first
To πρώτο πράγμα που μου βρήκα στην είσοδο του σπιτιού μου το 2011 προερχόταν από την Starlight Temple Society. Πρόκειται για ένα αμερικάνικο cd-r label που κόβει παρανοϊκά λίγα αντίτυπα των κυκλοφοριών του. Οι κυκλοφορίες της STS είναι συνήθως το κάτι άλλο, καθώς πέραν από τις φοβερές handmade εκδόσεις που τις ντύνουν, και το γεγονός πως προέρχονται από άγνωστα συγκροτήματα που βγάζουν τα πρώτα demos τους εκεί, συνήθως κρύβουν και ωραία μουσική μέσα. Από εκεί έμαθα τους Bird from the Abyss και τους Lonesummer. Αρχικά το label δήλωνε πως κάθε κομμάτι θα είναι piece of art χωρίς να παίζει ιδιαίτερη λογική εμπορίου, και πιστό στη δήλωσή του κράτησε τις τιμές πραγματικά χαμηλά, στη συνέχεια έκοψε βινύλια και άρχισε τις διανομές, σήκωσα λίγο το φρύδι σε ένα emoticon του msn μου και διάβασα με πραγματικό ενθουσιασμό τα νέα πως η STS θα έκοβε το ντεμπούτο των Temple of Not και μια συλλογή με demos/ακυκλοφόρητα των Nightbringer! Οι Temple of Not είναι ένα ambient project του τραγουδιστή και του κιθαρίστα των Nightbringer. Οι Nightbringer είναι μια αμερικάνικη black metal μπάντα που έχει δύο albums και το εξής φοβερό χαρακτηριστικό, πως δηλαδή τα κομμάτια είναι σιδηροδρομικά, κοφτά και μονότονα, και δεν σου χαρίζουν την παραμικρή όαση μελωδίας ή ξεσπάσματος. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album στα τέλη του 2008 στην -πάντα cult και οτινάναι- Full Moon Productions μετά από πολύ ψάξιμο και καθυστέρηση, γιατί ήθελαν να τελειοποιήσουν και τις μικρότερες λεπτομέρειες, ενώ το φετινό υπεράλμπουμ «Apocalypse Sun» ήρθε στην Avant Garde και το επόμενο στοιχηματίζω πάει καρφωτό για νοέβντιες, να το θυμάστε. Από το 2005 και μετά, οπότε και ο Ildjarn αποφάσισε να σταματήσει να ηχογραφεί, οι Nightbringer καλύπτουν επαρκώς (όχι τελείως φυσικά) αυτό το υπερμονότονο κενό που ο Νορβηγός άφησε, και αν έκαναν λίγο πιο σάπιο ήχο θα πάθαινα μεγαλύτερη ζημιά. Το «Emanation» που κυκλοφόρησε (σε 150 αντίτυπα) η STS έχει κομμάτια από το demo του 1999, το split με τους Serpentinam (ένα άλλο project τους) και rehearsals από τις ηχογραφήσεις του «Death and the Black Work» πρώτου album. Όλη η συμπάθεια στην αισθητική του Απόκοσμου στο «Oblivion Descent» intro συνεχίζεται στα -επιτέλους δικάναλα- «Scorn of the Enlightened», με κιθάρες που Δυναστεύουν Ψυχές, φωνές που ουρλιάζουν την αιώνια καταδίκη που μας περιμένει, και όλο το cd πάει κάπως έτσι. Η ισχυρότερη εν ενεργεία αμερικάνικη μπάντα θα σας πω, θα μου πείτε πως είμαι τρελός, και άλλη μια νέα εποικοδομητική και διδακτική black metal συζήτηση θα έχει πια ξεκινήσει. Οι Temple of Not πρωτοεμφανίστηκαν στο split LP που έκαναν με τους..Nightbringer το 2005, το οποίο έδειχνε πως οι τύποι ήξεραν να γράφουν σχετικά σοβαρή -και σιγουρά ψαρωτική- μινιμαλιστική μουσική, ιδιαιτέρως σκοτεινή, και φέτος αποφάσισαν να βγάλουν το πρώτο τους album με υπερτίτλο «Μέλαινα Τάξις τοῦ Θανάτου», με ακόμα λιγότερη μουσική και ακόμα περισσότερη σκοτείνια μέσα. Το περίμενα αρκετά τα τελευταία χρόνια (περισσότερο ίσως από το δεύτερο Nightbringer) και χτες που το πρωτάκουσα μου έδειξε τους λόγους. Ένα πολύ ιδιαίτερο album, όπως ιδιαίτεροι ήταν οι Equimanthorn κάποτε, μόνο που αυτό μαρέσει κιόλας.
Τα εξώφυλλα :
και
Στο πρώτο δέμα του 2011 υπήρχαν επίσης : το «Satisfaction feels like a tomb» demo των Lonesummer, η επανέκδοση του «Dextronaut» (μονό αυτή τη φορά, με τα δύο κομμάτια που δεν υπήρχαν στο official διπλό της FMP) των Velvet Cacoon, βλέπετε δεν μου έφτανε μόνο μια έκδοση του «Dextronaut», όχι, ήθελα και δεύτερη, τελοσπάντων, καθώς και ένα EP που έβγαλαν οι Clair Cassis για να ανακοινώσουν επίσημα την διάλυσή τους (το έχει κάψει εντελώς ο Josh, δεν γίνεται περισσότερο). Το Nightbringer βλέπω πως είναι sold out, το Temple of Not το προλαβαίνετε ακόμα. Αν το θέλετε πάντα.
Αυτή ήταν η πρώτη παραλαβή. Η πρώτη παραγγελία του 2011 περιλαμβάνει δύο κασσέτες του Pete Swanson και μία Sudden Infant, ενώ το πρώτο μεγάλο μουσικό νέο της νέας χρονιάς είναι το κομμάτι των Deaf Center που θα βγει στην Type. Ο Erik Skodvin είναι ο Άρχοντας του Σκότους, τα έχουμε ξαναπεί και θα τα ξαναλέμε.
sonic death monkey 