going north
Έχουμε μιλήσει αναλυτικά για το «North» των Darkstar; Αν δεν κάνω τραγικό λάθος όχι, αν και το έχω αναφέρει εδώ και εκεί. Είναι από τους δίσκους που πραγματικά έλιωσα πέρισυ αν και τελικά στις λεπτομέρειες δεν κατάφερε να μπει στην τελική λίστα μου. Πιστοί στις παραδόσεις την γενικότερης electronica πριν το περσινό, πρώτο, full length του είχαν κυκλοφορήσει μια σειρά από singles και eps σε μια σειρά από εταιρείες με κυριότερη τη Hyperdub, που τελικά κυκλοφόρησε και το δίσκο τους. Όπου και αν διαβάζω για δαύτους, ένα από τα κυριότερα σημεία είναι ότι μοιάζουν ελαφρώς εκτός πνεύματος από το κλίμα της εταιρείας, καθώς μόνο ελαφριά συγγένεια μπορεί να έχει με το όλο dubstep περιβάλλον. Ένας από τους κύριους λόγους που απολαμβάνω τις περισσότερες κυκλοφορίες της Hyperdub είναι γιατί δεν ξεχνάνε εντελώς τις pop πτυχές τους για αναδείξουν τον ανεξάρτητο χαρακτήρα τους, με αποκορύφωμα ίσως το «Untrue», το οποίου οι συνθέσεις είναι απίστευτα catchy για δίσκο που θέλει να περηφανεύεται (δικαίως) για τη θέση του στην ανεξάρτητη ηλεκτρονική σκηνή (πόσο ανεξάρτητη ειναι βέβαια αυτή η σκηνή μετά την συγκεκριμένη επιτυχία είναι άλλο ζήτημα).
Το ντουέτο των Darkstar, που λέτε λοιπόν, έρχεται από την ακριβώς αντίθετη πλευρά του φάσματος. Εκεί που οι υπόλοιποι ντύνουν την electronica και το dubstep τους με pop παρεμβάσεις, οι Darkstar ντύνουν το synth pop τους με glitchy ηλεκτρονικές πινελιές. Ο πυρήνας τους όμως παραμένει ξεκάθαρα pop, με τις παρελθοντικές αναφορές τους, την ορθή χρήση των φωνητικών (όχι άυλες sample-αρισμένες φωνές, αλλά τραγούδι) και τις γλυκύτατες μελωδίες τους. Οι Darkstar μπορεί να φορούν τον μανδύα των 00s ή 10s, αλλά δεν ξεχνούν την επίδραση των γεμάτων synths 80s και προσωπικά προτιμώ απείρως περισσότερο την προσέγγιση τους, από τις μεταλλαγμένες αναφορές των διαφόρων hypnagogic (έχω κουραστεί ήδη μ’ αυτό τον όρο) σχημάτων. Διάβαζα στην κριτική του Pitchfork στο δίσκο, ότι οι Darkstar είναι ψυχροί. Δεν μπορώ να το πολυκαταλάβω αυτό να πω. Το «Νorth» όσες φορές και αν το ακούσω μου βγάζει πάντα μια γλυκύτητα και μια ομορφιά, την οποία οι όποιες industrial επιρροές (κάτι που γίνεται πιο εμφανές στην ελαφριά επεξεργασία των φωνητικών) περισσότερο την τονίζουν, παρά την κρύβουν.
Επιστρέφοντας στην συζήτηση περί απλότητας μ’ αρέσει το πως οι Darkstar χτίζουν της συνθέσεις τους γύρω από 2-3 βασικά δομικά υλικά (ένα beat, μια μελωδία στα synths, μια μπασογραμμή) και δεν το κουράζουν. Αφήνουν τη φωνή να κάνει λίγο πιο άμεσο το κομμάτι και καταφέρνουν να παρουσιάσουν δέκα εξαιρετικά καλογραμμένες συνθέσεις. Δεν ξέρω αν εθελοτυφλώ, επειδή μου αρέσουν, μη θεωρώντας τους συντηρητικούς (κάτι που επίσης βλέπω να αναφέρεται στη σχέση τους με τη Hyperdub), αλλά στην τελική δεν με πολυενδιαφέρει κιολας. Το «North» παραείναι καλός δίσκος για να μεινεις στα πως και τα γιατί. Δεν ξέρω πότε θα αποφασίσουν να βγάλουν το επόμενο και το ποια κατεύθυνση θα πάρει, αλλά ανυπομονώ από τώρα.
sonic death monkey 