sweetness
Χτες καθόμουν και χάζευα τι album είχα να ακούσω καιρό. Καλώς ή κακώς, με τους ρυθμούς που έχουμε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, συνέχεια βλέπω μπροστά μου δίσκους που δεν πολυθυμάμαι να έχω ακούσει. Αν και μερικές φορές απογοητεύομαι με τον εαυτό μου για τον όχι αρκετό χρόνο που αφιερώνω τώρα τελευταία στη μουσική, αλλά από την άλλη απολαμβάνω το συναίσθημα του να βρίσκω άγνωστα πράγματα μπροστά μου, τα οποία όμως, κάποια στιγμή, κάτι με έκανε να τα αναζητήσω. Μια κριτική, ένα σχόλιο φίλου, ένα post σε κάποιο forum ή ακόμα και η ίδια η απόλυτη τύχη. Τις προάλλες προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος μου είχε πρωτομιλήσει για τους Black Heart Procession και δεν μπορούσα για κανένα λόγο. Όποιος και να είναι όμως, ξανακούγοντας στο repeat το «2», αλλά και το «1» που το χα παραμελήσει αρκετά, μου ήρθε η ανάγκη να τον ευχαριστήσω.
Παραδόξως όμως, ο δίσκος που με έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά δεν ήταν κάποιος παντελώς άγνωστος που δεν μου θύμιζε τίποτα, αλλά ένα album που μου είχε αρέσει από την πρώτη φορά που τον είχα ακούσει. Εδώ και αρκετά χρόνια πιστεύω ότι το όλο κίνημα της (νεο)ψυχεδέλειας γνωρίζει μεγάλη άνθηση, είτε κοιτώντας προς το παρελθόν, είτε προχωρώντας μπροστά. Εγώ στηρίζω καθώς είναι από τις μεγάλες μου αγάπες.
To «Some Sweet Relief» των Speck Mountain κυκλοφόρησε πριν δυο χρόνια περίπου και χαζεύοντας προηγούμενες αναφορές βλέπω συμμετοχή σε δυο συλλογές και μια σύντομη, αλλά ενθουσιώδη αναφορά μου. Βέβαια τελικά αντίθετα από τις προβλέψεις μου, δεν φαίνεται να έφτασαν μέχρι τη λίστα με τα καλύτερα του 2009, κάτι που ξανακούγοντας το δίσκο τώρα με κάνει να αμφιταλαντεύομαι για το αν θα χώραγε ή όχι. Αν και σαφώς ψυχεδελική η μουσική τους, δεν αφήνει εντελώς πίσω της κάποιες indie songwriting καταβολές. Δεν ξεφεύγουν καθόλου προς heavy διαδρομές, αν οι φόρμες τους δεν ήταν τόσο «απλωμένες» και αργά αναπτυσσόμενες, θα μιλούσαμε για έναν ξεκάθαρα pop δίσκο. Τα φωνητικά της Balabanian είναι απολύτως ταιριαστά στην ημι-άυλη υπόσταση τους, μπαίνοντας άνετα στον κατάλογο με τις γυναικείες φωνές που απολαβάνω ασύλληπτα να ακούω. Μιλώντας για επιρροές βλέπω αρκετά συχνά να αναφέρεται το όνομα των Mazzy Star, αλλά η σαφώς πιο ψυχεδελική έκφραση των Speck Mountain με κάνει να σκέφτομαι και να συμφωνώ πολύ περισσότερο με το όνομα των Spiritualized (τουλάχιστον πριν αποφασίσουν να το γυρίσουν στο garage). Ο δίσκος κυλάει ομορφότατα και όσες φορές τον έχω ακούσει δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τα κομμάτια, μια που η ροή του με κάνει να εστιάζω στο σύνολο, λειτουργώντας περισσότερο soundtrack-ικά. Αυτή ίσως η έλλειψη στιγμών που να γίνονται υπερβατικές να είναι και το μόνο «μειονέκτημα» του δίσκου. Αν συγκεντρωθούν και γράψουν μεγάλα τραγούδια, μάλλον θα παραμιλάμε για πολύ καιρό. Προς το παρόν απολαμβάνω την σημαντική ομορφιά της μουσικής τους και περιμένω νέα. Δυστυχώς δεν βλέπω κάποια εξέλιξη μέχρι στιγμης.
sonic death monkey 