sonic death monkey

Πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος κοίταξε έναν φίλο και μαζί κοίταξαν πέρα από αυτά που έβλεπαν, και είδαν έναν ωκεανό.
Την χρονιά που πέρασε, δεν άκουσα τόση μουσική όσο άλλες χρονιές. Για κάποιο λόγο στο μουσικό σκηνικό μου βρέθηκαν περισσότερο δίσκοι από την δεκαετία που πέρασε παρά από το 2010 συγκεκριμένα. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω σταματήσει να κυνηγάω την μουσική με τις ταχύτητες που τρέχει. Αντιθέτως, η σχέση μου μαζί της είναι στην ουσία της, μια σχέση μακροχρόνιας στέγασης. Όταν βρίσκεσαι στην παρουσία της, είσαι περισσότερο στο σπίτι σου από οτιδήποτε άλλο. Στο σπίτι σου δεν φροντίζεις όλα να είναι τέλεια, καμιά φορά θα περπατήσεις και με τα παπούτσια στο ζεστό χαλί. Θα σπάσεις πράγματα στην κουζίνα, θα χαλάσουν οι συσκεύες. Θα το κάνεις χάλια και μετά θα το ξαναφτιάξεις. Κυρίως όμως, το σπίτι σου αποτελείται από αναμνήσεις, γι’αυτό και είναι σπίτι σου.
Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να δεις την μουσική σαν σπίτι, σαν φιλία ή σαν ωκεανό το αφήνω σε σένα. Άλλες φορές γίνεσαι παιδί ξανά, με κάτι σαν την grudge, άλλες φορές νιώθεις στο πετσί σου πόσο μεγάλωσες με τον Peter Hammill. Υπάρχουν φορές που θυμάσαι πόσο ερωτεύτηκες με τους Motorpsycho και πόσο καλά πέρασες με την ηλεκτρονική μουσική, πόσες φορές έκανες την υπέρβαση με τους Waterboys.
Και έτσι τα χρόνια περνούσαν, ο ένας φίλος έφευγε καθώς ο άλλος έμενε να κοιτάζει αλλά ο ωκεανός πάντα εκεί, σταθερός και απαράλλακτος σαν ένα σπίτι. Στο μυαλό μου, το σπίτι, ο ωκεανός, η μουσική και η φιλία είναι το ίδιο πράγμα. Μια αγία τετράδα που με έβγαλε αλώβητη από πολλές προσπάθειές μου να κολυμπήσω και να μείνω στην επιφάνεια. Στο μυαλό μου, ο φίλος είναι η μουσική και το σπίτι μου και το σπίτι μου είναι ο φίλος και ο ωκεανός που πάντα επιστρέφω να κοιτάζω. Και σαν τον φίλο που φεύγει και επιστρέφει, ξαναγυρνάω στους δίσκους που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου ως προσωπικά κομβικά σημεία.
Δεν βάζω σειρά προτίμησης και νούμερο 1 δίσκο για φέτος, δε μου κάνει ιδιαίτερο κέφι. Αυτό που παρατήρησα όμως είναι πως η αγαπημένη μου country/bluegrass έκανε πάταγο φέτος, με απίστευτες δουλειές. Η χρονιά που πέρασε βέβαια θα είναι για πάντα η χρονιά που ο Cash ακούστηκε για τελευταία φορά σε δικό του δίσκο. Ευχαρίστηση μου προκάλεσε και το γεγονός πως ο Bingham δεν έμεινε στην επιτυχία του Crazy Heart.

Robert Plant – Band of Joy (Decca)
Neil Young – Le Noise (Reprise)
Grinderman – Grinderman 2 (Mute)
The Roots – How I got over (Def Jam)
The Dead Weather – Sea of Cowards (Third Man Records / Warner Bros Records)
Ryan Bingham and the Dead Horses – Junky Star (Lost Highway)
Phosphorescent – Here’s to taking it easy (Dead Oceans)
Ray LaMontagne and the Pariah Dogs – God Willin’ and The Creek Don’t Rise (RCA)
Justin Townes Earle – Harlem River Blues (Bloodshot Records)
Mavis Staples – You are not alone (Anti-)
Black Mountain –Wilderness Heart (Jagjaguwar)
Black Dub – Black Dub (Jive Records)
Sufjan Stevens – The Age of Adz (Asthmatic Kitty)
Johnny Cash – American VI: Ain’t no grave (American Recordings)
Gil-Scott Heron – I’m New Here (XL Recordings)
The Black Keys – Brothers (Nonesuch)
The Radio Dept. – Clinging to a scheme (Labrador)
Broken Social Scene – Forgiveness Rock Record (City Slang)
Carolina Chocolate Drops – Genuine Negro Jig (Nonesuch)
The National – High Violet (4AD)

Φέτος, περάστε καλύτερα.

~ από errorflynn στο 1 Φεβρουαρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized