλικα πράγματα, τα περισσότερα ιδιαιτέρως όμορφα. Λόγω συναισθηματικής αναπόλησης αποφάσισα να κάνω μια αναδρομή και στους Black Heart Procession, και θυμήθηκα το πόσο ωραίο album είναι το «Amore Del Tropico», αλλά και το πόσο ιδιαίτερο είναι το «Six» (το οποίο ακόμα επιμένω ότι δεν έχω μάθει καλά). Για όσους ψάχνουν συγγενείς των Decemberists ας ρίξουν μια ματιά στο «Dead Reckoning» των The Builders And The Butchers, νομίζω ότι θα βρουν μια μεγάλη αγάπη. Αργότερα σήμερα, άκουσα και το καινούριο album των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, το οποίο για μια ακόμα φορά ήταν εξαιρετικό και μου έφερε στο μυαλό το «Sequel», το album της συνεργασίας Jacaszek & Miłka. Καπνισμένες ατμόσφαιρες και ηλεκτρονικές αιωρήσεις. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρω ενα bar στην Αθήνα που να παίζει τέτοια μουσική, κατά προτίμηση με χαμηλό φωτισμό.
Χαζεύοντας τα μέχρι τώρα φετινα album για να δω τι έχει μείνει σε εκκρεμότητα, καταλήγω ότι οι καλύτερες στιγμές είναι το «Space is only noise» του Nicolas Jaar και το «Ravedeath, 1972» του Tim Hecker, album που μου πρότειναν οι συνονόματοι του blog, οπότε οφείλουμε εμείς οι υπόλοιποι από μια πρόταση ανάλογου βεληνεκούς. Θα επανέλθουμε δριμύτεροι.
sonic death monkey 