sonic death monkey

Νομίζω πως ο δίσκος των Faust που ακούω πλέον περισσότερο από τους άλλοι, είναι τα ΒΒC sessions που έκαναν τα παλιά τα χρόνια στον John Peel. Οι γείτονές μου ξέρουν πια όλα τα χτυπήματα του Zappi στο «The Lurcher» και νομίζω πως με τον καιρό το συνήθισαν και τους αρέσει, αν και σας ομολογώ πως στο παρελθόν είχα δεχθεί πιέσεις για να βαράω το «Faust IV» γιατί προτιμούν το «It’s a Rainy Day, Sunshine Girl». Τις προάλλες τους έκανα τη χάρη, καθώς αποφάσισα να μοιραστώ με το τετράγωνο την (απλά υπέροχη..) συλλογή της Soul Jazz «Deutsche Elektronische Musik» που το έχει μέσα. Ένας περιληπτικός θησαυρός του σπουδαιότερου ίσως κινήματος που συνάντησε η rock μουσική ανά την εξέλιξή της. Θα ομολογήσω πως η χρησιμότητα μιας συλλογής με γνωστά kraut rock κομμάτια βρίθει κυρίως ιστορικής χρησιμότητος : Η πλήρης βιογραφική περιγραφή των ερεθισμάτων που είχαν οι συμμετέχοντες και η μετατροπή αυτών σε Σημασία. Για να καταλήξουμε στο εξής, το οποίο και σας αντιγράφω : «Some mighty loosely observe that 1977 also signalled the end of musical eras around the world as punk summarily demolished most of its stylistic predecessors. But in Germany punk was DAF and later EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN, groups clearly engaged in musical and electronic destruction and construction in the same manners as Faust and other groups featured here». Αυτό είναι ένα θα έλεγα ένα σημαντικό σημείο εκκίνησης. Μερικές φορές σκέφτομαι ένα ηλίθιο πράγμα, πως δηλαδή η δεκαετία των 80’s όφειλε σε αυτή των 70’s πολλά περισσότερα από όσα θα όφειλε κάποια άλλη στην αντίστοιχη προηγούμενή της και αυτό θα μπορούσα ίσως να το αιτιολογήσω, ή τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν θα μπορούσα. Είναι απλά μια αίσθηση, όλοι έχουμε αισθήσεις, τι να κάνουμε τώρα. Απλά οι Einstürzende Neubauten θαρρώ πως -μαζί με άλλους δυο-τρεις- υπήρξαν οι ιδανικοί ενωτές μερικών δεκάδων σημαντικών πεδίων της μουσικής, στο κατάλληλο μέρος αλλά και την κατάλληλη στιγμή. Και από τότε επέρασαν παιδιά τριάντα χρόνια, και το σάββατο πήγα αργοπορημένος στο μαγαζί όπου εορταζόταν με όλες τις τιμές η επέτειος αυτή του συγκροτήματος, και ας όψεται η Ανάσταση του Λαζάρου για αυτό, αλλά δυστυχώς βρέθηκα τελευταία στιγμή στην πόρτα και έμπαινα με ταχύτατες κινήσεις, ενώ ήδη άκουγα το «The Garden» από κάπου μέσα, και έτρεχα προς την είσοδο και εκεί απότομο στοπ. Ασφυκτικός κόσμος σε κατάσταση εκτεταμένης συγκεντρωτικής υστερίας και από μακριά οι Neubauten να με βάζουν βίαια στο κλίμα. Το party δεν χωρούσε άλλους καλεσμένους, αλλά ευτυχώς από κει πίσω είδα καλά και άκουσα καλύτερα. Τι είδα; Είδα έναν Blixa Bargeld έτοιμο να πεθάνει από στυλ και φινέτσα και όλα αυτά τα elegant, είδα τον Alexander Hacke σε μεταμφίεση τελειωμένου νταλικιέρη ανά τα Βαλκάνια με κολλημένο μουστάκι τελευταίου Nick Cave με τατουάζ μια κολλημένη άσπρη φανέλα. Τι άκουσα; Άκουσα το garden όπως προείπα, αλλά και ένα τεράστιο «Die Befindlichkeit Des Landes» όσο και ένα ανήκουστο «Νagorny Κarabach». Eπειδή έπαιξαν πολλά τραγούδια και επιπροσθέτως αν κερνάω με ένα επίθετο το καθένα (σε στυλ «το κλειστοφοβικό 1, το ανεπανάληπτο 2, το άπαιχτο 3, κλπ) θα είμαι ένας γραφικός τύπος, θα γίνει χύμα η δουλειά : «Let’s do it a Dada», «Installation no 1», «Dead Friends (Around the Corner)», «Von Wegen», «Grundstuck», «Haus der Luge», «Youme & Meyou», «Die Interimsliebenden», «Sabrina», «Unvollstandigkeit», «Susej» και φυσικά το «Silence is Sexy» το οποίο και οριοθέτησε θα έλεγα και ένα κάποιο Μέγιστο. Παραδόξως δεν άκουσα το «Ende Neu» στο setlist, ένα setlist από το οποίο σίγουρα ξεχνάω κάποια μέλη, ένα setlist το οποίο προσωπικά με άφησε ικανοποιημένο ελέω της Μεγάλης Απόδοσης των Neubauten. Μιας απόδοσης που κράτησε τρεις γεμάτες ώρες που μου φάνηκαν λιγότερες, περίπου μισή, διότι κάτι τέτοιες ώρες ο χρόνος περνάει κάπως πιο γρήγορα από τις άλλες. Ορισμένοι κάπως πιο δοσμένοι, με ενημέρωσαν πως ήθελαν άλλα τραγούδια, και εγώ τους πίστεψα. Αλλά αυτό που έβγαζαν στη σκηνή ήταν τόσο έντονο που πιστεύω πως θα άντεχα και αν έπαιζαν μόνο όλο το «Tabula Rasa». Φυσικά, σε ένα τόσο μεγάλο κοινό δεν θα μπορούσαν να μειοψηφούν οι καθυστερημένοι φίλοι μας. Σε ένα μικρό παρενθετικό κλίμα, στον χώρο συγκρούστηκε η Αίρεση της LiFo με την ελίτ της Athens Voice. Δεν μου αρέσει να αναπαράγω σε γραπτό λόγο τα όσα λέγονται υπό συνθήκες συζήτησης, γιατί νιώθω κάπως ηλίθιος ακριβώς τη στιγμή εκείνη που κάνω τη μεταφορά, αλλά δεν μπορώ να μην σημειώσω αυτό : Αν για κάποιο λόγο (πχ από μια βομβιστική επίθεση) η LiFo και η Athens Voice δεν κυκλοφορήσουν για ένα μήνα, θα γεμίσουν Όλες οι πλατείες του νομού Αττικής από τρομαγμένους ανθρώπους που δεν θα ξέρουν σε Ποιό hot-spot της Athens-by-Night να Πάνε το βράδυ του Σαββάτου. Τέτοια Καθοδήγηση δεν έχω ξανασυναντήσει Ποτέ στα εικοσιπέντε μου τα χρόνια. Για το σ/κ είχε Einstürzende Neubauten και φάτε τα, με τους διάφορους λοβοτομημένους να ουρλιάζουν «μπλίξαααα θεόςςς» την ώρα που ο τελευταίος τους τραγουδάει το SILENCE is sexy, τι ακριβώς δεν καταλαβαίνετε, που κολλήσατε, γιατί στο διάολο είστε παντού; Ο ίδιος ο Δαρβίνος θα απορούσε για την δυνατότητα ύπαρξης ζωής στο Πουθενά. Ακολουθώ την γραμμή πως τα ελληνικά free press είναι ένα κόλπο ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ για να αποβλακώσουν μέχρι τέλους την απαστράπτουσα ελληνική νεολαία. Και κλείνει η παρένθεση, γιατί τέλειωσε και η συναυλία και τι άλλο να πω και γω; Πως η μπάντα πουλούσε το σημερινό show σε usb stick προς 25 ευρώ; Δεν θέλω να το αναφέρω καν αυτό. Θα μπορούσα να σας περιγράψω καρέ καρέ το live και τις λαμαρίνες και τον εξοπλισμό και όλες όλες τις ατάκες, αλλά το αφήνω για τον άνθρωπο που θα γράψει την ιστορία τους. Γνώριζα πάντως εκ των προτέρων πως η πραγματικά ενδιαφέρουσα μέρα θα ήταν η δεύτερη. Λιγότερος κόσμος, καθήμενος, με documentary για το συγκρότημα στον προβολέα, και τον Blixa να βγαίνει στις 21:35 να ανακοινώνει το πως θα πάει η βραδιά. Θα πω την αλήθεια, μου είχαν ρίξει spoilers, σχεδόν ήξερα τι θα γίνει επακριβώς. Οι Neubauten έπαιξαν λίγο, αλλά ασχολήθηκαν κάπως πιο διεξοδικά με τραγούδια που είτε δεν είχαν πει ποτέ, είτε δεν είχαν πει για είκοσι χρόνια. Και όταν μια συνεχόμενη τετράδα από αυτά αποτελείται από τα «Total Eclipse of the Sun», «Armenia», «Seele Brennt» και «Sand», δεν μπορώ παρά να βγω στο δρόμο και να χτυπώ λαμαρίνες και γω. Για να πω και γω εναδυό χαρτογιακάδικα, οι Μεγάλοι Neubauten είναι εκείνοι του «Κollaps», του «Zeichnungen des Patienten O. T.» και του «Halber Mensch», albums της ένωσης εκείνης που λέγαμε στην αρχή, και υπήρξα τουλάχιστον κόκκος της άμμου, σκαλωμένος στο άβολό μου κάθισμα, έρμαιο της μουσικότητας εκείνης που κάνει τον κόσμο έρμαιο. Στα ουρλιαχτά, στις εκφράσεις του Blixa την ώρα αυτών, στις λαμαρίνες, στους ήχους, στους τρόπους από τους οποίους μπορεί να βγει μουσική από το μηδέν. Μόνο μεγάλες στιγμές σε μικρό σετ, που ακολούθησε ένας Blixa Bargeld σε solo spoken word/αυτοσχεδιασμών και stand up comedy που έσυρε πολλά στο διάβα του, από έγκυρα αντεθνικά momentum σε strategies against bad architecture, από πολιτικές ημιτοποθετήσεις περί κακής κατάστασης στην ελλάδα μέχρι τα ραδιόφωνα στην Φρανκφούρτη και τις άσπρες λωρίδες των αυτοκινητόδρομων αυτής. Σκαλωτικοί δρόμοι, έχω πάει. Σε κάποιο σημείο βέβαια συνειδητοποίησα πως έβλεπα έναν αξιαγάπητο τύπο να πίνει μαλαματίνα σε κολονάτο και να μου λέει πως ό,τι και να κάνω θα είμαι για πάντα ένας μικρός κακομοίρης έλληνας, και, σε μια δεύτερη παρένθεση, μου θύμισε έναν γηραιότερο συμπατριώτη του που με κοίταζε λες και ήμουν σκατά (βρε παιδιά) όταν στον Ανήφορό μου για το Κάστρο της Χαϊδελβέργης, ανάμεσα σε πουρνάρια και καταρράκτες μικρούς, τον ρώτησα τον δρόμο και του αποκάλυψα την καταγωγή μου. Η τότε συζήτηση περιορίστηκε στο να παραδεχτώ πως έχουμε κακή ομάδα στο ποδόσφαιρο, το οποίο και παραδέχτηκα επειδή έψαχνα απλά τον δρόμο μου, αλλά από μια γωνιά θα ήθελα να του μιλήσω για τον 9γκολσε10ματς fanis gkekas (και μετά μου λέτε για γερμανικό πρωτάθλημα..), απλά για την φάση. Ο τώρα μονόλογος του Blixa πάλι, ήταν κάπως πιο εύστοχος και κατάτι καυστικότερος, παρότι σε σημεία έσερνε λίγο αέρα_βερολίνου, ένα Βερολίνο που θα αγαπώ για πάντα μεν, αλλά θα εκνευρίζομαι και για πάντα με τον τρόπο που εισχωρεί σε κάθε (μα κάθε) σοβαροφανή κουβέντα περί ένδοξων ημερών, Τέχνης και Αρωμάτων. Παντού χωράει λίγο Βερολίνο όμως, ας είναι, «το διάβασα και στη LiFo», όπως κλεφτάκουσα και από τον απαραίτητο ηλίθιο που καθόταν από πίσω μου και φυσικά είχε έρθει για να μας πει τι διάβασε στην LiFo. O Blixa για σαράντα λεπτά ήταν γνήσιος entertainer και σε αρκετές στιγμές με έπιασαν τα γέλια κυριολεκτικά και όχι ψυχαναγκαστικά και ξέπνοα «βηκτικά» ώστε να ακουστεί σαν γέλιο. Ο άνθρωπος είναι ιδιοφυής. Η συνέχεια -τολμώ να πω- ήταν κάπως επουσιώδους σημασίας, αφού ηχητικά ήταν αναμεταξύ GY!BE και …David Shea και άλλων ξεχασμένων κυκλοφοριών της Staalplaat. Για να κλείσουμε αυτόν τον κυριακάτικο Θρίαμβο, θα ακολουθήσουν δύο βίντεΑ. Το πρώτο είναι ένα Μεγάλο Τραγούδι που μου χει φάει τη ζωή, ενώ το δεύτερο αποτελεί το λεγόμενο magnum opus των Einstürzende Neubauten, καλή απόλαυση, καλά να ‘μαστε.

~ από kiwiknorr στο 1 Νοεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized