paintin’ the fool
Θυμάστε πριν 4-5 ημέρες που μιλούσαμε για το πόσο ωραίο ήταν το «Steeple» των Wolf People; Ε λοιπόν 1-2 ημέρες μετά ανακαλύψαμε και ένα ξαδερφάκι του βάλθηκε να το συναγωνιστεί. Οι Warpaint λοιπόν είναι τέσσερεις κορασίδες από το μακρινό Los Angeles, που ξεκίνησαν με καλές γνωριμίες (παραγωγός του πρώτου ep του ήταν ο John Frusciante), με πρώην μέλη ανερχόμενες indie ηθοποιούς και με μια ατμόσφαιρα/αισθητική που μοιάζει να τις κάνει το νέο αγαπημένο συγκρότημα τύπων με μουστάκια και V t-shirts που πάνε σε συναυλίες Einsturzende Neubauten για να συζητήσουν για τη Lifo και να εκνευρίσουν τον Μανώλη. Μετά από όλα αυτά μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος γιατί ασχολούμαστε μαζί τους; Γιατί κυρίες και κύριοι, το πρώτο τους album, το «The Fool» (συμπαθήσαμε από τον τίτλο ακόμα), είναι μια από τις ωραιότερες μίξεις indie rock και 70s progressive psychedelia.
Αν μπάντες όπως οι Wolf People ακούγονται πιο originally retro, οι Warpaint καταφέρνουν να «διατηρήσουν τις pop ευαισθησίες τους» χωρίς να προδίδουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούν να πετύχουν. Τα τραγούδια του δίσκου είναι από τα καλύτερα δείγματα ψυχεδελικού, αλλά και πιασάρικου songwriting. Νομίζω ότι είναι εύκολο να γίνουν αναλογίες με τις Electrelane, ακόμα και για μένα ήταν από τα πρώτα πράγματα που πέρασαν από το μυαλό μου. Μέχρι ενός σημείου είναι δικαιολογημένες τέτοιες συγκρίσεις (και από μουσικής και από επιφανειακής πλευράς), αλλά όσες είναι οι ομοιότητές τους, άλλες τόσες είναι και οι διαφορές τους. Το κυριότερο είναι ότι οι Warpaint δείχνουν να απολαμβάνουν την vintage πλευρά της μουσικής τους και επενδύουν περισσότερο πάνω της. Επιλέγουν να διατηρούν μια ισορροπία που, στα αυτιά μου τουλάχιστον, τις κάνει αρκετά ξεχωριστές. Και εδώ που τα λέμε, τραγούδια σαν το «Set Your Arms Down» ή το «Shadows» δεν γράφονται καθημερινά.
Δεν ξέρω αν έχουν προλάβει να γίνουν το νέο μεγάλο όνομα της indie σκηνής, αν έχουν γίνει πιθανότατα το αξίζουν, απλά ελπίζω να συνεχίσουν να βγάζουν ωραίους δίσκους πριν την αναπόφευκτη φθορά. Βλέπω και στο site τους ότι πρόσφατα έκαναν και περιοδεία μαζί με τους School Of Seven Bells, πράγμα το οποίο θα ήταν κάτι που θα ήθελα να δω πραγματικά. Το τελευταίο album των School Of Seven Bells παρεμπιπτόντως είναι συμπαθέστατο, αλλά συνεχίζω να προτιμώ το προηγούμενο. Αυτά για τις Warpaint λοιπόν, ακούστε το δίσκο, πείτε και σεις πόσο σας αρέσει και πάρτε να δείτε και το «Wristcutters: A Love Story» να συζητάμε μετά για πρώην μέλη τους.
sonic death monkey 