sonic death monkey

Είναι περίπου 4 τα ξημερώματα. Είναι Τετάρτη πλέον και οι δρόμοι είναι αναμενόμενα, αλλά και ευχάριστα, άδειοι. Τις σπάνιες φορές που θα οδηγήσω, αυτές μου φαίνονται οι πιο ιδανικές συνθήκες. Χωρίς άλλους τριγύρω σου, ακολουθώντας απλά το δρόμο, έχοντας τη μουσική σου και, κατά προτίμηση, ανοιχτό το παράθυρο, ώστε να σε ψιλοξυπνάει ο αέρας. Με χαρά διαπιστώνω ότι έχουν αρχίσει ήδη οι νύχτες μας να δροσίζουν. Σιγά, σιγά, το παίρνει απόφαση το καταραμένο καλοκαίρι και μας αδειάζει τη γωνιά. Λίγη υπομονή ακόμα θέλει. Σήμερα όμως δεν οδηγούσα εγώ, και άρα δεν επέλεγα τη μουσική εγώ. Γενικά όταν μπαίνω ως συνοδηγός σε κάποιο αυτοκίνητο, προσπαθώ να αποφύγω να βάλω χέρι στη μουσική. Ακόμα και οταν οι επιλογές δεν ταιριάζουν. Σήμερα όμως ταίριαξαν, ίσως γιατί η διάθεση ήταν παρόμοια. Ίσως γιατί στις 4 τα ξημερώματα τα κοινα σημεία στις μουσικές πολλαπλασιάζονται. Το τραγούδι που ξεκίνησε να παίζει μόλις μπήκαμε στην Ηλιούπολη σήμερα, φρόντισε να κάνει αναφορά σε μια άλλη πόλη, σε μια πόλη που δεν έχουμε αξιωθεί ακόμα να πάμε. Ήταν κάπως περίεργη η σύμπτωση. Το συγκεκριμένο κομμάτι το ξανάκουγα πάλι σε ένα αυτοκίνητο, αυτή τη φορά διασχίζοντας μια γέφυρα, πάλι ως συνοδηγός και λίγες μέρες αργότερα στο σπίτι. Όλες τις φορές περνούσε από το μυαλό μου το ίδιο πράγμα. Πώς θα ένιωθε άραγε η γυναίκα που ενέπνευσε αυτό το τραγούδι την πρώτη φορά που το άκουσε; Θέλω να πιστεύω ότι αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι σε ένα συνοθύλευμα περιστατικών που έβλεπαν μπροστά τους οι περιοδεύοντες μουσικοι. Μου αρέσει κάθε φορά που το ακούω να βλέπω τα πόδια της, να κάθομαι να την χαζεύω όταν γεμίζει το κουτί με τον πάγο, να εξαφανίζεται από μπροστά μου σε ένα εστιατόριο αργά το βράδυ (ή μήπως και αυτό ήταν απλά παιχνίδι της φαντασίας μου;). Πώς θα πρέπει να νιώθεις όταν είσαι η έμπνευση για τέτοια τελειότητα; Ελπίζω ότι ήταν αρκετά ξεχωριστή ώστε να μην είναι το τραγούδι μια εξιδανίκευση μιας όμορφης φαντασίωσης. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας κάποια πόδια που μοιάζουν να συνεχίζουν για πάντα. Αν είμαστε τυχεροί, καταφέρνουμε να το πούμε κιόλας. Δυστυχώς δεν είμαστε αρκετά τυχεροί για να μπορούμε να το πούμε τόσο ωραία. Ίσως γιατί εμείς δεν βρεθήκαμε ποτέ σε εκείνο το παλιό γυμναστήριο. Δεν ξέρω ακριβώς την απάντηση, οπότε θα κάνω την εύκολη επιλογή και θα αφήσω την αναζήτηση σε άλλους, πιο σοφούς από μένα. Μέχρι τότε μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα λόγια άλλων για να πούμε αυτά που θέλουμε. Μπορούμε επίσης να έχουμε μαζί μας τη μουσική που συνοδεύει αυτά τα λόγια να μας κάνει να κοιτάμε έξω από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου, χωρίς να βλέπουμε τίποτα. Ή να παίρνουμε ένα τηλέφωνο στις 4 το πρωί για να πούμε απλά ενα καληνύχτα. Μπορώ να κάνω μια έκληση σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν μοίρα, μια μέρα να γνωρίσω εκείνη την δρομέα μέσων αποστάσεων. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι αρκετά μεγαλύτερη απο μένα, ίσως πλέον τα πόδια της να μη σου θυμίζουν την αιωνιότητα. Αλλά της οφείλουμε ένα ευχαριστώ. Γι’ αυτό..

Κουνάμε ρυθμικά το πόδι, σφυρίζουμε μαζί με τη μελωδία, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε τον τέλειο κύκλο στο κρεβάτι μας, να συμπαθήσουμε ακόμα και αυτές, τις ζεστές νύχτες, να βγάλουμε το καπέλο μας στον θείο Jon και τελικά ξανασκεφτούμε το ταξίδι προς τη Βουδαπέστη. Μεταφορικώς και μη.

~ από KsDms στο 22 Σεπτεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized