sonic death monkey

Έχοντας όλα τα μέσα στα χέρια μου, μπορώ να βρω δεκάδες τρόπους να βρω εξηγήσεις για το γιατί ένα συγκρότημα είναι πολύ σημαντικό. Παλιότερα θα έβαζα λεφτά σε φακέλους για να βρω κάποιο zine να μου τα πεί, ενώ σήμερα μου αρκεί ένα youtube link, όταν κάθε όνειρο ρομαντισμού πεθαίνει για την επίσης -και εξίσου- απαραίτητη αμεσότητα. Θα μείνω στο σήμερα και στον γραπτό λόγο, τρόπος που υπήρχε και παλιότερα βέβαια, όταν δηλαδή στεκόμουν τυχερός και γνώριζα τους Deathspell Omega πριν το κομβικό 2004. Λίγο νωρίτερα από τότε, ο Hasjarl είχε αποφασίσει πως το να κάνει και τρίτο generic Darkthrone-ιζέ album με -πάντα- ωραία riffs δεν ήταν και η καλύτερή του, οπότε και είχε έρθει η ώρα για μια ενδελεχή (ή «de profundis» όπως θα λάτρευαν οι μπλακμέταλς) εξερεύνηση των δυνατοτήτων του. Η έλευση του Mikko Aspa ήταν το κλειδί και έτσι γράφτηκαν οι πρώτες παράγραφοι του «πως να κάνετε τον αρχιμάστορα της power electronics να ηγηθεί του παγκόσμιου black metal κινήματος». Οι επιρροές αλλάζουν, το υψόμετρο ανεβαίνει, χαιρετάμε φίλους και γνωστούς και ανεβαίνουμε, και έχουμε δρόμο πολύ. Αυτό ακριβώς έγινε με το «Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice» (εδώ η ιστορία και εδώ η εικόνα), εγκαινιάστηκε μια τριλογία η οποία λίγα χρόνια μετά οδήγησε στο «Fas-Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum» και προσφάτως κατέληξε στο «Paracletus». Υπάρχει λόγος που η τριάδα πάει πακέτο, και αυτό δεν είναι για να γράψουν στα facebooks οι ανά τον κόσμο black metallers τον Wren στους αγαπημένους επιστήμονες, τον Bataille στους αντίστοιχους σουρρεαλιστές και το «Everyman» στα αγαπημένα τους θεατρικά, όλα αυτά πλάι στον Νίτσε και τον Tolkien. Η τριλογία πραγματεύεται κάποια πράγματα, πέρα από τα καθαρά αναφορικά, και η δική μου οπτική πάνω σε αυτά βρίσκει διαρκείς και έντονους συμβολισμούς πάνω στο θεοσοφικό πρίσμα το οποίο παρουσιάζεται. Και όσο και αν πεθαίνω με τις Γρηγοριανές χορωδίες στο «Carnal Malefactor», δεν θα επεκταθώ με το concept διότι στα αλήθεια δεν είναι αυτό που με αφορά τόσο. Όσο και αν η επιρροή των Deathspell Omega είναι περισσότερο αισθητική (για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε την μελέτη «Από το μονοπάτι του Forest Poetry στα κρυφά σαλόνια του Βατικανού : Η μεταμόρφωση της εικόνας του black metal σε τέσσερα απλά βήματα», μόνο στα καλά βιβλιοπωλεία) παρά μουσική, με τις orthodox παρεκκλίσεις που επουδενί έφτιαξαν οι ίδιοι, αλλά τελικά τις γιγάντωσαν, το ζητούμενο για μένα παραμένει το feeling, ζητούμενο που πάντα όριζε το ταβάνι του black metal μου. Και όταν οι Deathspell Omega συνδύασαν τεράστιες ποσότητες αυτού του feeling με ένα ιδιοφυές παίξιμο και πέντε μεγάλες μελωδίες, έφτιαξαν το Fas, ένα album που με ανάγκασε Βίαια να το τοποθετήσω Δίπλα στα albums που από μικρό με μεγάλωναν και με έψηναν στη λεγόμενη «σκοτεινή πλευρά», και ας γελάμε όλοι με τον ορισμό. Διότι έχω μεγαλώσει με το «Written in Waters» και οι Deathspell Omega μου έπαιξαν το τελευταίο γύρισμα του «A Chore for the Lost», και αυτό για εμένα Έχει την Σημασία που ένας Γάλλος ένας Φιλανδός και ένας Khaos μπήκαν σε ένα αεροπλάνο, έπεσαν, σκότωσαν τους ζουλού και έπαιξαν black metal. Δεκάδες γεγονότα απαρτίζουν αυτή τη μπάντα. «Άκρα Μυστικοπάθεια», Λίγα λόγια σε συνεντεύξεις, ουδεμία ατομική προβολή ανάλογη του μεγέθους που έχουν αποκτήσει, στίχους που απαιτούν χρόνο, εξώφυλλα τα οποία κάποιοι θα μπορούσαν να αναλύουν για ώρες, και μια γενικότερη παραφιλολογία που έχει στείλει εκατοντάδες άτομα να : α) μάθουν λατινικά, β) αγοράσουν τη βίβλο, γ) διαβάσουν τη βίβλο, δ) τσακωθούν σε forums, ε) αλλαξοπιστήσουν και πολλά πολλά άλλα μέχρι το Ωμέγα, έχει ο Θεός. Και φυσικά στο τέλος να φτιάξουν και από μια μπάντα και να προσπαθούν να παίξουν έτσι, μέχρι να μην τα καταφέρουν και να προσπαθήσουν να βαρέσουν σαν Watain, και τελικά Darkthrone, μέχρι να το γυρίσουν οριστικά στο λαοφιλές black ‘n’ roll με ολίγη από thrash και να χορεύουν όλοι στο ρυθμό! Σημείωση, κάποιοι κατάφεραν στα αλήθεια να «αντιγράψουν ωραία» τους Deathspell Omega, με πρώτο παράδειγμα στο μυαλό τους Subvertio Deus στο «Psalms of Perdition» album τους. Κλείνει η παρένθεση, και το Ζητούμενα όλα τα κάλυψε το «Fas-Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum». Όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να βρω κανένα λόγο που ψυχαναγκαστικά δεν θα το τοποθετούσε στα Μεγαλύτερα Albums που Υπήρξαν. Θα σας έγραφα για τον ήχο στα τύμπανα ή τους ρυθμούς ή τα leads, αλλά ούτε αυτά με απασχολούν τόσο : με απασχολεί η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα. Η αίσθηση εκείνη που έχεις όταν κάτι σου παίρνει εντελώς μυαλό και ψυχή και στα ξαναπλάθει επιτόπου (οποιαδήποτε έκφραση και αν χρησιμοποιήσω θα είναι κλισέ, ναι). Έχοντας βαρεθεί να το διαβάζετε στα δελτία τύπου, σε εποχές που οι χαρακτηρισμοί για τα black metal albums έχουν χάσει ανεπιστρεπτί το νόημά τους, το Fas-Ite είναι ένα αληθινά νοσηρό, ένα παρανοϊκό album, ένα εξαιρετικά πολυσύνδετο σκοτεινό πράγμα που φτάνει σε επίπεδα έξω της σκηνής που νοητά -πια- το περιβάλλει. Ένα τέτοιο συνδυασμό δεν τον συναντώ προσωπικά συχνά, και δεν θα κάτσω να γράψω πως «τον είχα συναντήσει επίσης στους SPK της εκατοστής δέκατης τρίτης κασσέτας ή στους Art Zoyd, τους Coil και τους Univers Zero». Αλλά το album βρίσκεται Τόσο ψηλά στη λίστα μου. Και το ξέρω πως είναι 2010 και το τωρινό ζητούμενο είναι το τέλος της τριλογίας, και εκεί θα πάω τώρα, απλά έπρεπε να τονιστεί το παρελθόν. Γιατί οι Deathspell Omega ήξεραν καλά τι έπρεπε να αλλάζουν λίγο λίγο ώστε να κλείσουν την τριλογία τόσο μεγαλοπρεπώς όσο την άνοιξαν. Προπονούνταν καλά άλλωστε στα διάφορα ενδιάμεσα εικοσάλεπτα σφηνάκια. Και στον «Parecletus», ρίχνουν κάπως την παράνοια, αυξάνοντας ένα τσικ το μπάσο και δημιουργώντας με χαοτική διαφορά τον πιο μουσικό τους δίσκο, χωρίς ωστόσο να παραδίδονται σε «μουσικότητες». Με όπλο το δεδομένο τους ταλένο να γράφουν τα άγραφτα, μικραίνουν το μήκος των τραγουδιών, παίζουν πιο προσανατολισμένα και γήινα παραμένοντας ακατάπαυστοι, ενώ βομβαρδίζουν τις μελωδίες τους σε κατάλληλους ανθρώπινους χρόνους, πράγμα που δεν είχανε παλιά σε τέτοια έκταση. Αν το «πιο ευκολοάκουστο» ήταν κατατοπιστικό για τέτοιες μουσικές και δεν είχε την de facto αρνητική χροιά που διατηρεί, θα ήταν ο χαρακτηρισμός για το τωρινό album των Deathspell Omega. Αυτό όντας συγκρατημένος, και έχοντας αποφασίσει να μη γράψω Ό,ΤΙ παρορμητικό και ενθουσιώδες μου κατεβαίνει στο μυαλό αυτή τη στιγμή, και μου κατεβαίνουν ειλικρινά πολλά. Σε κάπως περιγραφικότερα πλαίσια, διατηρεί ακέραιη τη ροή του, έχει την αξιοσημείωτη συνοχή του, και του λείπουν στο ενδιάμεσο οι κορυφώσεις εκείνες που οδηγούσαν τον ακροατή στο Veritas πχ να σηκώνεται κάθε δύο λεπτά να κάνει και άλλη κίνηση με χέρια-πόδια. Ο συντελεστής παραμόρφωσης έκφρασης/γκριμάτσας παίρνει τιμές από 0 ως το 1 και στο «Paracletus» είναι καθαρά στο 0,8. Δεν λείπουν τα δεκάδες επιμέρους σημεία που θα φόρτωναν μια συζήτηση με extra συζητήσεις, που με τη σειρά τους θα οδηγούσαν σε ολότελα νέες συζητήσεις και ο κύκλος δε θα έκλεινε παρά μόνο με την εμφάνιση των απαραίτητων «τι να μας πουν και οι dso» υπεράνετων. Όλα αυτά μαζί λοιπόν, το τι σημαίνει για τον καθένα η μουσική, τα ερεθίσματα, οι δεκάδες εμπλεκόμενες μορφές τέχνης, λαϊκής κουλτούρας, ανθρώπων, θεών, διαβόλων, ταλαντώνονται ομαλά σε τριάντα οκτώ λεπτά υπό άρτιο δυναμικό, και τελικά Καταλήγουν στο μεγάλο εκείνο κλείσιμο, στο ελληνικό «Apokatastasis Pantôn» για το οποίο δεν θα πω λέξη, απλά θα παραθέσω αυτό που θα γραφτεί στη δική τους ταφόπλακα, όταν κάποτε και οι Deathspell Omega θα έχουν εκπληρώσει όλους τους σκοπούς τους, μιας και η Τριλογία έκλεισε, αλλά θεωρώ δεδομένο πως θα υπάρξει συνέχεια. Και συγχωρέστε την αντιγραφή, ή το γεγονός πως κλείνει το κείμενο έτσι, αλλά τα τελευταία λόγια έχουν (ή δεν έχουν!) το νόημα που εναγωνίως θα έψαχνε και αυτός που εναγωνίως ψάχνει νοήματα. Και είναι πανέμορφο και αισθητικά ή ποιητικά έστω :

You were seeking strength, justice, splendour! You were seeking love!
Here is the pit, here is your pit! Its name is SILENCE…

~ από kiwiknorr στο 12 Νοεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized