Non-descriptive
Υπάρχουν πολλές σκατά στιγμές στη ζωή σου. Πολλές φάσεις, στιγμές που τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να πάνε πιο κάτω. Που ήσουν μέσα σε ένα δωμάτιο, μόνος σου, μόνη σου, σε μια καρέκλα, μόνος σου σε ένα σπίτι και ήσουν έτσι, ένιωθες έτσι όπως ένιωθες, ένα με το πάτωμα, ένα εκατοστό πιο κάτω από εσένα χτυπούσες θυροτηλέφωνο κόλασης για να μοιράσεις διαφημιστικά ντελίβερι. Στο παρελθόν υπήρξαν τέτοιες στιγμές. Στιγμές στις οποίες δεν θέλεις να ξαναυπάρξεις ποτέ, δεν θέλεις να ξαναζήσεις, δεν θέλεις καν να τις θυμάσαι.
Τρία είναι τα συγκροτήματα, για μένα, για τα οποία θα γινόμουν μόνιμος κάτοικος εκείνης της στιγμής της ζωής μου. Είναι τρία αυτά τα συγκροτήματα για τα οποία επιστρέφω, καθόλου συχνά, αλλά επιστρέφω σε συγκεκριμένους δίσκους τους, μόνο και μόνο για να ξαναζήσω αυτό που ένιωσα όταν εκείνη τη στιγμή, εκείνη την πολύ χαμηλή στιγμή, άκουγα την μουσική τους. Είναι πολύ μεγάλα μέσα στο μυαλό μου γιατί είναι τα μοναδικά τρία συγκροτήματα τα οποία μπορώ δεχτώ να με πάνε πίσω στην κόλαση εκείνης της στιγμής. Και το ένα από αυτά είναι αυτό. Πολλά χρόνια πριν. Και αυτό και εγώ.
sonic death monkey 