sonic death monkey

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, τις τελευταίες 1-2 βδομάδες έχει παρατηρηθεί καταιγισμός νέων κυκλοφοριών και σε συνδυασμό με τις απογευματινές ώρες στη δουλειά ήταν μια καλή ευκαιρία να γίνει ο Φεβρουάριος αρκετά πιο μουσικός μήνας. Χαζεύοντας τώρα τη λίστα με τις τελευταίες κυκλοφορίες που άκουσα βλέπω ούτε λίγο, ούτε πολύ καμιά τριανταριά κυκλοφορίες, με αρκετές από αυτές να είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Το καλύτερο ήταν ότι υπήρχε συνδυασμός αναμενόμενων κυκλοφοριών και αναπάντεχων ανακαλύψεων, κάτι που έκανε ακόμα πιο ενδιάφερουσα την εμπειρία. Ανάμεσα σε αυτά, η μεγαλύτερη εντύπωση προκλήθηκε από το «Violet Cries» των Esben And The Witch και το «Space Is Only Noise» του Nicolas Jaar (για το δεύτερο οι ευχαριστίες πάνε στο αφεντικό για την πρότασή του), αλλά είναι τόσο ωραία αυτά τα album που ακόμα θέλουν μπόλικες ακροάσεις για να τα εμπεδώσω και να κάτσω να μιλήσω σοβαρά γι’ αυτά. Παρέα στα δυο παραπάνω, βάλτε και το περσινό «A Hidden Place» του Sohrab (και γι’ αυτο πρέπει να μιλήσουμε αναλυτικά κάποια στιγμή).

Σε υπόλοιπα νέα, περιμένω να γράψει επιτέλους ο Μανώλης για το «The Agent That Shapes The Desert» των Virus. Όσο και αν μου άρεσε το «Black Flux», αυτό εδώ νομίζω, αν και είναι ακόμα σχετικά νωρίς, ότι φτάνει το μεγαλείο του πρώτου δίσκου. Μαζί μ’ αυτό, ήρθαν τα εξαιρετικά, καινούρια album από τους Arbouretum («The Gathering» – μαζί με μια ομορφότατη διασκευή στο «Highwayman»), Caroline («Verdugo Hills») και Twilight Singers («Dynamite Steps» – αν και του Μάνου δεν του πολυάρεσε). Για τις ψυχεδελικές στιγμές μας ενθουσιαστήκαμε με το «II» των Psychic Paramount και το «Beyond The 4th Door» των Eternal Tapestry, για τις ρομαντικές στιγμές επενδύσαμε στα «Tell Me» της Jessica Lea Mayfield και «Broken Wave» της Hannah Peel, ενώ είχαμε και ελληνικές κυκλοφορίες με καινούρια album από τους Brotherhood Of Sleep («Dark As Light») και Sun Of Nothing («The Guilt Of Feeling Alive»). Το πρώτο μου φάνηκε απολαυστικότατο, ενώ οι πρώτες ακροάσεις του δεύτερου ήταν κάπως μουδιασμένες και δεν ξέρω αν δεν ήμουν απλά στην κατάλληλη διάθεση ή αν όντως κάτι δεν πήγε πολύ καλά με το δίσκο. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω στον πειρασμό να αναφέρω και όσα album ήταν απλά συμπαθητικά ή έτειναν προς το απλά OK. Radiohead και Mogwai πέρασαν σχετικά αδιάφορα, αλλά εδώ που τα λέμε, δεν περίμενα αυτούς τους δυο για να απογοητευτώ το 2011.

Με αυτές τις πολυλογίες όμως, σχεδόν ξέχασα τον αρχικό λόγο που ήθελα να κάνω αυτό το post. Ονομάζεται «Angels Of Darkness, Demons Of Light I» και πρόκειται για το καινούριο album (όπως μάλλον ήδη θα ξέρετε) των Earth. Θα χάσω μερικούς ακόμα intellectual πόντους και θα πω ότι προτιμώ με ιδιαίτερη άνεση την δεύτερη περίοδο τους, συγκριτικά με την πρώτη. Ναι, ναι, ξέρω τότε που έβγαινε το «Sunn Amps And Smashed Guitars» και «Earth 2» νέες μουσικές δημιουργούνταν, ο Cobain έπινε νερό στο όνομά τους και οι μικροί Sunn O))) άρχιζαν να βλέπουν τα πρώτα οράματα μεγαλείου, ενώ συγχρόνως οι Earth δημιουργούσαν την δική τους γωνιά στο μουσικό στερέωμα. Ξέρω επίσης ότι η δεύτερη περίοδός τους δεν είναι το ίδιο συναρπαστική από πλευράς πρωτότυπης δημιουργίας και avant garde φιλοδοξιών, αλλά τα συναισθήματα που βγάζουν οι κυκλοφορίες από το «Hex» και μετά οι πρώτοι δίσκοι δεν τα έβλεπαν ούτε στα καλύτερα όνειρά τους. Το «Angels Of Darkness, Demons Of Light I» συνεχίζει σε παρόμοιο μοτίβο με τα προηγούμενα και μπορώ με σιγουριά να πω ότι το έχω λατρέψει ήδη. Μακρόσυρτες συνθέσεις, επαναλήψεις πανέμορφων μοτίβων, απλότητα και μαγεία. Στα γνώριμα δομικά υλικά έρχεται να προστεθεί εδώ και το cello της Lori Goldston το οποίο είναι υπεύθυνο για μερικά από τα ομορφότερα σημεία του δίσκου, ειδικά όταν ξεκινάει από το υπόβαθρο να ζωγραφίζει τις δικές του γραμμές. Εξαιρετική και η riff-ολογία του Carlson που δεν αφήνει το δίσκο να ξεφύγει εντελώς σε αναμενόμενα post rock μονοπάτια. Από την αρχή με το «Old Black» μέχρι το τέλος με το ομώνυμο κομμάτι, ο δίσκος είναι από αυτούς που μοιάζουν καταδικασμένοι να σε στοιχειώνουν. Πρέπει να το έχω επαναλάβει άπειρες φορές σε αυτό εδώ το blog (και όχι μόνο) αλλά πραγματικά λατρεύω τα συγκροτήματα που ξέρουν να χρησιμοποιούν με τόση αρχοντιά την απλότητα στη μουσική τους. Σας έχει τύχει ποτέ να συνειδητοποιήσετε πόσο πολύ σας αρέσει μια συγκεκριμένη λέξη; Όχι μόνο νοηματικά, αλλά και ηχητικά, οπτικά, συνολικώς αισθητικά θα έλεγε κανείς. Νομίζω ότι σε όλους έχει τύχει λίγο πολύ. Μια από τις αγαπημένες μου αγγλικές λέξεις είναι το «dirge». Βγάζει μια εντονότατη θλίψη, αλλά συγχρόνως μια υψηλότατη αξιοπρέπεια. Ακούγοντας τις προάλλες το «Angels…» στο δρόμο, γυρίζοντας το βράδυ από τη δουλειά, η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ακριβώς αυτή η λέξη. Κρίμα που οι περισσότερες αναφορές, ακόμα και αυτών που τους άρεσε το album, θα περιέχουν μια ατμόσφαιρα «καλοοοό είναι μωρέ, αλλά δεν κάνουν επανάσταση πλέον οι Earth…».

Για το τέλος, να προτείνει το Sonic Death Monkey να βρείτε να ακούσετε το live «At Temple University, November 11, 1966» του John Coltrane, που κυκλοφόρησε φέτος. Αν και ποιοτικά πρόκειται για (τουλάχιστον) ημι-bootleg κατάσταση, αξίζει να το ακούσετε.

~ από KsDms στο 1 Μαρτίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized