sonic death monkey

Είναι γνωστό πως ο Peter Christopherson δεν είναι πολύ καλά. Γιατί πάνω εκεί που άρχισα να στολίζω με too much σχόλια το δεκαπλό box set των Incapacitans (που τουλάχιστον λέγεται «Box is Stupid») ή και την επικείμενη (επανα)επανακυκλοφορία της -επίσης- δεκαπλής «we spit on their graves» κασσέτας των Sutcliffe Jugend (τεράστιας ιστορικής σημασίας κυκλοφορία), έρχεται ο Christopherson να κάνει την υπέρβαση. Μην σας τρομάζουν πια τα ακατάπαυστα Current 93 box sets, ούτε τα μπαουλάκια των Nurse With Wound με τα αψέντια και τα ποτηράκια, εδώ έχουμε κάτι μεγαλύτερο. Είναι ένα δεκαεξαπλό dvd set σε ξύλινο κουτί που έχει μέσα επίσης 1 (ένα) σαπούνι και 1 (ένα) πετσετάκι. Ναι, ο Peter Christopherson δεν είναι στα καλά του. Σχεδόν θα προτιμούσα να έβγαζε νέα μουσική κάτω από το όνομα των Coil, διότι οι Coil μου καθαρίζουν την ψυχή, και κάπου εδώ πετυχημένο_αστειάκι με σαπούνι πετσετάκι. Θεωρώ προφανές πως οι συνθήκες ζωής στην Bangkok ωθούν τον εκ Leeds μέτοικο εκεί σε άλλες σκέψεις από ό,τι θα έκανε πχ σε ένα αστικό Βερολίνο, αλλά δεν μπορώ και πάλι να βρω μια εξήγηση που να με καλύπτει. Δεν υπάρχουν σήμερα οι Coil. Δεν είναι όλες οι πορείες ανοικτές, αλλά κλείνουν. Ο Peter Christopherson δεν είναι καλά, και εφόσον μερικά πράγματα έχουν σαφέστατη δυσάρεστη υφή, τα ξεχνώ, επανερχόμενος ευθύς σε αυτό που με διδάσκουν περισσότερο οι Coil κάθε φορά που έρχομαι κοντά τους. Στην πλήρωση του όρου της ανθρώπινης δυνατότητας.

Οι Coil

Σε συζητήσεις που έχω με τον εαυτό μου, αλλά και με άλλους, καταλήγουμε όλοι μαζί σε μερικά βασικά συμπεράσματα που ορίζουν την αντικειμενικότητα της μικρής ομάδος Α που συζητάει για τους Balance και Christopherson και βρίσκει στη δημιουργία τους Την Ολική Ανατροπή της κανονικής εξελικτικής μουσικής ροής που θα λέγαμε για τους υπόλοιπους της παρέας τους, πλην του γέρου, που είναι επίσης σε Άλλο γήπεδο. Ώρες ολόκληρες σκέφτομαι, αναρωτιέμαι και συζητώ για την λαμπρή ύπαρξη του πρώιμου «Scatology», για την μεταβατικότητα από εκείνο στο κολοσσιαίο «Horse Rotorvator» και στις επόμενες ενέργειες του Μαύρου Ηλιοσφαιρικού Κρουστικού Κύματος που έμελλε μια μέρα να ταξιδέψει τα κόκκινα πτηνά πάνω από το Παρίσι, να οδηγήσει το αυτοκίνητο του Pier Paolo Pasolini πολλές φορές πάνω από τον ίδιο ώστε να αντλήσει έμπνευση, να με κάνει να αναρωτιέμαι επιληπτικά «where are you?» ανά πάσα ηλιακή και γήινη συνιστώσα, να μου λέει να μην ανησυχώ για τίποτα, διότι δεν γίνεται να πάθω κάτι στα αλήθεια. Να μου ζωγραφίσει νεκρή την ίδια μου την ψυχή! Να μου περιγράφει μέχρι και τα πέντε πρώτα λεπτά του μετά. Να με κάνει να δημιουργώ εικόνες για φράσεις όπως how to destroy angels και λέξεις όπως never, να μου χαρίζει μουσική για το σκοτάδι, και σκοτάδι για την μουσική. Να με επαναφέρει στην κατανυκτική Ostia, όχι της Ιταλίας όμως, αλλά της Ταϋλάνδης :

Και εδώ, σε μια παρένθεση, θα πω πως το μοναδικό πράγμα με το οποίο δεν συμφώνησα στο έπακρο με την καταπληκτική κριτική του κύριου Άρη Καραμπεάζη για το album των This Immortal Coil, είναι το κομμάτι εκείνο που αναφέρεται στην Ostia. Ναι, μπορεί η αμερική να μην είναι η ήπειρος της Ostia, αλλά όσο ο Christopherson (που δεν είναι καλά) κατάφερε να χαράξει το σύνορό της στην μακρινή Bangkok με συγκλονιστική επιτυχία, άλλο τόσο μεταμόρφωσε σε Ξεσπασματική Κραυγή το υποτονικό της πένθος, ο επίσημος ΑΑ (απάτριδος αμερικάνος) Bonnie «Prince» Billy. Στο κλίμα της συγκεκριμένης συνεργασίας, στα μάτια μου ο Oldham είναι ευλαβής, με τη γνωστή του αναίδεια όμως. Ακόμα και αν το συγκεκριμένο tribute, έχει χωρίσει την μικρή μας ομάδα Α σε δύο μικρότερες υποομάδες. Κάποιοι δεν ανέχονται τα τραγούδια των Coil χωρίς την υπερβατική μοναδικότητα της φωνής του Balance, και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω με επιχειρήματα. Και επειδή σε αυτό το sonic death monkey σας έχουμε μιλήσει πολύ για το εγχείρημα των This Immortal Coil, σήμερα το πρόγραμα έχει κάτι παρεμφερές : Τέσσερα χρόνια πριν, η -επίσης γαλλική- Rotorelief είχε κυκλοφορήσει το «Coilectif – In Memory Ov John Balance And Homage To Coil». Εδώ δεν θα βρείτε το αδερφάκι του This Immortal Coil, θα βρείτε ένα μακρινό ξεχασμένο συγγενή που πέθανε και δεν έμαθε κανείς τίποτα, και ουδείς ξανάκουσε να μιλάνε για αυτόν. Ο αγνώστων λοιπών στοιχείων Freddo Derouard κλέβει άνετος την παράσταση με τον «A Staircase’s Revenge» εξαιρετικό τίτλο που χάρισε στο remix του. Σοβαρό tribute των παιδιών του θορύβου, το οποίο θα αγαπήσετε. Κάποιοι της ομάδος.

~ από kiwiknorr στο 14 Σεπτεμβρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized