sonic death monkey

Οι περισσότερες μέρες μου, ηχητικά, χωρίζονται συνήθως σε τρεις μεγάλες ενότητες. Η πρώτη (η πρωινή) είναι αφιερωμένη κατά κύριο λόγο στο ραδιόφωνο, ειδησεογραφικό τις καθημερινές, BBC 6 τα σαββατοκύριακα, ειδικά αν είναι και η Έλενα στο σπίτι. Μέσα στη βδομάδα είναι και η κυριότερη ενημέρωσή μου σχετικά με το τι συμβαίνει στον κόσμο, καθώς όλο λέω ότι θα ξεκινήσω να διαβάζω εφημερίδες πάλι αλλά όλο το αναβάλλω. Βέβαια και η ενημέρωση των εφημερίδων είναι στην καλύτερη αμφισβητίσημη οπότε μάλλον δεν χάνω και πολλά. Η πρωινή αυτή ζώνη τελειώνει κατά τις τρεις το μεσημέρι περίπου, κάπου μετά το φαγητό, οπότε και ξεκινάνε οι πιο αδιάφορες απογευματινές ζώνες των σταθμών. Τις περισσότερες φορές μου φαίνεται περίεργο να ακούσω προσεκτικά μουσική το πρωί, αν με ρωτήσει κανείς γιατί όμως, θα δυσκολευτώ να απαντήσω. Είναι από εκείνες τις περίεργες συνήθειες που χάνουν το νόημά τους μετά από κάποιο καιρό, απλά ενσωματώνονται στην καθημερινότητά σου. Η μουσική αφορά κυρίως τα απογεύματά μου, είτε στο σπίτι, είτε στη δουλειά, με τον απογευματινό καφέ δίπλα μου, εκείνο το περιέργων αποχρώσεων απογευματινό φως να μπαίνει από το παράθυρο και σιγά σιγά να εξαφανίζεται και την φασαρία του πρωινού να δίνει τη θέση της σε μια πάντα ευπρόσδεκτη ηρεμία.

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε ομολογουμένως ωραία. Έφτασε το πολυαναμένομενο δέμα από τον Λωτό και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ανώνυμο βορειοελλαδίτη σύντροφο που αποφάσισε να ξεφορτωθεί την Jester συλλογή του και να μου δώσει την ευκαιρία να βρω πράγματα που έψαχνα καιρό, αλλά για τα οποία δεν είχα πάρει την απόφαση να μπω σε μεγάλες παραγγελίες. Ελπίζω απλά να έδωσε τους δίσκους επειδή τους βαρέθηκε και όχι επειδή αναγκάστηκε. Σε κάθε περίπτωση, έκανε έναν κωλο-Αθηναίο ιδιαιτέρως χαρούμενο. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε αρκετά ήρεμα, πράγμα το οποίο μεταφράζεται αρκετός χρόνος για μουσική στη δουλειά. Ή για να το θέσω καλύτερα, αρκετός χρόνος για προσεκτική ακρόαση μουσικής στη δουλειά. Αυτές οι μέρες είναι από εκείνες τις σπάνιες όπου εχω ακούσει τα περισσότερα από τα καινούρια album που έχω βρει, οπότε υπάρχει ευκαιρία για περισσότερη εμβάθυνση.

Τι είχε λοιπόν το μενού σήμερα; Μετά από πρόσφατη συζήτηση περί Bedroom Community, και μια που πρόσφατα βρήκα μεταχειρσμένο το προηγούμενο album του, είπα να ξαναδώσω μερικές ευκαιρίες στο «I see the sign» του Sam Amidon. Δυσκολεύομαι να δω πως ακριβώς ταιριάζει η οπτική του Amidon δίπλα σε αυτές των υπολοίπων της εταιρείας (ο μεν σαφώς songwriter, οι δε σαφέστατα συνθέτες), αλλά ο δίσκος είναι συμπαθέστατος. Καλογραμμένο indie folk, ωραία φωνή ο Sam, αλλά σίγουρα δεν συγκλόνισε τον κόσμο μου ολόκληρο ακούγοντάς το και οι σημερινές ακροάσεις δεν άλλαξαν ιδιαίτερα τη γνώμη μου. Από την άλλη πλευρά, το «In search of the binary star» του Timothy C. Holehouse (κυκλοφόρησε από την Dead Pilot Records που μας έδωσε και το Parallel Lines), κάθε φορά που το ακούω με οδηγεί στο να ανακαλύψω κάτι νέο στις μουσικές του. Αν και αρκετά σύντομος δίσκος (ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα), μπορεί να περηφανεύεται ότι διαθέτει μια άκρως ενδιαφέρουσα πολυσυλλεκτικότητα. Μετά από κάποιες ενστάσεις για το γεγονός ότι δε με κέρδισε, είπα να ξαναδώσω ευκαιρία και στο «Voices of dust» των Demdike Stare. Ε, ακόμα δεν καταλαβαίνω προς τι τόση φασαρία. Βέβαια, θα ομολογήσω ότι όλα αυτά η «στοιχειωμένη» πλευρά της σύγχρονης electronica ποτέ δεν με ενθουσίαζε και θα μπορέσω να το αφήσω εκεί. Αυτό που ήθελα να ακούσω πιο προσεκτικά, αλλά λόγω της στιγμής πάλι δεν το κατάφερα όσο θα ήθελα ήταν το ομώνυμο album των Soars. Γενικά οι shoegaze μπάντες με κουράζουν αρκετά εύκολα, αλλά οι συγκεκριμένοι έχουν αρκετά ξένα στοιχεία στο dna του, ώστε να κάνουν το όλο μίγμα λίγο πιο γευστικό. Ακόμα όμως δεν του έχω αφιερώσει όσο χρόνο θα ήθελα ή όσο χρόνο του αξίζει. Μάλλον θα μπει στο mp3 player για πιο μοναχικές ακροάσεις. To black metal που γκρίνιαζε τόσο καιρό ότι δεν του δίνω σήμασία πήρε την εκδίκησή του με το «The Fall» των De Silence et D’ Ombre (Γάλλων προφανώς, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι που διάβασα γι’ αυτούς σε γειτονικό blog). Εντυπωσιακός δίσκος, με ακόμα πιο εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, που με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν επιλέγουν περισσότεροι black μεταλλάδες πιο ψυχεδελικές οδούς. Και το Decemberists άλλες δυο-τρεις φορές πρόλαβα να το ακούσω, μου φαίνεται ωραίο, αλλά δεν μου προκάλεσε το shock των τριών προηγούμενων. Η αφηρημάδα μου όμως έχει κοστίσει σε αρκετούς δίσκους τις πρώτες ακροάσεις, οπότε ακόμα δε μιλάω.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τέλειωσε το οχτάωρο βέβαια και έφτασε η ώρα να βγούμε στην (επιτέλους) κρύα Αθήνα για να γυρίσω σπίτι. Όταν ξαναέφτιαχνα τη μουσική για το mp3 player την τελευταία φορά και έψαχνα ένα δυο δίσκους για να συμπληρώσω την playlist, μου χε έρθει η έμπνευση να βάλω το «They Will Surface» των Hyattari. Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό που χε προκαλέσει το «The light carriers» όταν είχε βγει το 2004, πάνω στη μεγάλη άνθηση όλου αυτού του κιθαριστικού drone που ακολούθησε τα χνάρια των Earth και των Sunn O))). Ακόμα και σε εμένα που οι συγκινήσεις μου δεν ήταν κυρίως σε εκείνα τα χωράφια, ο δίσκος είχε φανεί συγκλονιστικός. Και νομίζω ότι ποτέ δεν έκαναν το τεράστιο άλμα δημοτικότητας, στοιχείο που αποδεικνύει για μια ακόμα φορά την αδικία του κόσμου τούτου. Το «Τhey will surface» που λέτε λοιπόν, είναι το δεύτερο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) album τους, βγήκε τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο και από τότε αγνοείται η τύχη τους δισκογραφικά. Κρίμα, γιατί και το δεύτερο album τους είναι αριστουργηματικό (και αρκετά χειμωνιάτικο για να ταιριάζει με βραδινά και ελαφρώς παγωμένα λεωφορεία).

Για την τρίτη ενότητα της ημέρας έχουμε μιλήσει αρκετές φορές και εδώ και αλλού. Ξεκινάει με το που θα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και θα τραβήξω τα σκεπάσματα μέχρι το κεφάλι. Είναι και αυτή ενότητα ραδιοφώνου, αλλά αυτή τη φορά μουσικού. Παραμένει εδώ και πολύ καιρό, ζώνη που ανήκει κατά κύριο λόγο στον Εν Λευκώ, κατά κύριο λόγο χάρη στην εκπομπή του κ. Μανώλη Οικονόμου, ο οποίος παρά τις εμμονές σε funk και latin ρυθμούς, με τους οποίους δεν εχω και την καλύτερη σχέση, είναι ο πιο ουσιαστικά μουσικός παραγωγός που έχω ακούσει στο ραδιόφωνο εδώ και μπόλικα χρόνια (τουλάχιστον εγχώριος). Συνεχίζω να διαβάζω το «The importance of music to girls», το οποίο μεταξύ άλλων, με κάνει να συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει αναφορά στην μουσική πραγματικότητα της Βρετανίας των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών χωρίς μια τουλάχιστον αναφορά στον John Peel. Αναρωτιέμαι πως θα αισθανόταν με το να ξέρει πόσος κόσμος πίνει νερό στο όνομά του. Το ίδιο το βιβλίο είναι γλυκύτατο, λίγο λιγότερο μουσικό από όσο το περίμενα και περισσότερο αναπόληση αναμνήσεων τις οποίες συντρόφευε πολλή μουσική. Ξεκίνησα λίγο με την προοπτική να διαβάσω μια γυναικεία και πιο βιογραφική εκδοχή των πραγμάτων που έλεγε το «High Fidelity» (το οποίο όσο και αν διαφωνεί η Έλενα, συνεχίζω να θεωρώ ότι είναι αντρικό βιβλίο – όχι γιατί δεν θα το καταλάβουν ή εκτιμήσουν οι γυναίκες, αλλά γιατί αφορά κατά κύριο λόγο αντρικές εμμονές). Ακόμα περιμένω να βρω αυτή την εκδοχή πάντως, πιστεύω ότι θα έχει τρομερό ενδιαφέρον.

Το Sonic Death Monkey φαίνεται να λειτουγεί καλύτερα συγγραφικά λίγο πριν ή λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Προσωπικά, πάντα μου άρεσε στο τέλος της ημέρας η συλλογή των σκέψεων, κάτι που δυστυχώς, συνήθως, δεν προλαβαίνω να κάνω κατά τη διάρκεια αυτής. Το σαββατοκύριακο πρέπει να κάτσω επιτέλους να φτιάξω και τα cd που έχουν μείνει να ταχτοποιηθούν από τα Χριστούγεννα. Επίσης χασκογελάω με το γεγονός ότι το youtube δεν επίστρεψε κανένα αποτέλεσμα στο search term «hyattari». Ίσως να είναι και καλύτερο αυτό. Βρείτε το και ακούστε το.

~ από KsDms στο 27 Ιανουαρίου, 2011.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized