careful with that axe, apollo
Δεν θα διεκδικούσα ποτέ δάφνες αφοσιωμένου οπαδού, αλλά οι Wu Tang Clan είναι από τα λίγα κλασσικά ονόματα που εκτιμώ και αγαπώ βαθύτατα. Κυρίως γιατί έδειχναν ένα δείκτη ευφυίας αρκετά μεγαλύτερο από τον μέσο καθυστερημένο hip-hop-ά που ήθελε απλά να πλουτίσει, να γαμήσει και να φύγει από το generic ghetto χωρίς να χάσει όμως τις ρίζες του. Επίσης τα κολλητιλίκια των διαφόρων μελών τους με άλλες συμπαθείς φιγούρες, όπως ο Jim Jarmusch βοήθησαν στην επέκταση της συμπάθειας μου. Ακόμα και σε μουσικό επίπεδο όμως, οι χρήσεις των ήχων που είχαν στα χέρια τους οι Wu Tang Clan είχαν μια αξιοζήλευτη φινέτσα και ποιητικότητα που δεν γινόταν παρά να σε γοητεύσει. Τις προσωπικές δουλειές των μελών τους τις έχω παρακολουθήσει μόνο σποραδικά (κυρίως αυτές των GZA/RZA) αλλά ό,τι έχει φτάσει στα χέρια μου, παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον.
Προχτές είδα κάπου στο internet ότι τον Δεκέμβρη κυκλοφόρησε το τελευταίο album (και πρώτο από τα τρία μαζεμένα που θέλει να κυκλοφορήσει) του Ghostface Killah, με τίτλο «Apollo Kids». Ο κύριος Coles λοιπόν μάζεψε την παρέα του (παλιούς και νέους) και έβγαλε ένα καταπληκτικό album. Δεν θα αναφερθώ σε λίστες, επαναλαμβάνομαι. Γεμάτο μελωδίες, πολλές βγαλμένες από τα άριστα επιλεγμένα samples (τα «Am I a good man» και «Woman of the ghettο» μου φαίνονται τα πρώτα ανάμεσα σε ίσους), μπόλικο funk, μπόλικη soul, ωραιότατα beats και αποφυγή ξενερωτικών εμπορικών hip hop δρόμων φτιάχνουν ένα δίσκο που μου χει κολλησει στο μυαλό εδώ και τρεις μέρες. Δεν έχω προλάβει να το ακούσω και τις άπειρες φορές προφανώς, αλλά είχα αρκετό καιρό να ενθουσιαστώ τόσο άμεσα με ένα δίσκο. Ο ίδιος ο Ghostface έχει πολλή ενέργεια αποθηκευμένη που επιλέγει να μεταδώσει και αυτό κάνει την μελωδικότητα του δίσκου να γίνεται ακόμα πιο έντονη συναισθηματικά. Θέλει περισσή επιδεξιότητα και θάρρος να ακροβατεί κάποιος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν αυτού του πράγματος που λέγεται μαύρη μουσική, και ακόμα μεγαλύτερη ψυχή για να συνεχίζεις να δημιουργείς Μουσική. Νομίζω ότι παρά το γεγονός ότι ανήκουν εδώ και πολλά χρόνια σε σαφώς εμπορικό στερέωμα τα μέλη των Wu Tang Clan, παραμένουν αρκετά leftfield για να ξεχωρίζουν από το σωρό.
Μετά από την έκπληξη των ακροάσεων του «Apollo Kids», περιμένω πλέον με μεγάλη ανυπομονησία την κυκλοφορία των «Blue & Cream» και «Supreme Clientele Part II».
Επειδή φαίνεται ότι περνάμε μια mini hip-hop φάση να σημειώσω ότι έρχεται και το καινούριο album του Buck 65 λίαν συντόμως (τα pre-order έχουν ήδη ξεκινήσει), το οποίο θα λέγεται «20 Odd Years», θα έχει μαζέψει και αυτός την παρέα του και θα αποτελεί, από όσο καταλαβαίνω, μια συλλογή των τεσσάρων «20 Odd Years» ep που βγήκαν το δεύτερο μισό του χρόνου που μας πέρασε. Να ψάξετε να βρείτε να ακούσετε την πανέμορφη διασκευή στο «Who By Fire» (και ας λέει, δικαίως, ο Μανώλης ότι τραγούδι που άγγιξε ο Balance, δύσκολα το ξαναπλησιάζει άνθρωπος), αλλά και στο «Small Town Boy». Περιμένω να ακούσω. Έχουν αρχίσει να καταφθάνουν και οι πρώτες κυκλοφορίες του 2011, οπότε δεν ανησυχούμε πλέον.
Έμαθα και μια μικρή πληροφορία χτες
Glenn Frey – You Belong to the City
Εγώ για καληνύχτα λέω
sonic death monkey 
To post εκείνο που θα λέμε πως ο Σταμάτης ο Γονίδης δεν είναι σαν τους άλλοι σκυλάδες και πως παραμένει αρκετά leftfield, δεν πολυαργεί. Το «who by fire» είναι καλή επανεκτέλεση, αλλά δεν αντέχω την φωνή της κοπέλας. Υποψιάζομαι πως το έχω ακούσει τρεις φορές σερί επειδή μαρέσει τόσο το «who by fire». Και μην ξαναπείς κουβέντα για Paperboys, σημειώθηκε η προδοσία. Και BRO, μια που έπιασες την καλαισθησία, πάρε φονικό ντουέτο : http://www.youtube.com/watch?v=-W8W5X3wlbM
Και μην ξαναπείς κουβέντα για Paperboys, σημειώθηκε η προδοσία.
^ βασικά αυτό να πούμε δικέ μου ^
Αν και φανταζομαι οτι το εχεις κανει ηδη, τσεκαρε το soundtrack του RZA για το Ghost Dog.Επισης, ακου Cunninlynguists-A Piece of Strange.Σου εγγυωμαι οτι θα αποκτησεις και αλλη συμπαθεια περα απο Wu-Tang.