sonic death monkey

Εκεί που ο Αύγουστος κυλά ως συνηθίζουν οι Αυγούστοι να κυλούν, νωχελικά, βάρβαρα και αποπνικτικά, ξαφνικά έρχομαι αντιμέτωπος με ένα αποτρόπαιο κοσμικό παράδοξο, το εξής ένα, οτι δηλαδή δεν είναι Αύγουστος του 2010, αλλά ξεκάθαρα Μάρτιος του 2003. Είμαι τόσο έκπληκτος όσο εσείς, και παρατηρώ πως φοράω ένα αισχρό κομμένο μπλε jean με κρόσια και μπλουζάκι από το top man με τον Maniac να πετσοκόβεται. Ο καιρός είναι καλός και έχει περισσότερη ζέστη από τους συνήθεις Μαρτίους. Ακούω ξανά αυτό που η μάνα του Παναγιώτη είπε στον Παναγιώτη και εκείνος φρίκαρε, πως σήμερα δεν θα πάει να δει την φίλη της, διότι θα κάτσει να δει τηλεόραση «που έχει πόλεμο». Είναι φαντασμαγορικό, διότι έχει αυτά τα πράσινα φώτα που η κυρία μητέρα Παναγιώτη δεν ξέρει τι είναι, αλλά της φαίνονται εξωπραγματικά ωραία φώτα «για πόλεμο». Οι αμερικάνοι βομβαρδίζουν τη Βαγδάτη και θα πάμε στην αντιπολεμική και θα υπάρξουν αντιρρήσεις και καμμένα απουσιολόγια και κάτι αποβολές γενναίες, αυτό μόνο και μόνο για να πάμε στην αντιπολεμική, γιατί έχει διακόσες χιλιάδες άτομα που ήρθαν μεταξύ του προφανούς ενός για διακόσιους χιλιάδες άλλους λόγους, και ανάμεσα σε αυτά τα διακόσιες χιλιάδες ίσως να είναι και ένα εντελώς συγκεκριμένο. Δεν παίρνω walkman μαζί, γιατί κανείς από τους διακόσιους χιλιάδες δεν ενδιαφέρεται για μερικές κασσέτες με τον Maniac να πετσοκόβεται. Φωνές, κακό, θόρυβος, πολύς θόρυβος, και πάνω εκεί στην αναμπουμπούλα παιδιά, μα το θεό, γίνεται ένα δεύτερο κοσμικό παράδοξο, κανείς δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γιατί όλα γίνονται πάρα πάρα πολύ αργά, αλλά όπως μαντεύετε, δεν είναι πια Μάρτιος του 2003, όχι, δεν είναι, είναι Σεπτέμβριος του 2004, και αν είναι δυνατόν, είμαι σε ένα μεγάλο γκρι καρκίνο, με άλλα 200 άτομα, όπως καταλάβατε όσο περνούν τα χρόνια τόσο μειώνονται οι άνθρωποι, δείτε και στη Βαγδάτη τι έγινε πέρσι, και τελοσπάντων εκεί εξεταζόμαστε οι διακόσιοι και μας ρωτάνε για σταθερές των μπολζμανν και σαχα, και εγώ δεν τα ξέρω αυτά, γιατί έχω διαβάσει μόνο τα όρια chandrasekhar επειδή το καλοκαίρι διάβαζα ένα βιβλίο για το θέμα, και μου χει μείνει, και τελοσπάντων πρέπει να φύγω άμεσα να πάω στο παλιό μουσείο της ακρόπολης, μέσα στον ήλιο πρέπει να ανέβω εκεί ψηλά, όρεξη μηδέν, ηθικό μηδέν με τόνο, και παρατώ μικρό χαρτί και αντιπαθητικό σκοταδόψυχο κτίσμα πέριξ νεκροταφείου για την ωραία την θέα με τον πρωινό καφέ ντρακουλι, και γειά μας. Θυμάμαι, από τα λίγα που θυμάμαι, πως είναι ξεκάθαρα 2004 και έχω ένα δεδομένο σφηνωμένο στο ξερό μου κεφάλι, πως αν ένα άστρο εκεί ψηλά έχει τεράστια μάζα, πάνω από εικοσιπέντε φορές από αυτή του ηλίου, στο τέλος της ζωής του θα γίνει μια ωραιότατη μαύρη τρύπα. Το έλεγε και στο βιβλίο που διάβαζα το καλοκαίρι. Και μια που αναφέραμε το καλοκαίρι, μια φανταστική hypersuper ανωμαλία στον ορίζοντα γεγονότων, με επαναφέρει βίαια σε ένα άλλο καλοκαίρι, είναι 2010 και ταξιδεύω στο μέλλον με φρενήρεις ρυθμούς, σταματώ και καθίζω στην καρέκλα και κοιτάζω το ταβάνι να δω από που ήρθα, διότι πάντα όταν ταξιδεύει κανείς στον χρόνο έχει την αίσθηση πως προσγειώνεται σε ένα μέρος, ενώ αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια, μπορεί εύκολα ένας ταξιδιώτης να κάνει τη διαδρομή σερνάμενος σαν τον Έκτορα. Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι πως ο Maniac δεν πετσοκόβεται πλέον, κόπηκε, κόπηκε, κόπηκε, δεν ψόφησε σαν καμήλα στην έρημο, και έγινε ξανθό ξώγαμο του Sid Vicious, επειδή δεν ταξιδεύω μονάχα εγώ στον χρόνο. Και όλα αυτα κρατούν μονάχα μερικές στιγμές, κάποια δευτερόλεπτα, και εκεί ξυπνάω στα αλήθεια, τσίμπημα, εγώ είμαι, και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ίδιος άνθρωπος με μερικά laps of faith που θα έλεγαν και στο Lost, που παρεπιπτόντως διήρκεσε όσο ακριβώς το τελευταίο άλμα, και τι μας είπε βρε παιδιά; Πως κανείς δεν ορίζεται μόνος του, χρειάζεται μια σταθερά για να θυμηθεί, και όλοι μετά ζούμε ευτυχισμένοι σε ένα ξωκλήσι. Καλό το φως στην ψυχή κάθε ανθρώπου, δε λέω, αλλά αυτά προϋπήρξαν και τα γνωρίζω. Ήρθε και ένα αστέρι λέει τον Αύγουστο του 2010, σαράντε φορές ο ηλιάκος μας ο καλός που με τηγανίζει ευγενικά κάθε μέρα εδώ στην όμορφη Αθήνα, και λέει δεν μετατράπηκε σε μαύρη τρύπα, αλλά σε αστέρα νετρονίων, επειδή ένα -άφαντο- αστέρι δίπλα του βοήθησε στην απαρρόφηση των εννέα δεκάτων της ύλης του ώστε παρότι ερυθρός γίγας, να μην κάνει σουπερνόβα και τελικά μαύρη τρύπα. Αυτό θα πει θυσία. Οι θεωρίες καταρρέουν σε απειρόβαθα πηγάδια, μα η αγάπη μένει. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Στο Lost στα σίγουρα. Εδώ δεν έχω πολυκαταλάβει. Λίγα λόγια για τους στίχους του «The Firesky» των Kiss the Anus of a Black Cat που δεν θα γράψω, παρά θα προτιμήσω να σας πω πως έχουν νέο τραγούδι στον δικτυακό τους ιστότοπο, και το τραγούδι είναι καλό. Παραείναι. Αλλά πρέπει να διατηρηθεί η ψυχραιμία, αλλιώς χάνω άμεσα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και ποιός ξέρει που θα βρεθώ. Γδύνομαι εντελώς και αλείφομαι με μαρμελάδα μούρο, επειδή σήμερα δεύτερο album Profanatica για πρώτη φορά. Και αν δεν ΉΞΕΡΑ ΚΑΛΑ τι συμβαίνει, θα ανησυχούσα κάπως. Είμαι στο πρώτο κομμάτι και είναι ξεκάθαρα 1991 και πρωτακούω το «Weeping in Heaven». Λες και δεν ήξερα τι και πως βέβαια. Ωραία, βίαιη επαναφορά. Στο τέλος όλα είναι «καλτ» και τα λέμε και γελάμε ή πορωνόμαστε. Ή κάτι ενδιάμεσο έστω, εντάξει.

~ από kiwiknorr στο 23 Αυγούστου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized