simpler times, silent times
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ τον Κώστα του 2000 ή του 2001. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ οποιοδήποτε Κώστα περασμένων χρόνων. Ίσως αυτη η αδυναμία συγκράτησης συγκεκριμένων αναμνήσεων να είναι και ο λόγος που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τις φωτογραφίες. Πάντα όμως διατηρώ την αίσθηση εκείνων των χρόνων, η οποία ίσως και να είναι κατασκεύασμα της φαντασίας μου, αλλά συνεχίζω να τα θεωρώ πιο απλά. Ίσως αυτό να είναι πραγματικά η ψευδαίσθηση που έχουν όλοι σε φάσεις εξέτασης της πορείας τους μέσα στο χρόνο. Αυτό μας συμβαίνει αρκετά τελευταία πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά ξέρω ότι είναι κάτι που απασχολεί το κεφάλι μας. Εξάλλου δείτε τι μαλακίες καθόμαστε και γράφουμε δυο μέρες πριν πάμε διακοπές.
Αν δεν ήμουν υπερβολικά τεμπέλης αυτές τις μέρες θα ήθελα να οργανώσω τη δισκοθήκη μου με εκείνον το άτιμο τον αυτοβιογραφικό τρόπο. Έτσι για να νιώσω από πρώτο χέρι αν τελικά όντως σου προσφέρει ανακούφιση. Για να δω πως πήγα από το ένα μέρος στο άλλο, ποιοι με οδήγησαν, ποιοι με εγκατέλειψαν και ποιους εγκατέλειψα και πόσο διαφορετικός είναι ο Κώστας του τώρα, από τον Κώστα της περασμένης δεκαετίας. Όμως είμαι υπερβολικά τεμπέλης και ρεαλιστικά νομίζω ότι αυτή η αναδιάταξη δεν θα γίνει ποτέ. Ίσως σε κάποια μελλοντική μετακόμιση. Κακό πράγμα οι Τετάρτες όταν το μόνο που σκέφτεσαι είναι η Παρασκευή. Κακό πράγμα να μην φεύγει αυτό το συναίσθημα στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι παραπάνω. Γενικά.
Παω να θυμηθώ μερικούς παλιούς γνωστούς. Και αλήθεια προσπαθείτε να με πείσετε ότι οποιαδήποτε live εκτέλεση μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλείο που συναντάται στην κορυφή αυτού του κειμένου; Δεν είστε με τα καλά σας μου φαίνεται. Μπορεί να έρχεται και εμάς η ώρα μας να ξεμωραθούμε, αλλά ακόμα διατηρούμε μερικές αντιστάσεις.
sonic death monkey 