…of.the.WI-CKED!
Νύχτα. Γυρίζοντας στο σπίτι, πριν καν βγάλω το -σίγουρα ιδιαιτέρως αρωματικό- t-shirt μου, αλλά και τα υπόλοιπα ρούχα, ψάχνω να βρω το cd των Apollyon Sun διότι έχω ανάγκη να ακούσω και το SUB απόψε. Το βρίσκω και μεταπηδώ απευθείας στο Concrete Satan και ψάχνω να δω τι είδους deja vu υπήρξε απόψε νωρίτερα. Όλο το βράδυ θα παίζει το SUB. Βρίσκομαι ακόμα σε μια περίεργη κατάσταση. Φαντασιωνόμουν (σαν παλαβός φαντάζομαι) ritual κλείσιμο με Synagoga Satanae, γιατί το εν λόγω μηδένισε καθετί doom είχα ακούσει ως τότε, καθώς και επειδη εκείνο το MONOTHEIST όρισε ακαδημαϊκά το νόημα του οποιουδήποτε reunion. Επιπροσθέτως, όταν στην Γερμανία παλιά είχα δει ένα κλείσιμο τέτοιο (ένα και δύο), και ζημιά, το περίμενα καρτερικά και σήμερα. Ταίριαζε και χρονικά, διότι οι TRIPTYKON είχαν ήδη παίξει ένα υπερπλήρες σετ. Παίζει όλο το Synagoga Satanae, ίσως όχι με όλη του τη μεγαλοπρέπεια αφού έλειπε ο Martin Eric Ain, αλλά όπως και αν παιχτεί αυτό το κομμάτι εγώ έχω θέμα ακινησίας άκρων, μεγάλο θέμα, θα το κοιτάξω. Το έπαθα μόλις ο drummer σηκώθηκε όρθιος και επιχείρησε τα πρώτα βαθιά κτυπήματα. Μόλις τελείωσε όλο αυτό το doom παραλήρημα, έκανα να αναπνεύσω, μπορούσα ακόμα, καλό νέο, αλλά ο Thomas Gabriel Fischer επέλεξε να έχουμε για κλείσιμο ένα ωραιότατο και γεμάτο The Prolonging. Μεγαλοπρεπές κλείσιμο is μεγαλοπρεπές κλείσιμο. Νωρίτερα, το κοινό αντιδρούσε ανάλογα με τι άκουγε. Σοβαρά αυχενικά θέματα στα διάφορα Necromantical Screams, Dethroned Emperor, δέος με Babylon Fell (είχα απωθημένο κάτι λίγο από το μεγαλύτερο του album), και απαραίτητες σφαλιάρες με Circle of the Tyrants, The Usurper. Τα καλύτερα riffs που γράφτηκαν ποτέ. Τα «Goetia» (τεράστιο τραγούδι) και «Abyss Within My Soul» μου έδειξαν ξανά τον λόγο που οι TRIPTYKON δεν είναι το αχρείαστο νέο project του Warrior. Ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα κάνει τέτοιο. Επίσης, Θυμάστε που σας είπα πως το Synagoga Satanae είναι ό,τι πιο doom θα φανταστείτε; Ψέματα σας είπα. Η νέα εκτέλεση του «Procreation of the Wicked» είναι. Ο όγκος που βγάζει πλέον στον ήχο του, είτε με τους CELTIC FROST προ τετραετίας, είτε με τους TRIPTYKON τώρα, είναι Αξιοσημείωτος και κάνει μια φοβερή αντίθεση με «αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε τους Celtic Frost». Αυτό το ένα πράγμα «που σκεφτόμαστε» έχει αποκτήσει αρκετές διαστάσεις και μαντεύω πως θα αποκτήσει και άλλες. Οι Celtic Frost είναι πολλά πράγματα μαζί, ένα εκ των οποίων είναι οι TRIPTYKON. Οι τελευταίοι είναι η νέα μπάντα του Thomas Gabriel Fischer, ανθρώπου για τον οποίο έχω βαρεθεί να ψάχνω κατάλληλα λόγια να γράφω. Ο άνθρωπος υπήρξε το μεγαλύτερο ποσοστό του κινήματος του metal, από τότε που ασχολήθηκε για πρώτη φορά να κάνει εκεί κάτι κασσέτες με τους Hellhammer. Δεν κλείνω το διάστημα, επειδή εκείνο το «Nekronomikon» δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στις μερούλες μας, στον κοσμάκη που ζούμε. Το EPARISTERA DAIMONES ήρθε για να λύσει μερικές απορίες που είχα στο μεσοδιάστημα μεταξύ αυτού και του MONOTHEIST. Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να ακούω εκείνο το PROTOTYPE demo των CELTIC FROST του 2002, που είχε ολοκληρωμένα (ή όχι) κομμάτια που θα έμπαιναν (ή δεν θα έμπαιναν) στο MONOTHEIST. Κάποια από αυτά βρίσκονται μόνο εκεί, και μαζί με το «Flesh» cd-r των APOLLYON SUN αποτελούν όλες τις ιδέες που ο Warrior έκλεινε στο συρτάρι και χρησιμοποίησε ή θα χρησιμοποιήσει στο μέλλον. Ας πούμε το «November» ντύθηκε «Obscured» και κατέληξε στο MONOTHEIST, το ίδιο έπαθε το «The Dying I» σε «Drown in Ashes» ενώ το «Relinquished Body» μεταμορφώθηκε σε «Myopic Empire» και το λατρεύουμε στο EPARISTERA DAIMONES. Μου αρέσει ιδιαίτερα η ιδεολογία του Tom να πειράζει και να μετασχηματίζει ιδέες που μπορεί να είχε από το 1990 με σκοπό να τις φέρει στο σημείο που θέλει και να τις χρησιμοποιεί Όποτε και Αν. Στο PROTOTYPES θα βρείτε μέσα και αγνό «get wicked» hip hop με procreation of the wicked ρίμα. Μάλλον δεν σκόπευε να διαρρεύσει ποτέ αυτό το demo. Οι Anaal Nathrakh πάλι, έχουν μόλις κατέβει από τη σκηνή του Κυττάρου που είναι ωραίος χώρος. Τριακόσια άτομα περίπου, που στο An θα είχαν πρόβλημα και στο Gagarin θα έπαιζαν ποδόσφαιρο. Μου είχαν πει πως οι άγγλοι είναι καλοί, κάποιοι άνθρωποι που τους είχαν δει στην Αγγλία στην πρώτη τους συναυλία. Με είχαν προετοιμάσει πως είναι αρκετά καλύτεροι από όσο θα τους περίμενε ένας τύπος στην Αθήνα που θα περιοριζόταν στο να πλέξει το εγκώμιο του Codex Necro, και δεν θα ξεχνούσε να προσθέσει πως η καλύτερη δουλειά του συμπαθέστατου Mick Kenney είναι (με μεταλλάδικη «άνεση») το «Cursed Again» album του ως FROST. Πανηγυρικό δίκιο είχαν, καθότι οι παθιασμένοι Anaal Nathrakh έπαιξαν ένα τεράστιο set με κομμάτια από όλα τα albums των, μιλούσαν με το κοινό, ανέβαζαν κόσμο για stagediving, και ο V.I.T.R.I.O.L. ή Dave Hunt είναι μια λαλίστατη αγγλάρα που το ένιωθε μέχρι της τελευταίας εκείνης ρανίδος που ξεχείλισε το ποτήρι. Πάθος, ενέργεια, και ξύλο είναι μερικές λέξεις. Μικρή διακοπή, και νωρίτερα έπαιζαν οι Alcest. Αυτοί θα μπορούσαν να είναι ηχητικά παράταιροι, αλλά τελικά δεν ήταν. Ο μπασίστας ήταν αισθητική ρέπλικα του John Myung, ενώ η κοπέλα έφερνε σε Dave Mustaine. Έπαιξαν κάτι λιγότερο από μια ώρα, τίμησαν και τα δύο albums, δυό καταπληκτικά albums να προσθέσω, ενώ μπορεί οι Alcest να απευθύνονται σε οπαδούς Anathema, Katatonia, Red Sparowes, Opeth και όλα τα hails σε γράμμα του μεταλχάμμερ, αλλά με έναν τρόπο απευθύνονται και σε εμένα. Ο Neige πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί με το album των Forgotten Woods, εντάξει, ωραίοι οι Alcest, αλλά γρήγορα αεροπλάνο για Νορβηγία ψηλέ. Όσο έπαιζαν οι Alcest, που έπαιξαν και το λατρεμένο ομώνυμο «Souvenirs D’un Autre Monde», συμφωνήθηκε πως όλα αυτά τα έχουν κάνει οι Fleurety από τα μέσα των 90’s, καθώς και οι My Bloody Valentine, οι Slowdive και οι (φανταστικοί) The Nightblooms κάπως νωρίτερα. Στον πηγαιμό για το μαγαζί, Ημέρα ακόμα, άκουγα το Vanity/Nemesis και ιδιαιτέρως το κομμάτι Nemesis.
sonic death monkey 