stories beyond the edge of town
Νομίζω ότι έχω ξανα-αναφέρει την τεράστια συμπάθεια που τρέφω προς τα μέλη εκείνα της singer/songwriter κάστας, τα οποία καταφέρνουν να αποφύγουν οποιεσδήποτε τετριμμένες μανιέρες και να ξεφύγουν από τα περιοριστικά στεγανά του είδους, ακόμα και αν συνεχίζουν να χρησιμοποιούν πολλά από τα γνωστά συστατικά του επαγγέλματος. Κάπως έτσι καταφέρνουν να επικεντρωθούν στο μεγαλύτερο προσόν της τέχνης τους, στο να λένε ιστορίες, αλλά να τις λένε έχοντας ανακαλύψει μια εντελώς προσωπική φωνή, που τους ξεχωρίζει από το σωρό ρομαντικών τροβαδούρων και τεθλιμμένων κορασίδων. Τι με κάνει να επανέρχομαι σε αυτό το θέμα; Δυο φρεσκότατες κυκλοφορίες, το «This Alone Above All Else In Spite Of Everything» «των» Boduf Songs (δηλαδή του Matthew Sweets) και το «Pope Killdragon» «των» Strand of Oaks (δηλαδή του Timothy Showalter).
Από τα δυο, το «Pope Killdragon» είναι πιο κοντά στην παράδοση της μεγάλης των singer/songwriter γενιάς, αν και οι δομές των συνθέσεών του ξεφεύγουν λίγο από τις αναμενόμενες. Ο Showalter ξέρει να επιλέγει και τα θέματά του όμως, και δεν φοβάται να βγάζει και τη γλώσσα του περιπαιχτικά στους στίχους τους. Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο αδιάφορο και πιο απογοητευτικό, από όσους παίρνουν υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό τους. Το τραγικό πάντα είναι δυνατότερο, εξάλλου, όταν συνοδεύεται από το κωμικό. Η μουσική του album ακολουθεί με άνεση αυτή την λογική, αλλάζοντας ύφος, τόνο και διάθεση αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια του δίσκου, αλλά διατηρώντας τον χαρακτήρα της. Σχετικά με το έτερο της παρέας, έχω να πω ότι το όνομα Boduf Songs μου ήταν από παλιότερα γνώριμό, χωρίς όμως να έχω ακούσει τίποτα δικό του, μια που (σε μια από τις γνωστές εξάρσεις μαλακίας μου), τους είχα, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τοποθετήσει στην post rock κατηγορία, σε μια εποχή που οι post rock δίσκοι ήταν a dime-a dozen. Οποίο λάθος όμως και ζητώ ταπεινά συγνώμη για την κατάφορη αδικία. Το «This Alone…» έχει να προσφέρει μια γοητευτικότατη μαυρίλα, αργόσυρτη και σαγηνευτική, ισόποσα επιβλητική και μελαγχολική. Απορροφώντας και αυτό εξωγενή στοιχεία (ναι, ακόμα και από αυτό, το post rock), φτιάχνει τον κόσμο του και μας καλεί να του κάνουμε παρέα. «Bought myself a cat o’ nine tails» λέει ξεκινώντας ο Sweets και εγώ τρέχω να ανακαλύψω και τις προηγούμενες δουλειές του.
Για bonus αναφορά στο τέλος, κρατάμε την πολύχρωμη (όπως και το εξώφυλλό του) stoner-ο-ψυχεδέλεια του «Lights from Paradise» των Quest For Fire. Ατμοσφαιρικά χαμένο, αρκούντως ταξιδιάρικο και φυσικά τέρμα κομμάτια, δεν βρίσκει ενέργεια να ανεβάσει ρυθμούς αλλά παραμένει ξαπλωμένο σε μια αιώρα ατενίζοντας τον ορίζοντα σε μια αμμουδιά. Ίσως ό,τι πρέπει για έναν καλοκαιρινό Σεπτέμβριο. Ίσως το καλύτερο αντίδοτο, τώρα που οι Black Mountain επέλεξαν να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε σε άλλες, εξίσου όμορφες όμως, παραλίες. Λυπάμαι μόνο που δεν έχω άλλες διακοπές να το πάρω μαζί μου.
Μιλώντας για Black Mountain όμως, ακόμα δεν έχω καταλάβει πως κάποιοι θεώρησαν κάτι λιγότερο από εξαιρετικό το «Wilderness Heart».
sonic death monkey 