…and then you die
Αυτό το post ξεκίνησε ως post ασύλληπτης γκρίνιας για το χάλι των τελευταίων ημερών. Συνειδητοποιώ όμως ότι αυτό το blog δεν το χουμε για να γκρινιάζουμε γιατί πήζουμε στη δουλειά ή γιατί μας κοροϊδεύει το σύμπαν. Εξάλλου, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε ξανασκεφτεί και θα τα ξαναπούμε και στο μέλλον. Είναι και αυτή η υγρασιοζέστη που δεν μας αφήνει να χαρούμε τη συννεφιά μας που σε εξαντλεί ακόμα περισσότερο. Προσπάθεια για χαλάρωση εδώ και κάποιες ώρες και αναζήτηση της κατάλληλης μουσικής για να κολλήσει με την ατμόσφαιρα. Μίγμα «θέλωνατασπάσωόλα» με «βαριέμαινασηκώσωτοχέριμου». Αναρωτιέμαι πραγματικά τι θα ταίριαζε σε αυτή την περίσταση. Μια απόπειρα για ραδιόφωνο δεν απέδωσε καρπούς, καθώς ο Εν Λευκώ αυτή την ώρα έβαζε κάτι ανεκδιήγητα latin funk χαρουμενιάρικα που, να με συγχωρέσετε, ποτέ δεν άντεξα και που, οι πιθανότητες λένε, ποτέ δεν θα αντέξω. Μια γρήγορη ματιά στα περιεχόμενα του εδώ σκληρού δίσκου (έχετε παρατηρήσει πως κάθε φορά που κάθεσαι σε ξένο υπολογιστή, αδυνατείς να βρεις τη μουσική) αποκάλυψαν περίεργες εναλλακτικές λύσεις που δεν μου ταίριαζαν απόλυτα. Αυτή τη στιγμή ακούω το περσινό album του Detritus, το «Things Gone Wrong» και προσπαθώ (μάταια) να θυμηθώ αν το είχα ακούσει και πέρυσι. Δεν μου κάνει κλικ. Θα ζητήσω συγγνώμη από τον κατά τ’ άλλα συμπαθή Detritus. Κάπου όμως τώρα βλέπουμε λίγο πιο πάνω στο winamp μια συλλογή του Joe Cocker. Δεν μπορώ να αντισταθώ στην ωραιότατη διασκευή στο «First We Take Manhattan», ενώ οι πιθανότητες λένε ότι σε μια αποπνικτική ημέρα στα μέσα του Οκτώβρη, ακόμα και το «Summer In The City» μπορεί να ακουστεί ταιριαστό. Είναι κάπως το γελοίο το γεγονός ότι αυτή η χώρα, ούτε το φθινόπωρό σου δεν σε αφήνει να ευχαριστηθείς.
Έλεγα ότι η μια συναυλία που ήταν σίγουρο ότι θα πάω αυτή την εποχή, ήταν η επιστροφή των Colour Haze στο An μετά από δεν θυμάμαι και γω πόσα χρόνια. Τελικά όντας απόλυτα πιστός στη συνέπεια που με διακρίνει τα τελευταία χρόνια (ειδικά σε αυτά τα θέματα) και αυτό έχει μπει σε αμφιβολία. Γελάω και γω ο ίδιος με τον εαυτό μου μερικές φορές, μη νομίζετε. Την σειρά του Joe πήρε το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά θεωρώ πολύ δύσκολο να αντέξω να ακούσω ολόκληρο δίσκο του αυτή τη στιγμή. Αυτό που μοιάζει κατάλληλο να με ηρεμήσει όμως φαίνεται να βρίσκεται στη γλυκύτητα του «On The Other Side Of The World» του Tom Waits και αυτομάτως μου θυμίζει ότι πρέπει να ξαναδώ σύντομα το «Night On Earth». Χτες σε μια συζήτηση συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να πάω σινεμά. Μαζί με την συνέπεια για τους Colour Haze, μπορείτε να βάλετε και την απόφασή μου να μην χάσω με τίποτα το «Nord». Ας ελπίσουμε τώρα ότι θα υπάρχει torrent με υπότιτλους. Κάπου είδα και ότι έβγαλε καινούρια ταινία ο δημιουργός του «Kitchen Stories». Φυσικά πλέον δεν υπάρχει και ιδιαίτερος χρόνος για ταινίες και ακόμα και για μουσική, αλλά μπορούμε πάντα να ελπίζουμε.
Η Τετάρτη ήταν πάντα κάπως διφορούμενη μέρα. Ακόμα και όταν οι συνθήκες της ήταν πολύ καλύτερες από αυτές της σημερινής. Αρκετά μέσα στη βδομάδα για να αρχίσεις να νιώθεις την κούραση να βγαίνει, αλλά όχι αρκετά κοντά στο Σαββατοκύριακο για να σε ενθαρρύνει η ανυπομονησία της Παρασκευής (ή όπως τα έχουμε καταφέρει τώρα τελευταία με τη δουλειά) του Σαββάτου. Και αυτός ο πούστης ο McRae δεν λέει να βγάλει κανένα δίσκο της προκοπής να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές τώρα που μικραίνουν οι μέρες. Τι να σου κάνει και αυτό το «Ghost Of The Shark». Οι απόπειρες των Paperboys μου φαίνονται ακόμα ημι-αστείες και ας προσπαθεί φιλότιμα εκείνο το (σαμπλαρισμένο;) σαξόφωνο στο βάθος του «One Day». Αν το βάλεις δίπλα στο «Don’t Test/Wu Stallion» των Suga Bang Bang οι συγκρίσεις δεν ξεκινούν καν. Για δες όμως που σήκωσε ένα αεράκι και η ελπίδα της ψύχρας το βράδυ παραμένει ζωντανή.
Είναι δεδομένο ότι δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από τις εμμονές μας. Πιστεύω ότι μέχρι ενός σημείου απολαμβάνουμε να καθοριζόμαστε λίγο από αυτές. Σημείωση να θυμηθώ να ψάξω περισσότερα τα έργα του Mahler.
Και για να καληνυχτίσουμε, σας αφήνουμε με κάτι παλιό και κλασσικό
sonic death monkey 