looking outside
Το ημερολόγιο λέει 13 Δεκεμβρίου του 2010.Τις τελευταίες τρεις μέρες ο καιρός συνειδητοποίησε ότι κάτι του είχε ξεφύγει δυο μήνες τώρα και αποφάσισε να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο μέσα σε τρεις ημέρες. Έτσι, από τα κοντομάνικα και τους 25 βαθμούς Κελσίου (ή 298 βαθμούς Κέλβιν για τους πιο επιστημονικούς τύπους) φτάσαμε στους 3 βαθμούς (κάντε τον υπολογισμό μόνοι σας), στα πουλόβερ, τα καλοριφέρ και λοιπά ήδη κουβερτών. Σε περίπτωση που κάποιος χρειάζεται αποδείξεις ότι η μπάλα έχει χαθεί εδώ και καιρό, κάτι τέτοια φροντίζουν να τις προσφέρουν με σταθερούς ρυθμούς. Βροχερή η σημερινή ημέρα, αν και τώρα ο ήλιος κάνει μερικές απόπειρες να φανεί ανάμεσα στη γκριζάδα. Ελπίζω να το πετύχει, καθώς δεν υπάρχει πιο ωραία μέρα από αυτή που έχει πολύ κρύο αλλά και μια ελαφριά λιακάδα. Κάτι τέτοιες στιγμές, είμαι ευχαριστημένος που κατάφερα να έχω ένα γραφείο μπροστά από ένα παράθυρο, έστω και αν, λόγω ισογείου, η θέα δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το αμέσως προηγούμενο post και, όσο και αν τον κράζω (δικαίως ή αδίκως) πολλές φορές, οφείλω να βγάλω το καπέλο στην επιμονή του Μανώλη, που ούτε ο αποκλεισμός της μισής Ευρώπης λόγω κακοκαιρίας δεν κατάφερε να τον εμποδίσει να φτάσει στο All Tomorrow’s Parties, έστω και χωρίς να καταφέρει να δει Throbbing Gristle. Ξέρω ότι λόγω χαρακτήρα, ποτέ δεν θα μπορούσα να μπω σε παρόμοια θέση και μερικές φορές ζηλεύω λίγο. Ελπίζω η απόπειρα να παρακολουθήσει το live Ulver & Virus την άνοιξη να κυλήσει πιο ομαλά.
Λιγότερο από δυο βδομάδες για τα Χριστούγεννα, το Sonic Death Monkey στόλισε το δέντρο του (έστω και με κάποιες ελλείψεις, και τουλάχιστον ο γραφών ανυπομονεί να περάσει και αυτή η (δύσκολη όπως προβλέπεται) βδομάδα για να έρθει η πολυπόθητη (αν και μοναχική δυστυχώς) άδεια, όχι τόσο γιατί έρχονται τα Χριστούγεννα (όσο περνούν τα χρόνια, κοιτώντας τριγύρω σου, δυσκολεύεσαι όλο και περισσότερο να μπεις σε οποιαδήποτε «γιορτινή» διάθεση), όσο γιατί πρέπει να βγουν μπαταρίες, να κλείσουν διακοπτες και για μερικές μέρες να μην ασχολείσαι με τιποτα πέρα από το πως θα περάσεις την επόμενη μέρα. Άσε που διαπιστώνω κοιτώντας τη λίστα με τα καινούρια albums ότι έχω μείνει πολύ πίσω τις τελευταίες δυο βδομάδες και μια που η ώρα για τις αναμενόμενες λίστες πλησιάζει, βλέπω ότι υπάρχουν αρκετές υποψηφιότητες τις τελευταίες ημέρες που πρέπει να ακούσω προσεκτικά. Καινούρια κυκλοφορία από τους Bardo Pond, 4 φετινές κυκλοφορίες του Pleq που δεν είχα πάρει χαμπάρι, δυο φετινά album από τον Nico Muhly (για να κλείσει η φετινή προσφορά της παρέας της Bedroom Community – αν και το ένα δεν βγαίνει από αυτή), το καινούριο album του Ray LaMontagne που άκουσα στα πεταχτά μετά από αναφορά του σε γειτονικό blog, η καινούρια κυκλοφορία του Shackleton για την Fabric και η απόπειρα να ακούσω επιτέλους προσεκτικά το φετινό των Dodsengel για το οποίο τόσα έχει πει ο ταξιδευτής του blog. Γύρω από αυτά κινούνται και μερικές ακόμες κυκλοφορίες που έχουν τις δυνατότητες να μας συγκινήσουν ή να είναι ευχάριστες εκπλήξεις, με σημαντικότερα μεταξύ των το φετινό των Agalloch (το οποίο ελπίζω να μου θυμίσει παλιότερες εποχές) ή το «Kokning» του Bjorn Torsket (έστω και αν τα κολλητιλίκια με τους Roykssop με προδιαθέτουν αρνητικά απέναντί του). Ε και είμαι σίγουρος ότι όλο και κάτι αναπάντεχο θα εμφανιστεί που είτε δεν θα το ξέρουμε, είτε δεν θα το περιμένουμε. Αφήστε που έχουμε αρχίσει ήδη να κάνουμε τα πρώτα πλάνα για το 2011, με τον τίτλο «Α Critical Geography» να απορροφά μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο κομμάτι της προσοχής μας.
Αναμένουμε και το (τελευταίο;) δώρο των Χριστουγέννων ώστε να κάνουμε μια τελευταία εξόρμηση, γιατί αν κρίνουμε από τις γενικότερες εξελίξεις, ο επόμενος χρόνος αναμένεται αρκετά μίζερος οικονομικά, οπότε ό,τι προλάβαμε, προλάβαμε. Προς το παρόν πάντως, προσωπικές προτάσεις από τις τελευταίες ακροάσεις είναι το γλυκύτατο «North» των Darkstar (αυτων της Hyperdub, όχι αυτών του Dan Rock) και το ψυχεδελικά post-μεταλλικό «Stratospheria Cubensis» των Lesbian (δίσκος του είδους που μετά από πολύ καιρό μου έκανε εντύπωση). Από την άλλη πλευρά όσο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα για την ύπαρξη της, η συνεργασία του Scanner με το Post Modern Jazz Quartet, τόσο οι ακροάσεις του «Blink Of An Eye» με δυσκολεύουν στο να αποφασίσω αν είναι αντάξιο των προσδοκιών μου. Εντωμεταξύ, τις τελευταίες μέρες με έπιασε για κάποιο λόγο μια όρεξη να κάνω μια αναδρομή στο μπάχαλο των κυκλοφοριών των Jesu (τους οποίους είχα παρατήσει κάπου στο πρώτο full length) και πραγματικά τρόμαξα από το πόσο επίπεδες και αδιάφορες είναι οι μετέπειτα κυκλοφορίες τους, ειδικά αν φέρει στο μυαλό του κανείς τις πτώσεις σαγονιών στα πατώματα που είχε προκαλέσει εκεινή η κυκλοφορία του πρώτου ep.
Και μια που η ώρα πέρασε σας καλώ να παρακολουθήσουμε το παρακάτω, να αναρωτηθούμε αν υπήρξε ποτέ ομορφότερος ήχος στην ιστορία της μουσικής από αυτόν του Rhodes (μαζί με το Hammond φυσικά) και να ευχηθούμε να καταφέρουμε να δούμε ποτέ αυτούς τους δυο κυρίους
sonic death monkey 