sonic death monkey

Τα τελευταία χρόνια η μουσική μου ενημέρωση είναι αρκετά μικρότερη σε σχέση με παλιότερα, οπότε και διάβαζα 3-4 περιοδικά το μήνα και αλλά 5-6 e-zines. Σήμερα, με την εξαίρεση του Wire και μερικών πεταχτών ματιών σε Pitchfork και Dusted (όπου απλά χαζεύω τα τελευταία reviews για καινούριους τίτλους), δεν πολυπαρακολουθώ τα νέα σε πολλούς τομείς. Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του, αν και δεν είναι ακριβώς συνειδητή επιλογή. Χάνω αρκετές κυκλοφορίες και νέα (σήμερα με αφορμή τα σχόλια περί Thorns στο προηγούμενο post, ανάκαλυψα με μεγάλη μου έκπληξη ότι οι Thorns Ltd. πέρισυ είχαν κυκλοφορήσει μια κασέτα, την οποία φυσικά και δεν είχα πάρει χαμπάρι, αλλά και ότι οι The 3rd And The Mortal είχαν συμμετάσχει με ένα τραγούδι σε ένα tribute στον Patrick Fitzgerald μετά από πέντε χρόνια σιωπής), αλλά από την άλλη πλευρά είναι πολλές οι μεγάλες και ευχάριστες εκπλήξεις που με περιμένουν στην επόμενη γωνία. Το μεγαλύτερο τέτοιο παράδειγμα για φέτος ήταν η επαναδραστηριοποίηση του Matt Elliot ως Third Eye Foundation για την οποία δεν είχα την παραμικρή ιδέα (και ας είναι ο Elliott από τους μουσικούς που παρακολουθώ αρκετά) πριν μου δώσει ο Μανώλης το link για την προ-παραγγελία του «The Dark».

Αν και έχω λατρέψει τις δουλειές που έβγαλε κάτω από το όνομά του (ειδικά την «Songs» τριλογία), στο βάθος του μυαλού μου, πάντα μου έλειπε λίγο ο ήχος «των» Third Eye Foundation. Θεωρώ τα τέσσερα album τους και την εξέλιξη του ήχου τους με την πάροδο του χρόνου, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ποιοτικά πράγματα που έχει βγάλει η Bristol-ική, αλλά και γενικότερα η Βρετανική, ηλεκτρονική σκηνή, γιατί συνδυάζουν με τον καλύτερο τρόπο τόσο την απίστευτη αίσθηση της μελωδίας που διαθέτει ο Elliott (ειδικά στα τελευταία album) με την όλη electronica/trip-hop/industrial αισθητική που γιγαντώθηκε εκεί στα 90s. Δεν ξέρω τι σκοπεύει να κάνει από εδώ και πέρα αλλά ελπίζω να διατηρήσει και τις δυο οδούς δημιουργίας, μια που έχουν να προσφέρουν εξίσου πολλά αλλά πολύ διαφορετικά ερεθίσματα.

Εννιά χρόνια λοιπόν, μετά το «I Poo-Poo On Your Ju-Ju» (το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και ένδειξη της μετέπειτα στροφής του) και δέκα μετά το τελευταίο, κανονικό studio album των TEF («Little Lost Soul»), έρχονται τα πέντε κομμάτια του «The Dark» να μας δείξουν την επαναθέρμανση των σχέσεων του Elliott και της electronica. Στην ουσία συνεχίζουν ακριβώς εκεί που σταμάτησε το «Little Lost Soul», πολύ μελωδικά, αρκετά soundtrack-ικά και, προσωπικά, μου φαίνεται ότι έχουν πάρει στοιχεία και από τα Matt Elliott albums, με τον ίδιο τρόπο που το «The Mess We Made» περιείχε κάποιους απόηχους των Third Eye Foundation. Αν και τα τραγούδια ακολουθούν το ίδιο γενικό μοτίβο, υπάρχουν διαφοροποιήσεις όπως τα πιο έντονα beats του «Pareidolia» ή τον πιο καθαρά ορχηστρικό/χαρακτήρα της αρχής του «Closure», το οποίο όμως καταλήγει να γίνει το κομμάτι του δίσκου με τις περισσότερες industrial αναφορές, ενώ το slogan-ικό «If you treat us like terrorists, we will become terrorists» με τον remix χαρακτήρα του μάλλον είναι μια αναφορά στις πιο «club» μέρες του Elliott και περιέχει ένα από τα πιο ωραία idm beats που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Τα δυο πρώτα κομμάτια του δίσκου, που μάλλον θα σας πουν οι περισσότεροι ότι είναι και τα αγαπημένα τους, είναι, με πιο ξεκάθαρο τρόπο, η φυσική συνέχεια του «Little Lost Soul». Αγαπημένο είναι και το γεγονός ότι ο Elliott συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις διάφορες φωνές ως δομικά στοιχεία της μουσικής του, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν βγαίνουν στο προσκήνιο αλλά τα οποία είναι καίρια για την τελική μορφή της μουσικής. To μόνο που λείπει είναι οι παλιού τύπου τίτλοι, αλλά αυτό είναι σίγουρα η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας.

Με έκανε ιδιατέρως χαρούμενο η ύπαρξη αυτού του δίσκου, ειδικά την φετινή, αρκετά περίεργη χρονιά. Μια που πλησιάζει πολύ πλέον και η ώρα για τις αναμενόμενες λίστες, μπορώ με σχετική σιγουριά να πω ότι το «The Dark» δεν χάνει τη θέση του σε αυτή. Εκτός αν το Δεκέμβριο βγούνε καμιά εικοσαριά αριστουργήματα, οπότε θα προβληματιστώ μεν, αλλά ο ενθουσιασμός θα είναι τέτοιος που δεν θα με πολυ-νοιάζει ο προβληματισμός. Φέτος ο Elliott πέρασε δυο φορές από τα μέρη μας, και τις δυο, με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Άραγε είναι υπερβολική ελπίδα να εύχομαι μια Third Eye Foundation εμφάνιση στο επόμενο Synch; Ή σε εκείνο το festival (που μου διαφεύγει συνέχεια το όνομα) που θα εμφανιστεί και ο Jacaszek; Θα δείξει το μέλλον.

~ από KsDms στο 24 Νοεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized