sonic death monkey

Μερικές φορές απογοητεύομαι με τον εαυτό μου που δεν μπορεί να κατανοήσει μερικές εκφάνσεις της τέχνης. Ερχόμενος από τη δουλειά σήμερα χάζευα το τελευταίο τεύχος του Wire, το οποίο εδώ και αρκετές μέρες έπιανε σκόνη στην τσάντα, αλλά επιτέλους αποφάσισα να το βγάλω από τη μέση πριν το πάρω απόφαση να ξεκινήσω επιτέλους το Catch 22. Φτάνω, κάποια στιγμή που λέτε λοιπόν, στην στήλη Inner Sleeve, όπου κάθε μήνα κάποιος γράφει ένα σύντομο αρθράκι για ένα από τα αγαπημένα του artwork/packages δίσκων. Αυτή τη φορά σειρά πήρε κάποιο κύριος Cory Arcangel (media artist λέει το βιογραφικό του), όπου είπε να πρωτοτυπήσει και να γράψει για το αγαπημένο του μουσικό video, το οποίο λέγεται «New Cables for My Stereo», το οποίο είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος του. Ενα στατικό video ενός στερεοφωνικού (με καινούρια καλώδια όμως!) το οποίο παίζει το «Evening Falls» της Enya. Ξεπερνάω το γεγονός ότι ξοδεύεις το πολλών χιλιάδων σύστημά σου για να ακούς Enya, ελεύθερος κόσμος είμαστε κλπ., και φτάνω στην ίδια την ανάλυση του ίδιου του video, το οποίο ο καλλιτέχνης το βλέπει συχνά για έμπνευση. Μετά συνεχίζει να μιλάει για τη διττή ύπαρξη της δημιουργίας, η οποία από την μια πλευρά καταγράφει ένα γεγονός (ένα stereo που παίζει Enya) και από την άλλη αλλάζει την υπόστασή της με την δημοσίευση στο Youtube, ενώ καταλήγουμε με την ευχάριστη αντίθεση του ότι το Hi-fi ηχοσύστημα παρουσιάζεται μέσα από μια lo-fi ανάλυση εικόνας (το οποίο πραγματικά δεν ξέρω αν πιστεύει ότι ήταν συνειδητή επιλογή και όχι το ότι ένας καμμένος έπιασε την πρώτη φωτογραφική μηχανή και βιντεοσκόπησε το στερεοφωνικό του). Κάπου στο ενδιάμεσο το κάνει και καλύτερο αφού αναφέρει στα 90s όλες οι μουσικές που χρησιμοποιούσαν ηλεκτρονικά μέσα έμοιαζαν ίδιες (The Orb, Aphex Twin, Enigma και Enya είναι τα παραδείγματα).

Από την μια πλευρά ίσως αυτό το κείμενο να δικαιολογεί έως ένα βαθμό την άποψή του, καθώς ακόμα και ένα τόσο ανούσιο video, μπορεί να προκαλέσει συζήτηση, αλλά δεν μπορώ παρά να μειδιάσω ειρωνικά με μια ανάλυση που δεν μπορεί παρά να μου φανεί επιτηδευμένη. Θυμάστε τις Musique concrete αναφορές στους early Hellhammer που χε αναφέρει παλιότερα ο Μανώλης; Κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι γιατί αναζητούμε παραπάνω νοήματα σε πολλά πράγματα, τραβώντας από τα μαλλιά τις επεξηγήσεις μας. Είδες ένα ηλίθιο video και σ’ αρεσε; Μαγκιά σου ρε παιδάκι μου αλλά μην προσπαθείς να το αναγάγεις σε φιλοσοφία της τέχνης για να δικαιολογήσεις την γοητεία που σου προκαλεί. Με κάποιο τέτοιο τρόπο έχουμε αρχίσει τώρα τελευταία να ανακαλύπτουμε τις avant garde προεκτάσεις του kitsch των 80s. Φυσικά με αυτά και με αυτά καταλήγουμε σε συζητήσεις περί του τι είναι Τεχνη (ή τέχνη), αλλά συνεχίζω να δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω την τελική δημιουργία από τον αρχικό σκοπό του δημιουργού. Βέβαια την επόμενη φορά που θα συζητάω με κάποιο γνωστό το γιατί είναι ωραίο το περσινό album του Eleh, θα σκέφτομαι λίγο το πόσο υποκειμενική είναι η οπτική πλευρά που έχει ο καθένας όταν στέκεται απέναντι από μια δημιουργία.

Φυσικά όταν προχωρήσουμε μερικές σελίδες παρακάτω και φτάσουμε στη στήλη On Site βρίσκουμε μια αντάποκριση από ένα event με τίτλο «Black Metal Theory Symposium II: Melanchology» όπου και περιγράφονται μερικές ακαδημαικού ύφους προσεγγίσεις πάνω σε εκφάνσεις και πτυχές του black metal. Ανάμεσα στους αναλυτές ο Drew Daniel των Matmos, καθηγητές από το Kingston (μεταξύ των οποίων και μια μαύρη, μουσουλμάνα καθηγήτρια, η συνεισφορά της οποίας στη συζήτηση ήταν προφανώς η διαπίστωση ότι το black metal δεν δημιουργήθηκε γι’ αυτη λόγω των ρατσιστικών προσανατολισμών κάποιων μουσικών, αλλα επειδή είναι «ξένη» προς αυτό, την γοητεύει) και διαφόρων άλλων με αποκορύφωμα την live εμφάνιση κάποιων Abgott, των οποίων δείτε και ακούστε το «Kronos Cosmic Throne» και κλάψτε από τα γέλια. Διαβάζοντας το πρόγραμμα βλέπω ότι υπήρχε και ελληνική (ή ίσως κυπριακή) παρουσία με τη δεσποσύνη Aspasia Stefanou υπό τον τίτλο «Black Sun-Blank Metal Preversions». Αναρωτιέμαι αν όντως χρειάζεται το black metal να γίνει επίκεντρο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος από ανθρώπους που τους φαίνεται καλή ιδέα να ολοκληρώνουν το συμπόσιό τους με live εμφανίσεις κλόουν όπως οι Abgott. Εκτός αν η εμφάνισή τους ήταν μια σπουδή πάνω στη χιουμοριστική πλευρά του Black metal οπότε τους βγάζει το υποθετικό καπέλο.

Είναι δεδομένο μου αρέσουν οι κουρασμένες αναλύσεις περί μουσικής. Αν δεν μου άρεσαν δεν καθόμουν εδώ να σπαταλάω το χρόνο μου αντί να κάνω κάτι πιο εποικοδομητικό, αλλά δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω μερικές φορές ότι το παρακάνουμε. Κατά τ’ αλλα το Sonic Death Monkey φτιάχνει βαλίτσες και πάει να πιάσει τον Μάρτη στην εξοχή. Ευχηθείτε του καλό δρόμο και καλά να περάσει.

The Marching Song

~ από KsDms στο 3 Μαρτίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized