freedom
Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ποιο είναι το νέο της ημέρας. Ο Solomon Burke αποφάσισε ότι αρκετή μουσική έβγαλε από μέσα του και είπε να πάει κάπου αλλού. Υποθέτω ότι θα έπρεπε να έχουμε συνηθίσει όσο μεγαλώνουμε να συμβαίνουν αυτά, αλλά παραμένει λίγο περίεργη η αίσθηση του να διαβάζεις για το θάνατο κάποιου ανθρώπου που μπορεί να μην ήταν άμεσα κομμάτι της ζωής σου, αλλά είχες περάσει αρκετές ώρες μαζί του. Δεν θα το παίξω μεγάλος οπαδός του, δεν είμαι αρκετά hip για να τον έχω μάθει από παλιά ή από τους πρώτους του δίσκους. Η γνωριμία επήλθε κάπου ανάμεσα στην επιμονή του Rob για την αξία του και στην κυκλοφορία του «Don’t give up on me». Ευκαιρία να πάρω επιτέλους και εκείνα τα πρώτα, ώστε να μπορώ να το παίζω με άνεση hip από εδώ και πέρα. So long, Sol.
Αυτές τις μέρες διαβάζω και το «Lowside of the road», μια από τις βιογραφίες του Tom Waits, δυστυχώς μη εγκεκριμένη από τον ίδιο. Όταν διάβασα το γεγονός αυτό στον πρόλογο, αναρωτήθηκα κατά πόσο έχουμε δικαίωμα να διαβάσουμε κάτι τέτοιο ή να κάνουμε κάποιους να κερδίσουν χωρίς να έχει δώσει την άδειά του ο ίδιος. Υποθέτω ότι είναι κάπως άβολο να ξέρεις ότι το αντικείμενο αυτών που διαβάζεις θα προτιμούσε να μην το κάνεις. Ευτυχώς ο συγγραφέας καταναλώνει απείρως περισσότερο χρόνο να μιλάει για την μουσική και τη δημιουργία της, παρά για τις ιδιωτικές λεπτομέρειες του ίδιου του Waits (όχι οτι δεν τον σχεδιάζει ως άνθρωπο, από τη στιγμή που η ζωή του καθορίζει και τη μουσική του). Μιλάει ωραία για τη μουσική, έχει ενδιαφέρον να διαβάζεις για τη δημιουργία μερικών από τους αγαπημένους δίσκους σου, και ευτυχώς αποφεύγει (τις περισσότερες φορές) την ανάλωση σε «ζουμερά» στιγμιότυπα. (Σημείωση: Να θυμηθώ να περάσω το «Swordfishtrombones» στο mp3 player). Περιμένω να δω πάντως και την περιγραφή των πρόσφατων χρονων. Μέχρι στιγμής μόλις κυκλοφόρησε το «Bone Machine».
To Sonic Death Monkey εύχεται και για μια ακόμη φορά χρόνια πολλά και ευτυχισμένα στην αγαπημένη του κάτοικο Γερμανίας, ακόμα και όταν το 50% κάνει περίεργες μουσικές αγορές για την περίσταση. Μπορεί οι υπόλοιποι να τίμησαν περισσότερο την γιορτή, αλλά θα φροντίσω την επόμενη φορά να τους ξεπεράσω. Και για να μην ξεχνιόμαστε:
Οι μουσικές μου εξορμήσεις τις τελευταίες μέρες δεν ήταν και πολύ συναρπαστικές. Μάλλον το τέλος Σεπτεμβρίου/αρχές Οκτωβρίου δεν ήταν πολύ θετική περίοδος. Το τελευταίο Black Angels δεν με ενθουσίασε, το Qemists είναι μάλλον απογοητευτικό, ακόμα και το καινούριο των Circle δεν με συγκλόνισε. Στην ίδια κατηγορία Tricky και Legendary Pink Dots (αν και με τους τελευταίους δεν μπορώ παρά να συγκινηθώ λίγο καθώς είχα πολυυυύ καιρό να τους ακούσω). Η μετά-Monade solo απόπειρα της Laetitia Sadier αρκετά αδιάφορη, ενώ ακόμα και το φρέσκο ep των Boris με τον Ian Astbury δεν ξεπερνά τα όρια του απλά συμπαθητικού. Δεν ξέρω τι έχουν πάθει όλοι ή αν απλά εγώ είμαι σε περίεργη διάθεση. Μόνη εξαίρεση το πολύ ωραίο «Singing Ax» του J. Tillman (δεν το ξερα καν οτι έβγαζε καινούριο) και, σε μικρότερο βαθμό, το καλογραμμένο «Epic» της Sharon Van Etten. Οι ελπίδες μου εναποτίθενται στο καινούριο Mirror of Deception, μπας και μας θυμίσει τις metal μέρες μας, μαζί με το ομορφότατο «Warp Riders» των The Sword.
Επιτέλους έβαλε κρύο, βγάλαμε κουβέρτες, μπορεί η δουλειά να μη μας αφήνει να τις απολαύσουμε όσο θα θέλαμε, αλλά τουλάχιστον είμαστε στην εποχή μας πλέον. Σιγά σιγά θα θυμηθούμε και τις πιο χειμωνιάτικες συλλογές μας για να ξεσκουριάσουμε και κάπως. Προς το παρόν, adieu.
sonic death monkey 