blue sky water white black death
Η εναλλαγή μαύρης βροχερής μουντάδας και ήλιου με βροχή είναι εξαιρετικό φαινόμενο, καθώς κάτι τέτοιες ώρες μπορεί κανείς να παρατηρήσει το ουράνιο τόξο, φαινόμενο όμορφο. Το πρόβλημα είναι πως ποτέ δεν ξέρεις τι να φορέσεις, μιας και όταν ντυθείς ελαφρά θα αποφασιστεί παγετώνας, ενώ άμα βάλεις εκείνο το κάτι παραπάνω για το κρύο, θα υποστείς την χαριτωμένη θερμοπληκτική υγρασία σάουνας που πάντα ήθελες στο μπάνιο σου, όταν έξω βρέχει καταρρακτωδώς και εσύ είσαι Μέσα, Εντός, και Κοροιδεύεις αυτούς με τις εφημερίδες στο κεφάλι που τρέχουν μεταξύ της δεύτερης και τρίτης γουλιάς γαλλικού καφέ που πίνεις δίπλα στο παράθυρο, απολαμβάνοντας το τσιγάρο σου. Παρατηρήσατε πως έπεσε η τιμή μερικών τσιγάρων; Που λέτε αυτή ακριβώς η κατάσταση με τις εναλλαγές της, ορίζει το ιδανικό κλίμα. Δηλαδή, μιλώντας κάπως αλλοπρόσαλλα, αν μπορούσα κάπως να σταθεροποιήσω τις καιρικές συνθήκες, θα το έκανα σε αυτές, και θα ήταν κάθε μέρα έτσι, και δεν θα ξαναέβλεπα χιόνι ή ήλιο, αλλά σιγά το πράγμα. Παλιότερα προσπαθούσα να εντοπίσω μια περίοδο της ζωής μου κατά την οποία θα ήθελα με παρόμοιο τρόπο να «παγώσω» την ψυχολογία μου ώστε να μείνει για πάντα έτσι, αλλά πάντα κάτι έλειπε και δεν άνοιγα στον τύπο με τα κοκκινομπλέ χάπια που βάραγε την πόρτα. Με τον καιρό είναι κάπως πιο εύκολο φυσικά, καθώς με τέτοιο καιρό κάποιοι άνθρωποι είμαστε συνήθως αισθητά πιο ευδιάθετοι από ό,τι άλλοτε, οπότε ίσως θα πρέπει να κεντράρω τους οκτώβρηδες για να βρω το κόλπο της ψυχολογίας. Ακόμα και έτσι, όλα είναι εξ ορισμού ανάποδα και υπεύθυνη είναι φυσικά η κβαντική αιτιότητα των υπερχορδών. Μικρός που λέτε, όπως ίσως και όλα τα παιδιά, νόμιζα πως η αρχή του ουρανίου τόξου είναι μια μεγάλη πολύχρωμη λίμνη, και πως στον βυθό της λίμνης αυτή είναι ο θησαυρός. Μεγάλος πια, ξέρω πως υπάρχει αυτή η λίμνη, και είναι πιο πολύχρωμη από ποτέ καθώς είναι γεμάτη από λαμπρά τοξικά λύματα, χιλιανούς μεταλλωρύχους, mp3 players, ψυχές, αγάπες, ελπίδες και γίνεται πάλι ουράνιο τόξο και το βλέπω τώρα που σας γράφω και είναι όμορφο φαινόμενο όπως προείπα. Βρίσκω μουσική και δεν είναι ευχάριστη, διότι αν ήταν τέτοια θα πίναμε ισπανικό τσάι ινδοκάρυδο στο Floral και θα ακούγαμε Μανουτσάο.
Το album των ημερών είναι…..δεν είναι ακόμα γιατί πρόλογος : Xiu Xiu ακούτε και αγαπάτε, διότι πολλά και ωραία albums ημιπερίεργου ψιλοavantgarde με ωραίες μελωδίες, πνευματικό τέκνο του Jamie Stewart, ανθρώπου που μεγάλωσε σε μουσική οικογένεια και αυτό σίγουρα του έκανε καλό. Σίγουρα θα τον κατατάξω στους indie τύπους. Ωραίο φετινό album με τίτλο «Dear God, I Hate Myself», και για να το λέει, έτσι θα είναι. Οι Shearwater είναι επίσης κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι από το Τέξας, από όπου και ηχογραφούν από το 2001. Τους έμαθα μόλις πρόπερσι και τα δύο albums τους που άκουσα («Rook» και «The Golden Archipelago») είναι τα ψαγμένα cool albums εκείνα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να θεωρηθούν το next big thing των indie τύπων που ψάχνουν next big things αντί να ακούνε μουσική. Ας είναι καλά οι μαλακίες που ανακαλύπτουν. Θα σας πω εγώ μια μαλακία που ανακάλυψα, την εξής μία. Κάθε χρόνο μαζεύονται οι μουσικοί και αποφασίζουν πως κάθε χρονιά θα αναλαμβάνει κάποιο συγκρότημα να γράψει Το Μεγάλο Album που σώζει τις ψυχές των ανθρώπων για ένα έτος. Το έκαναν οι Portishead πρόπερσι, οι Coil το 2005, οι Ulver πριν τρία χρόνια, o Scott Walker πριν τέσσερα, οι This Immortal Coil πέρσι, ενώ φέτος παρότι είμαι πεπεισμένος πως ήρθε η σειρά των Swans με το συγκλονιστικό δίσκο που έκαναν, ξαφνικά έρχονται ανταγωνιστές της πρωτιάς, και είναι οι Xiu Xiu με τους Shearwater παρέα, ως Blue Water White Death, σε ένα αριστουργηματικό ομότιτλο album που περισσότερο από όλα μου φέρνει σαν φάντασμα του Scott Walker στις παλιές του μέρες, με τον σημερινό του ήχο, σε σαφώς πιο γήινα πλαίσια. Όπως και για τους Xiu Xiu, των οποίων το όνομα προέρχεται από ένα κινέζικο φιλμ του 1998, έτσι και οι Blue Water White Death δανείζονται το όνομά τους από την ομότιτλη ταινία του 1971, και όπως λέει η εταιρία τους «As Blue Water White Death, the two conjure music that, like the underwater world of the ocean, is dually ominous and serene, and fittingly, considering the band’s namesake plunges boldly into new sonic territories.». Δεν θα περιγράψω κάτι άλλο, παρά θα υπερθεματίσω πως για φέτος είναι Υποψήφιοι και πως έχω πάθει άλλο ένα μουσικό σοκ. Επίσης, ουδεμία σχέση έχουν με τους συμπαθέστατους indie τύπους Blue Sky Black Death. Τσεκάρετε και το «Third Party» των τελευταίων, ποτέ δεν ξέρετε.
Δικό σας εξώφυλλο Blue Water White Death, και το link για την εταιρία τους, αν θέλετε να στηρίξετε και εμπράκτως, προσωπικά δεν έχω φράγκο, αλλά θα. Μόλις δημοσιευτεί το παρόν.
Γίναμε και φέτος
sonic death monkey 