smile
Αν υπάρχει κάτι από το οποίο δεν θα γλυτώσει ποτέ αυτό το blog είναι από τα δύσθυμα κυριακάτικα post, τα οποία τουλάχιστον σε ότι αφορούν σε εμένα είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να σταματήσω. Όχι ότι θέλω κιόλας εδώ που τα λέμε. Σαραντα-πέντε λεπτά πριν τις 12 και η σημερινή μέρα έφερε στα μέλη του Sonic Death Monkey κούραση, νύστα, τρεξίματα και δουλειά, βαρεμάρα, προβληματισμούς και, κυρίως, αποχαιρετισμούς φίλων που επέστρεφαν στα σπίτια τους χωρίς να πολυθέλουν. Η τελεία, τουλάχιστον για μένα, θα μπει πριν καν ολοκληρωθούν και οι 24 ώρες της ημέρας, καθότι μια δύσκολη βδομάδα είναι έτοιμη να ξεκινήσει και οι δυνάμεις έχουν ήδη εγκαταλείψει τον αγώνα.
Όμως…
We burnt to the ground
left a view to admire
with buildings inside church of white.
We burnt to the ground left a grave to admire.
And as we reach for the sky, reach the church of white.
A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile you wore it for a while.
A Sunday mile we paused and sang.
A Sunday smile and we felt true. (and)
ΠιΕς: Ο Μανώλης θα θέλει φυσικά να σας πει για το νέο Burzum που leak-αρε και μπορεί να είναι καλύτερο από το «Belus», ο Μάνος θα κάνει κάποιο σχόλιο περί ανοιχτόμυαλων αριστερών πεποιθήσεων του συντρόφου Varg και η Έλενα θα κουνάει ελαφρώς συγκαταβατικά το κεφάλι. Εγώ δε λέω τίποτα γιατί δεν έχω τίποτα συγκλονιστικό να πάω, οπότε σκάω και πάω για ύπνο.
sonic death monkey 