Inside
Είναι εφτά χρόνια, αλλά προσπαθώ να αποφασίσω αν στην πραγματικότητα ήταν την προηγούμενη βδομάδα ή πριν καμιά δεκαπενταετία, όταν έβλεπα για πρώτη φορά στην τηλεόραση (υποθέτω σε καμιά ξεχασμένη βραδινή ζώνη του MAD το «Eye for an eye». Μουσικά και αισθητικά ήταν ένα αρκετά μεγάλο shock. Ας είμαστε ειλικρινής και ας βγάλουμε το καπέλο στους 2 Unkle, του «Never Neverland». Ιδιοφυείς παραγωγοί αλλά και συνθέτες, έφτιαξαν ένα υπερπλήρες album, ηλεκτρονικό αλλά γεμάτο ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, με τα ωραία samples του, παντός καιρού, χώρου και διαθέσεων. Και φυσικά το «Eye for an eye» είναι όντως μόνο η αρχή στο album. Περιέχει και ακόμα καλύτερα κομμάτια αλλά οπτικά είναι από τα λίγα παραδείγματα που το video έχει γίνει ένα με το τραγούδι. Εντάξει μετά μάθαμε και το «Psyence Fiction» και τον DJ Shadow και τα λοιπά. Όχι ότι τα μετέπειτα album δεν μου άρεσαν (με την εξαίρεση του βαρετού τελευταίου) αλλά το «Never Neverland» θα είναι για πάντα ΤΟ album στο μυαλό μου. Και για να πω και την αλήθεια τους προτιμούσα όταν ήταν πιο ηλεκτρονικοί και λιγότερο rock και ας μην τους είχα συνδέσει ποτέ με clubs και λοιπές ασχολίες. Πόσο λιώσιμο είχε φάει όμως εκείνο το «Inside» για κάτι μήνες..
Παρόμοιο shock ήταν και η πρώτη θέαση του video του «Again» των Archive. Δεν θα το παίξω true-τους-ακούω-από-το-δεύτερο-rehearsal οπαδός, καλό χρυσό το «Londinium» αλλά και εγώ με τον κοσμάκη τους έμαθα (για να το παίξω και λίγο cool τυπάκι πάντως, δεν θυμάμαι όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το video του να είχε γίνει τόσος σάλος. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό ήρθε λίγους μήνες μετά – ή ίσως αυτό είναι η ψευδαίσθηση του wannabe ελιτιστή μέσα μου). Αυτούς όμως σε αντίθεση με τους Unkle τους παράτησα σχετικά γρήγορα, περνώντας από το «Londinium» στο «Noise» αλλά σταματώντας εκεί. Οι μετέπειτα προσπάθειές τους με άφησαν αδιάφορο και δεν τους αφιέρωσα ιδιαίτερο χρόνο. Θα ομολογήσω πάντως ότι στις πρώτες ακροάσεις χασκογέλασα αρκετά με τους έξυπνα χαζούλικους στίχους του «Fuck You». Θα ήθελα να πιστεύω μέσα μου ότι έκαναν και λίγο χαβαλέ με αυτό το κομμάτι.
Σε παρόμοιες αναμνήσεις πάντως θα βάλω και το «Lightbulb Sun», με το repeat να κολλάει στο «Shesmovedon». Θυμόμαστε αλλά δεν αναπολούμε, αλλά βγάζω το καπέλο στην αρχοντιά που βγάζει αυτό το κομμάτι. Πάντα θα διαθέτω μια ιδιαίτερη αγάπη και προτίμηση στα τραγούδια που κρατάνε το κεφάλι τους ψηλά. Μπορεί να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς σκέφτεται ο Wilson και αφιερώνει χρόνο σε επίδοξους Σουηδούς συνθέτες ή γιατί έχει ψιλοκόψει και τα project τελευταία (εντάξει μαλακίες λέω εδώ, από ότι βλέπω τώρα μέχρι και τους Incredible Expanding Mindfuck ξέθαψε φέτος), αλλά ούτε καν οι ορδές βαρετοβλαμμένων progressive οπαδών δεν θα μας κάνει να τους αντιπαθήσουμε. Του συγχωρούμε ακόμα και τους ανεκδιήγητους Blackfield. Του συγχωρούμε μέχρι και το γεγονός ότι έκοψε χρόνο από τους Van Der Graaf Generator τότε στο Λυκαβηττό (σε αυτές τις περιπτώσεις δεν βγαίνεις να παίξεις, αφήνεις τους άλλους να παίζουν τρεις ώρες και μετά μια ώρα τα προσωπικά του Hammill).
Και μια που μιλούσαμε για εμμονές την προηγούμενη φορά, έχουμε κανονίσει ήδη τι θα κάνουμε στις 14/11 του φετινού χρόνου. Αρχίσουμε να προσευχόμαστε ότι θα ακούσουμε και αυτό:
sonic death monkey 