sonic death monkey

Σήμερα είναι η μέρα που διαβάζω και ακούω μουσική. Θα εστιάσω στο δεύτερο. Δεν έχω πάρει ακόμα το τελευταίο WIRE, παρότι με έχουν ενημερώσει πως εμπεριέχει εξαιρετικό αφιέρωμα. Στο Wire λοιπόν, γνωρίζω πως θα διαβάσω για τον Thurston Moore μέσα. Ο άνθρωπος άμα εξαντλήσει τους γύρω καλλιτέχνες, θα κάνει split με τον εαυτό του. Και το Wire θα γράψει φυσικά για αυτό το album, σε αρκετά πολύπλοκα αγγλικά ώστε να μην πολυκαταλάβεις αν το έθαψε ή το γούσταρε. Τώρα, φανταστείτε ένα σύμπαν όπου δεν έχουν υπάρξει οι Sonic Youth, πως δεν το έριξαν ποτέ στη μουσική τα παιδιά, πως έγιναν διαφημιστές ή πλασιέ. Για τι θα έγραφε το Wire τότε; Ποιός θα ήταν ο αναπληρωματικός καλλιτέχνης; Παρένθεση, πόσο αστεία είναι η έννοια του αναπληρωματικού; Άκουγα τις προάλλες από μια τηλεόραση την έκφραση «αναπληρωματική miss Πελοπόννησος». Τι στο κέρατο σημαίνει αυτό; Ποιά η χρησιμότητα; Δηλαδή υπάρχει περίπτωση μια μέρα να χρειαστεί οπωσδήποτε (και άμεσα) η Πατρίδα τις υπηρεσίες της miss Πελοπόννησος και αυτή να μην μπορεί, και έτσι να επιστρατευτεί ευθύς η αναπληρωματική miss Πελοπόννησος να αναλάβει δράση; Στο Wire υπάρχει νόημα. Αν δεν ήταν οι Sonic Youth, θα ήταν οπωσδήποτε ο Robert Wyatt. Ξέρετε τον Robert Wyatt. Ήταν ο drummer των Soft Machine, που επίσης ξέρετε. Στη συνέχεια δημιούργησε το λεγόμενο «Robert Wyatt Effect» πέφτοντας μεθυσμένος από τον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας στην οποία γινόταν το party εκείνο στο οποίο. Από τότε, έμεινε μόνιμα καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Από το Robert Wyatt Effect προσβλήθηκε και ο Carl Michael Eide, όταν βούτηξε άφοβος και εκείνος στο κενό υπό παρόμοιες αρχικές συνθήκες. Κανείς από τους δυό τους δεν άγγιξε ή θα αγγίξει πια ξανά τύμπανα. Είναι θλιβερό γεγονός, και οπωσδήποτε κομβικό στη ζωή των, αλλά ειδικά για τον Wyatt, αναρωτιέμαι πραγματικά πως μπορεί να τον καθόρισε στη συνέχεια αυτό. Αρνητικά ή θετικά; Η προσωπική του καριέρα υπήρξε το λιγότερο αξιοζήλευτη, και αρκεί μια ματιά στη wikipedia για να δεις το χάος αυτής. Μια καριέρα στην οποία χώρεσε ο μεγάλος Pascal Comelade, οι Hot Chip, και εκατοντάδες άλλες αναζητήσεις και πειράματα. Η αφορμή μας είναι το νέο album «For The Ghosts Within» που έκανε με τον Gilad Atzmon στο σαξόφωνο όσο και την* Ros Stephen στο βιολί. Ένα album διασκευών σε Louis Armstrong, Thelonious Monk και Duke Ellington «για τις βροχερές δευτέρες που γράφουμε στο ίντερνετ». Επειδή αυτό όμως ομολογουμένως θα μπορούσαν να το προσφέρουν αρκετοί, εδώ θα προτείνω τον λόγο που το «For the Ghosts Within» ξεχωρίζει : είναι η μεγάλη φωνή του Wyatt. Είναι επίσης το προσωπικό στίγμα που γενικώς είναι Αδύνατο να περάσεις σε ένα «In a Sentimental Mood» ή ένα «Wonderful World». Είναι η συνεργασία του με την* παλαιστίνια ράπερ Shadia Mansour στο άκυρο «What are they now?», κομμάτι αφιερωμένο στα αιωνίως αυξανόμενα θύματα της λωρίδος της Γάζας. Είναι άρα και ο ξεκάθαρος πολιτικός χαρακτήρας αυτού του εγχειρήματος. Ξεχωρίζει για αυτά. Πέρα από αυτά, έχει και τεχνικά χαρακτηριστικά, όπως πως υπάρχει εδώ απόλυτη ευλάβεια στα πρωτότυπα, πως το σύνολο είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένο και ο ήχος γεμάτος, ενώ η φωνή του Robert Wyatt ξαναμπαίνει εδώ. Ο άνθρωπος το νιώθει, και χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του, καταφέρνει και εδώ να με κερδίζει, παίζοντας απλά «μεγάλες στιγμές της jazz», της οποίας επίσης δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός. Εικάζω πως για τους πιουρίστες της jazz το «For the Ghosts Within» ίσως θα έπρεπε να χαρίζεται στην Πίστα ή να παίζει σε παντοπωλεία (ούτε καν σε ασανσέρ_σουπερμάρκετ), αλλά εδώ που τα λέμε είναι πιουρίστες της jazz και ποιός ενδιαφέρεται. Η μουσική κερδίζει και τι φωνάρα έχει ο Robert Wyatt ρε παιδιά.

Σε άλλα μουσικά νέα, ζω για να ξανακούω το «H’Art Songs» του Moondog τα βράδια, επανακυκλοφορεί σε βινύλιο το «Golem» των Sand και είμαι Ευτυχισμένος που υπάρχει η Rotorelief, κάνω μεγάλη επανάληψη στο τελειωμένο «Mekanik Destruktiw Kommandoh» των Magma όσο και στο «Halber Mensch» ενόψει συναυλίας, οι Deathspell Omega δεν ξεφεύγουν από το Fas-Ite μοτίβο στο κομμάτι που διέρρευσε, και η τριλογία θα κλείσει Επιβλητικά το λιγότερο, ενώ δεν ξέρω αν σας είπα, θα κερδίσω το βινύλιο του Svarte Greiner στον διαγωνισμό της experimedia. Το έχω αποφασίσει.

Και μια αγγελία. Αν κάποιος αναγνώστης αποφάσισε πως βαρέθηκε το LP «Fantasma Parastasie» των Aidan Baker και Tim Hecker, παρακαλείται να επικοινωνήσει με τη διεύθυνση.

~ από kiwiknorr στο 18 Οκτωβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized