musick to traverse galaxies to
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από όταν μιλούσαμε εδώ για τον θάνατο του Peter Christopherson, που έκλεισε μια και καλή το κεφάλαιο των Coil (αλλά και των SoiSong και των Threshold Houseboys Choir και των διαφόρων άλλων projects που είχε στο μυαλό του ο θείος Sleazy). Πέραν της αναφοράς στο blog, υπήρχε και ένα αρκετά συγκινητικό κείμενο του Stephen Thrower στο Wire του Δεκεμβρίου. Εδώ όμως δεν θα να (ξανα)μιλήσουμε για τους Coil. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Θα μιλήσουμε όμως για τον προαναφερθέντα κύριο Stephen Thrower και το μουσικό όχημα που οδηγάει τα τελευταία χρόνια παρέα με έναν άλλο παλιό γνώριμο από τις μέρες των Coil, τον κύριο Ossian Brown.
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το τέταρτο album των Cyclobe («Wounded Galaxies Tap At The Window»), έξι χρόνια μετά το προηγούμενο, «Paraparaparallelogrammatica». Δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν τα έξι αυτά χρόνια οι Cyclobe, αλλά σίγουρα δεν εξάντλησαν την έμπνευσή τους. Στενοχωριέμαι λίγο που δεν άκουσα νωρίτερα το album, μια που θα είχα σίγουρα έναν ακόμα πονοκέφαλο στη δημιουργία της λίστας για το 2010.
Για τη δημιουργία του μάζεψαν μπόλικους άλλους γνώριμους από την παλιοπαρέα. Το name dropping που συνοδεύει το album περιλαμβάνει τους Michael J. York, John Contreras, Cliff Stapleton και Thighpaulsandra (o οποίος από ό,τι διαβάζω ετοιμάζει το επόμενο album του και έχει και μια συνεργασία με τη Liz Frazer). Οι Cyclobe, μουσικά, σαφώς και χρωστούν πάρα πολλά στους Coil (πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε;), αλλά η προσωπικότητα των μουσικών είναι αρκετά δυνατή ώστε να μην καταλήγουν σε κακέκτυπα παλιών ένδοξων εποχών. Επιμένουν σε πιο ambient/ψυχεδελικές οδούς, οι οποίες, θα ομολογήσω ήταν και οι αγαπημένες μου όταν τις ακολουθούσαν οι ίδιοι οι Coil. Πάντα οι Cyclobe συνδύαζαν με τον ομορφότερο τρόπο την ηλεκτρονική πλευρά τους με τις ενορχηστρώσεις των φυσικών οργάνων που χρησιμοποιούν και το κάνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο «Wounded Galaxies…».
Κάπου πήρε το μάτι μου τώρα τελευταία ότι πρέπει να επανακυκλοφορεί και το «England’s Hidden Reverse», το οποίο πάντα ήθελα να διαβάσω, αλλά ποτέ δεν έβρισκα. Ευκαιρία να το ψάξω λοιπόν, μια που τουλάχιστον τώρα βρήκα φρέσκο υλικό, άξιο για να αποτελέσει το soundtrack του. Κάντε τον κόπο να το ακούσετε και να λυπηθείτε λίγο περισσότερο που ο Peter Christopherson δεν θα συνεχίσει να επηρεάζει και άλλον κόσμο ώστε να καταλήγουμε με δίσκους όπως αυτός εδώ.
sonic death monkey 