sonic death monkey

Τι πιο ωραίο από μια εντυπωσιακή αρχή στην πρώτη ακρόαση ενός καινούριου δίσκου. Όταν αυτές οι πρώτες νότες που παίζουν μοιάζουν να πέφτουν ακριβώς στα σωστά σημεία για να σε κάνουν να κουνήσεις το κεφάλι σου με το ρυθμό ή να χαμογελάσεις σκεπτόμενος ότι κάτι κατάφερες να βρεις πάλι. Η πρώτη τέτοια αρχή που θυμάμαι να με έχει αφήσει ξερό στο σαλόνι του πατρικού μου να κοιτάω αποσβολωμένος το στερεοφωνικό ήταν το «Enchantment» των Paradise Lost, μόλις είχα γυρίσει σπίτι αφού είχα βρει το «Draconian Times» σε παρακμιακό Ηλιουπολίτικο δισκάδικο (το οποίο έχει κλείσει καμιά δεκαετία τώρα). Τώρα που το σκέφτομαι, δεν πρέπει να έχει ξεμείνει κανένα δισκάδικο στην Ηλιούπολη και πολύ φοβάμαι ότι πέραν του κέντρου και του Μοναστηρακίου, δεν πρέπει να έχει ξεμείνει κανένα συνοικιακό δισκάδικο πουθενά. Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας, εδώ μιλάμε για ξεκινήματα (πάλης και μη). Και εντάξει είναι δεδομένο ότι αρκετές φορές η συνέχεια δεν θα ήταν αντάξια της αρχής, ότι τελικά θα σε άφηνε με μια απογοήτευση ή ότι θα πάταγες το stop πριν καν τελειώσει ο δίσκος, αλλά εκείνη η αρχή είναι που είχε σημασία, που σου δημιουργούσε την ελπίδα ότι έχεις στα χέρια σου κάτι καινούριο που θα έρθει να κάνει αργότερα παρέα στα υπόλοιπα κολλήματά σου.

Η τελευταία αρχή ανήκει στο «Blank Page», το εναρκτήριο κομμάτι του «Blood Bunny/Black Rabbit» των Black Heart Procession. Τη συγκεκριμένη κυκλοφορία τη βάζω στο μυαλό μου ως συνέχεια του «In The Fishtank», όσο και αν διαφέρουν σε μουσικά στυλ. Και τα δυο τους βρίσκουν λίγο έξω από τα χωράφια τους, πιο ελεύθερους, να δοκιμάζουν άλλα πράγματα και να τους βγαίνουν. Μοιρασμένο ανάμεσα σε remixes από γνωστούς και μη (πιστεύατε ότι θα βλέπατε Lee Perry και Eluvium δίπλα-δίπλα) και καινούρια κομμάτια παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα καινούρια κομμάτια δεν θα τα χαρακτήριζες ως κλασσικά BHP αλλά εγώ τα αγαπάω ήδη, ενώ κατάφερνουν να ταιριάζουν και αρκετά με τα (ομολογουμένως) ετερόκλητα remixes. Επίσης μου θυμίζει ότι δεν έχω αφιερώσει και τρομερά πολύ χρόνο στο «Six», κάτι που πρέπει να διορθωθεί λίαν συντόμως.

Η νέα mini απογοήτευση της χρονιάς έρχεται από το «I, Vigilante» των Crippled Black Phoenix. Όχι ότι είναι κακό ή βαρετό album, αλλά ρε διάολε δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι βιαστήκανε για κάποιο απροσδιόριστο λόγο να το κυκλοφορήσουν, ειδικά μετά τον ογκόλιθο του «Ressurectionists/Night Raider». Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι απλά ωραίες συνθέσεις και οι χαριτωμενιές με διασκευές σε Journey δεν δημιουργούν ΤΟ αριστούργημα που περιμέναμε μετά τα δυο πρώτα. Συνεχίζω να τους αγαπάω, αλλά δεν θα το κρύψω ότι με αυτό υπήρξε το πρώτο καβγαδάκι στη σχέση. Ελπίζω σε γεμάτο πάθος συμφιλιωτικό σεξ, αλλά επίσης ελπίζω ότι δεν θα βιαστούμε να ξαναπέσουμε στο κρεβάτι.

Από την άλλη πλευρά, το «Hewers Of Wood and Drawers Of Water» ήταν ό,τι ακριβώς ελπίζαμε και περιμέναμε και με το παραπάνω. Επιστροφή στις πιο ορθές songwriting φόρμες μετά την αφηρημάδα του «Nebulous Dreams», έχουν αφήσει πίσω τους την ταμπέλα της απλά πολλά υποσχόμενης folk noir μπάντας του πρώτου ep τους και παρουσιάζουν κάθε φορά μια ελαφρώς διαφορετική πτυχή της μουσικής τους. Αρκετά όμοιοι με το παρελθόν για να είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά και αρκετά διαφορετικοί για να μην είναι βαρετά επαναλαμβανόμενοι. Στο καινούριο δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι η μάσκα που φοράνε είναι κατά το ήμισυ Mission και κατά το ήμισυ 16 Horsepower (Hussey vs Edwards?). Μπήκαν δυναμικά στην τελική ευθεία πάντως για να είναι στη λίστα στο τέλος του χρόνου.

Άκουσα και το «Away From The Haunts Of Men» που με έπρηζε ο Μανώλης σήμερα, στα πεταχτά ομολογουμένως. Αρεστό, αλλά όχι εντυπωσιακό, ήταν η πρώτη αίσθηση. Επειδή όμως έχω μια τάση να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα θα του δώσω κάποιες ακροάσεις παραπάνω, παρέα με το αγνώστων λοιπών στοιχείων «Evige Hvile» των Svart,Kaldt,Dod για να μη λέμε μετά ότι ξεχάσαμε και εντελώς το black metal.

Περιμένουν και άλλα να πάρουν σειρά, με κυριότερο όλων φυσικά, το «Mastermind» των Monster Magnet. To χω ακούσει μια φορά. Το φοβάμαι αυτό το album, δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω και πως να το κοιτάξω στα μάτια. Δεν νομίζω ότι θα αντέξω μια επανάληψη του οικτρού «4-Way Diablo», αλλά ακριβώς επειδή είναι οι Monster Magnet και με τους έρωτές μας οφείλουμε να είμαστε αυστηρότατοι και άτεγκτοι, δεν θέλω να αναγκάσω τον εαυτό μου να του αρέσει. Η πρώτη ακρόαση μου κόλλησε την ταμπέλα «τίμιο» στο μυαλό και αυτό δεν είναι καλό πράγμα. Γι’ αυτό θέλω να αποστασιοποιηθώ λίγο πριν αποτολμήσω να το ξαναπλησιάσω. Γενικά, φέτος ήταν αρκετά αυτά που μας άφησαν κάπως μουδιασμένους και δεν έχω συνηθίσει αυτή την αίσθηση. Και ας μην ξεχνάμε φυσικά ότι η μεγαλύτερη δοκιμασία που ακούει στο όνομα «Norrøn Livskunst» δεν έχει έρθει ακόμα. Εκεί να δείτε γλέντια.

Αλλά αυτά είναι άγχη και ανησυχίες για το μέλλον. Προς το παρόν απολαμβάνουμε το δεύτερο φετινό album των Wolf People και δεν μας νοιάζει τίποτα. (Δηλαδή μας νοιάζει που αύριο θα πρέπει να ξυπνήσουμε πάλι χαράματα να πάμε δουλειά, αλλά μας νοιάζει λίγο λιγότερο όταν ακούμε το «Steeple»). Τι ωραίο πράγμα τα 70s και τι ωραίο πράγμα η Jagjaguwar. Τέλος, φίλτατο αναγνωστικό κοινό αρχίστε να προσεύχεστε να κερδίσει ο μικρός Μανωλάκης το special lp των Svarte Greiner στην επικείμενη κλήρωση της Experimedia γιατί ποιος τον ακούει μετά.

Επίσης για όσους ενδιαφέρονται, το 1/4 του Sonic Death Monkey μαζί με έτερο επίτιμο μέλος θα βρίσκονται σήμερα το βράδυ πίσω από τα decks γνωστού μαγαζιού στην ευρύτερη περιοχή των Πετραλώνων, οπότε πάτε να πιείτε και ένα ποτάκι για μας που δε μπορούμε.

~ από KsDms στο 29 Οκτωβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized