stranded
Θυμάστε τότε που ακούγαμε το «Lost» των Noir Desir, ξανά και ξανά, και ενώ πιστεύαμε ότι μιλούσε για μας, διατηρούσαμε μια ελπίδα λόγω εκείνου του στίχου «I’m lost but I’m not stranded yet»; Σήμερα νομίζω ήρθε η ημέρα για την οποία μιλούσε εκείνο το «yet». Αφορμή ήταν μια βολτούλα στα διπλανά blog και ειδικά το indieanapolis όπου και διάβασα μια (προ-ημερών) δημοσίευση όπου εκφραζόταν η λατρεία για το πρωινό του Λονδίνου (και σε μικρότερο βαθμό της Νέας Υόρκης). Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έχω να πάω δυο χρόνια στο Λονδίνο (με μια μεγάλη δόση ειρωνίας, από όταν ήμουν ακόμα στο στρατό) ή και οπουδήποτε αλλού εκτός Ελλάδας εδώ που τα λέμε. Όχι ότι την Ελλάδα την έχουμε γυρίσει πάνω-κάτω αυτά τα δυο χρόνια, η έννοια «διακοπές» έχει λάβει μια ελαφρώς τραγελαφική έννοια. Το ακόμα καλύτερο; Υπάρχει δυνατότητα για επιστροφή στο Λονδίνο και μάλιστα υπό αρκετά ιδανικές συνθήκες (Χριστούγεννα γαρ) αλλά οι πιθανότητες λένε ότι θα την χάσουμε λόγω εργασίας. Θυμάστε αυτό το παλιό ρητό που λέει: «όταν έχεις χρόνο, δεν έχεις λεφτά και όταν έχεις λεφτά, δεν έχεις χρόνο»; Η πραγματικότητα συχνά-πυκνά επιμένει να μας το θυμίζει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, βγάζοντάς μας παράλληλα και τη γλώσσα για να δείξει ότι το φχαριστιέται κιόλας. Οπότε, προς το παρόν, πρωινό στο σπίτι και ετοιμασία για δουλειά και ελπίδα ότι δεν θα μας γυρίσουν τα άντερα και σήμερα. Τα πλάνα για τις διακοπές; Σπίτι και η αγαπημένη μας ασχολία, να ατενίζουμε το ταβάνι χαρωπά.
Ένα από τα λίγα ωραία των ημερών έρχεται από την συνεχόμενη ακρόαση του «Mastermind». Πριν ξεκινήσει τις άναρθρες κραυγές και τα δοκίμια για το Deathspell Omega ο γνωστός ύποπτος, θέλω να μοιραστώ την επιφώτηση που έλαβα πριν μερικές μέρες όταν άκουγα το δίσκο, κατευθυνόμενος προς το Περιστέρι. Έχοντας συγκεντρωθεί στην ακρόαση του, το πρώτο μούδιασμα που ένιωσα την πρώτη φορά εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως. Δεν ξέρω αν ο Wyndorf ξανάρχισε τα ναρκωτικά ή αν επιτέλους βρήκε το δρόμο προς τη χαμένη του έμπνευση, αλλά οι μέρες του άψυχου «4-Way Diablo» φαίνεται να έχουν περάσει. Δεν ξέρω αν μπορεί να μπει και η λέξη «ανεπιστρεπτί» στην προηγούμενη πρόταση αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, το μέλλον μοιάζει ελαφρώς φωτεινό. Με κέρδισε ακόμα περισσότερα το ότι έχουν ρίξει λίγο τις ταχύτητες, ότι θυμήθηκαν τις λιγότερο rock ‘n’ roll μέρες τους, στράφηκαν και πάλι στην προ-Powetrip ψυχεδέλεια. Ο Wyndorf επίσης φαίνεται να ξαναβρήκε την ψυχή του, να βάζει πάθος πίσω από τους στίχους του και αν και δεν τους έχω στα χέρια μου, μου φάνηκε ότι άκουσα και μερικά αυτο-ειρωνικά σημεία. Η σημαντικότερη απόδειξη για το ότι αυτό το album είναι ΚΑΛΟ και όχι «τιμιο», «συμπαθητικό», «σέβεται το παρελθόν τους» και άλλα τέτοια κλισέ, είναι η όρεξη που είχα ακούγοντάς του να δω αυτά τα τραγούδια live και η απογοήτευση που θα νιώσω αν δεν περιλάβουν κάποια από αυτά σε τυχόν νέα περιοδεία (κάτι που την προηγούμενη φορά δεν με είχε απογοητεύση καθόλου, όταν αγνόησαν επιδεικτικά το προηγούμενο στο τελευταίο live τους). Δεν ξέρω αν θα καταφέρει κάποια στιγμή να μπει δίπλα δίπλα με τα μεγάλα album τους, αλλά αυτό έχουμε καιρό να το αποφασίσουμε. Μέχρι στιγμής, μου θυμίζει λίγο το «God Says No», αν και το «Mastermind» με κέρδισε πολύ πιο γρήγορα.
sonic death monkey 