here we go, here we go
Θα τα πω θέλετε δεν θέλετε. Και όχι μόνο επειδή η είδηση του θανάτου του καπετάνιου πάγωσε το sonic death monkey για μερικές ημέρες, αλλά επειδή απλά ήθελα εδώ και καιρό. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του μέτριουπροςκακού «Joemus» (με φοβερή παρόλλα αυτά διασκευή σε Cliff Richard), o Momus τελικά κυκλοφόρησε ένα νέο fuckin’ thing που κανείς δεν αγοράζει πια, σύμφωνα με τον ίδιο. Πως φτάσαμε ως εδώ: Το «Loveless» των My Bloody Valentine έφτιαξε πολύ κόσμο, όχι όμως και τον Alan McGee, ο οποίος χρηματοδοτώντας τις διετείς ηχογραφήσεις χρεώνεται τόσο, που αναγκάζεται να πουλήσει τη μισή Creation Records στην Sony. Η Creation ήταν ένα label που δεν στόχευε σε hits, όχι όμως και οι αγοραστές. Στο roster μπαίνουν οι…Oasis και η Sony πετάει την Creation στον καπιταλισμό, σε μια περίοδο που ο Momus δεν ήταν τόσο εύκολος, καθώς μάζευε μηνύσεις από τη Michelin για το «Michelin Man», τον έψαχνε ο παγκόσμιος κίτρινος τύπος και η αστυνομία για την ιστορία με την δεκαεφτάχρονη που ερωτεύτηκε και σπίτωσε (για την οποία στη συνέχεια έγραψε το «Timelord» album), ενώ στα δικαστήρια τον έτρεχε και ο Wendy Carlos, ναι, αυτός που είχε βάλει το studio του σε κλωβό Faraday (!) για να μην τον «ενοχλούν» οι τηλεοπτικές/ραδιοφωνικές ακτινοβολίες. Και πες πως ο Alan McGee γούσταρε τον Momus αρκετά ώστε να. Mια Sony όμως δεν χαμπαριάζει, και πάνω στην ώρα της οριστικής στροφής της Creation το 1993, ο Momus παίρνει πόδι και φυσικά υπογράφει απευθείας στην ιστορική Cherry Red. Εδώ κάπου θα τολμούσα να πω πως ο Σκωτσέζος είχε κάνει ήδη τα περισσότερα μεγάλα πράγματα στην ενεργό μουσική του καριέρα. Δεν ξαναέφτασε ποτέ στο επίπεδο του «Circus Maximus» και της Creation εξάδας. Αυτό θαρρώ επειδή -μεταξύ παντοτινών άλλων- η κουλτούρα των εκάστοτε περιοχών που επέλεγε να μένει τον μετέτρεψε περισσότερο σε μια multi-artistic περσόνα παρά σε αυστηρά μουσικό/στιχουργό. Ούτε ποιητής του δρόμου μπόρεσε ποτέ να χρεωθεί μιας και όπως τραγουδούσε δεν παράτησε το agitated, organised and over-educated μοτίβο του. Πολλοί δίσκοι στη συνέχεια, με πολλά και μικρά τραγούδια στον καθένα, σε διάφορες εταιρίες, που όμως πέρα από διάφορα κομμάτια με εκείνο το καυστικό/ειρωνικό σήμα κατατεθέν, δεν είχαν τίποτα ιδιαίτερο να δώσουν. Φανταστείτε από karaoke tracks, μέχρι κομμάτια κατά παραγγελία (1.000$ έκαστο) με θεματικό πυρήνα τον χρηματοδότη, καθώς έπρεπε κάπως να ξεχρεώσει με τη σειρά του. Τραγούδια καλά έγραφε ακόμα, όχι όμως Πολύ Καλά, αν με πιάνετε. Έβγαλε και δύο βιβλία, το «THE BOOK OF JOKES» και το «THE BOOK OF SCOTLANDS». Το ωραιότερο που έκανε από ένα σημείο και μετά, υπήρξε το υπερblog Click Opera (θα το βρείτε κάπου στα δεξιά σας) το οποίο ανά στιγμές υπήρξε το καλύτερο blog στο internet. Δυστυχώς τον Φεβρουάριο που μας πέρασε αποφάσισε να το κλείσει και αυτό. Το album «Οcky Milk» του 2006 για εμένα ξεχώρισε στα αλήθεια από τα υπόλοιπα, ενώ κατάφερε να κάνει ένα μεταCreation τραγούδι το super hit του : Είναι το «I want you, but i don’t need you» από το «Ping Pong» του ’97. Μέσα σε αυτόν τον αναγκαίο pop παροξυσμό των εποχών μας, ο Momus κυκλοφορεί ακόμα τη μουσική του σε cd, μόνο ως ένα tribute στο παρελθόν. Ξέρει πως κανείς δεν θα αγοράσει το νέο του album, το οποίο «δεν θα είναι καλό». Χαρίζει την Creation δισκογραφία του στα rapidhsares, τα βάζει στο Click Opera, και μετά τέλος όλα, σχεδόν χαιρέτησε. Και έχοντας συνειδητοποιήσει πως η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου ακούει πλέον μουσική από το youtube, γιατί να μην χαρίσει εκεί το νέο album του; To οποίο νέο λέγεται «Hypnoprism», και σας το λέω αλήθεια, είναι καλό! Η περιγραφή του album ως «this mysterious catnip which makes you want to play a pop song over and over» είναι η καταπληκτικότερη δυνατή. Το αν θα τα καταφέρει να σας βάλει κολλητικά σημεία στη μνήμη, μπορείτε να το διαπιστώσετε εξ’ιδίαν καθώς ο ίδιος ανέβασε όλο το album στο youtube, πατάτε και νιώθετε. Οπότε απόψε δεν θα επεκταθώ στο τι υπήρξε ο Momus, τι συγκλονιστικά albums έβγαζε όταν ήταν νέος, γιατί οι στίχοι του ήταν οι καλύτεροι από οτιδήποτε έπαιζε στην arty πιάτσα και λοιπά άλλα πρώιμα βιογραφικά. Θα ευκηθώ μόνο για τις γιορτούλες να ξαναέρθει για live (και όχι στο κωλοBios) και θα ξαναβάλω στο repeat αυτό το φοβερό ομώνυμο :
sonic death monkey 