remains part 3: this time it’s a year!
Αισίως μπήκαμε στην τελευταία βδομάδα του Ιανουαρίου. Ο νέος χρόνος δεν ξεκίνησε με τον πλέον δυναμικό τρόπο, αλλά σε χτεσινές συζητήσεις για αναμενόμενες κυκλοφορίες και συναυλίες, συνειδητοποιώ ότι έχουμε πολλά ωραία πράγματα να περιμένουμε. Επίσης έχουν αρχίσει να καταθέτονται οι πρώτες ταξιδιωτικές προτάσεις οπότε είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι. Από καινούρια (aka φετινά) πράγματα έχω προλάβει να ακούσω μόνο το «Honeymoon Punch» της Jenn Grant (μου άρεσε πάρα πολύ η φωνή της στη διασκευή του «Who By Fire» που αναφέρθηκε στο προηγούμενο post), το οποίο δυστυχώς είναι ένα ημιαδιάφορο indie folk album και μια φορά το «King is Dead» των Decemberists που ακούστηκε αρκετά ενδιαφέρον αλλά, προφανώς, δεν συγκράτησα σχεδόν τίποτα.
Οι υπόλοιπες μέρες έχουν αφιερωθεί κυρίως στο συμμάζεμα όλων αυτών που δεν πρόλαβα να ακούσω ή που δεν πήρα χαμπάρι το 2010, καθώς και μερικά παλιότερα που προήλθαν από αγορές ή περίεργες εμπνεύσεις. Το «Through low lights and trees» των Smoke Fairies που χάθηκε κάπου στον πανικό των τελευταίων ημερών ήταν ωραίο, αλλά όχι τόσο φανταστικά γοητευτικό όσο η πρώτη μου επαφή μαζί τους, ενώ οι λίγες πρώτες ακροάσεις της συνεργασίας Dakota Suite και Emanuele Errante μοιάζει να είναι από τους δίσκους που θα λατρέψεις επειδή καταφέρνουν να σε συγκινήσουν άμεσα και ολοκληρωτικά. Εχω κάτεβάσει και δυο δίσκους κυρίως λόγω της word-of-mouth φασαρίας που ακούγεται γύρω απο το όνομά τους, αλλά οι Joy Division-ικές καταβολές των μεν Soft Moon και οι Mercyful Fate-ικές των δε Ghost δεν αφήνουν τις προσδοκίες μου να φτάσουν ιδιαίτερα ψηλά. Από την άλλη πλευρά το Horse Feathers που μου πρότεινε ο Μάνος (και ελπίζω να ξεβαρεθεί να γράψει τίποτα γι’ αυτό), αλλά και οι black metal προτάσεις των Urfaust («Der Freiwillige Bettler»), Woe («Quietly, Undramatically» – πόσο un-black metal τίτλος) με κάνουν να ανυπομονώ αρκετά. Το «The road to the octagon» των Impaled Nazarene ξέρω ότι δεν θα είναι ο δίσκος που θα μου αλλάξει τη ζωή, αλλά μπορώ να ελπίζω σε λίγο καλό rock ‘n’ roll. Θα πρέπει να την ομολογήσω την αμαρτία μου πάντως, ότι πέρισυ ήταν μια ιδιαιτέρως ισχνή χρονιά σε black (ή οποιουδήποτε είδους εδώ που τα λέμε) metal ηχοκύματα. Δεν υπόσχομαι ότι θα το διορθώσω φέτος γιατί ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω τις μουσικές ορέξεις μου, αλλά θα ήθελα να θυμηθώ λίγο περισσότερο το παρελθόν.
Μιλώντας για rock ‘n’ roll όμως, καταφέραμε σήμερα να δούμε το «Lemmy». Δηλώνω αμετανόητα fanboy τόσο της μουσικής των Motorhead και της προσωπικότητας του ίδιου του Lemmy (από τους λίγους μουσικούς που μπορώ να πω ότι «θαυμάζω» με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του), αν και ξέρω ότι παίζει να φάω πάλι κράξιμο από μέλη του SDM. Από την ίδια την ταινία μάλλον περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό και larger-than-life, αλλά τελικά μου άρεσε πάρα πολύ ακριβώς επειδή είχε και τις rock ‘n’ roll στιγμές, και τις μυθολογικές της, και τις άβολες, και τις καθυστερημένες, ακόμα και αυτές τις συγκινητικές. Δεν ξέρω πόσο στημένη ήταν ή πόσο καλός ηθοποιός είναι ο ίδιος ο Lemmy, αλλά για αυτή τη φορά θα επιλέξω να κλείσω το διακόπτη του σκεπτικισμού μου και να τα πάρω όλα τοις μετρητοίς. Αν σας αρέσουν τα μουσικά ντοκυμαντέρ ή οι Motorhead, να κάτσετε να το δείτε και θα γελάσετε και θα πορωθείτε και θα μάθετε πέντε πράγματα. Σε ένα τέλειο κόσμο, στο Wire θα χώραγε παρουσίαση για το «Lemmy». Επειδή δεν ζούμε σε ένα τέλειο κόσμο περιμένουμε να βγει ντοκιμαντέρ για τους Sonic Youth ή για το χιλιοστό project του Thurston Moore.
Να μην ξεχάσω πριν τελειώσω να αναφέρω και δυο πανέμορφες ανακαλύψεις που προήλθαν από τυφλές αγορές. Τόσο το «38:22» των Parallel Lines, όσο και το «Α parable on the aporia of vengance and the beauty of impenetrable sadness» των A Death Cinematic είναι εξαιρετικές σπουδές πάνω στη μουσική απλότητα. Κάτι που σκεφτόμουν τώρα τελευταία είναι πόσο με το πέρασμα των χρόνων εντυπωσιάζομαι περισσότερο από τη λιτότητα μιας μουσικής δημιουργίας, από ότι από την πολυπλοκότητα που ζητούσα παλιότερα. Όχι ότι ακόμα και σήμερα δηλαδή δεν θα εκτιμήσω ένα πολυεπίπεδα δομημένο δίσκο, αλλά οι πραγματικές συγκινήσεις μου κρύβονται περισσότερο στη ολιγόλογη διάλεκτο ορισμένων μουσικών. Ακόμα και οι σιωπές μοιάζουν πιο ελκυστικές (και, όχι, αυτό δε σημαίνει ότι θα ακολουθήσει ποτέ post παιάνας για το «4:33», συνεχίζουν να υπάρχουν πράγματα που τα θεωρώ υπερβολικά avant garde για μένα). Επειδή όμως έχω μια τάση να ξεφεύγω από το θέμα μου, ας επιστρέψουμε σε αυτό που έλεγα (αν ποτέ διαβάσει αυτό το κείμενο ο παλιός καθηγητής της έκθεσής μου στο φροντιστήριο θα κάνει να κοιμηθεί κάνα μήνα). Σας έλεγα για τους Parallel Lines και τους A Death Cinematic λοιπόν. Και οι δυο ξεκινούν από σαφώς post rock υπόβαθρο, δεν ξεχνούν πολύ τις ρίζες τους, αλλά επιλέγουν να ξεγυμνώσουν εντελώς τη μουσική τους. Το διπλό album των ADC είναι ψυχεδελικά αργόσυρτο, επιλέγοντας να αναπτύσσουν τα θέματά τους με την ησυχία τους σε μακρόσυρτες συνθέσεις που παίζουν με τις λεπτομέρειες των αλλαγών κατά τη διάρκειά τους. Οι Parallel Lines είναι ελαφρώς πιο συναισθηματικοί αλλά κινούνται και αυτοί με σαφή προσανατολισμό στην ψυχεδέλεια, με λίγο περισσότερους ήχους στη διάθεσή τους, αλλά με εξίσου προσοχή στην απλότητα των εργαλείων τους. Πέρα από τη μουσική αξία τους, και οι δυο δίσκοι, έρχονται σε άκρως προσεγμένο και καλοφτιαγμένο περιτύλιγμα, δείχνοντας πόσα μπορεί να κάνει κάποιος που απλά έχει έμπνευση και μεράκι να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο έργο. Ευτυχώς αποφεύγουν οποιαδήποτε συλλεκτική εκμετάλλευση και παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ελαφρώς limited κυκλοφορίες, η τιμή τους είναι λογικότατη (ας τα ακούνε αυτά παλαιοί και νέοι black metal-άδες που όπου βρίσκουν την αγελάδα τη σκίζουν στο άρμεγμα). Ακόμα και να μην τα αγοράσει κάποιος, ας ψάξει να τα βρει να τα ακούσει.
Άλλα είκοσι λεπτά μένουν για να περάσει και η προτελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου. Σιγά σιγά ώρα να τα μαζεύουμε και να κινούμαστε προς τη ζεστασιά των κουβερτών μας (τις οποίες πρέπει να ξεμπλέξουμε γιατί κοιμόμαστε και ανήσυχα τώρα τελευταία). Καλό σας βράδυ και ίσως την επόμενη φορά να μιλήσουμε κινηματογραφικά για το «Nord», αλλά και τη μουσική του.
sonic death monkey 